Person pitch
"It's raining, it's pouring but I don't care no more... it's like a yellow balloon, on a rainy afternoon" τραγουδούσαν οι Jan & Dean στο Yellow balloon, και αυτό ήταν το κομμάτι που μου ήρθε στο μυαλό μετά την πρώτη ακρόαση του Person pitch. Φαντάζομαι ότι αυτός ο συνειρμός δεν οφείλεται μόνο στη διάθεση που μου προκάλεσε η μουσική, αλλά και στην ηχητική σχέση τόσο του παραπάνω κομματιού όσο και του Person pitch με τη μουσική των Beach Boys. Από κάπου εκεί, άλλωστε, ξεκίνησαν όλα... σε κριτική ξένου περιοδικού για το Person pitch το μάτι του υποφαινόμενου, λάτρη του Brian Wilson, κόλλησε πάνω στη μαγική λέξη Pet Sounds... το μήνυμα "βρες αυτό το cd" πήγε κατευθείαν στο διψασμένο για όμορφες μελωδίες εγκέφαλο... όπερ και εγένετο... η εξέλιξη ήταν πολύ καλύτερη από ό,τι φανταζόμουν... Ας πάρουμε τα πράγματα, όμως, από την αρχή.
Ως μέλος των Animal Collective, ο Noah Lennox (το πραγματικό όνομα του Panda Bear), δημιουργεί μουσική αναμειγνύοντας πειραματικές δομές με την pop ευαισθησία των 60's. Το 2004 κυκλοφόρησε το δεύτερο προσωπικό δίσκο του (μετά το ομώνυμο ντεμπούτο του το 1998), το μάλλον απαιτητικό Young prayer, στο οποίο επηρεασμένος από το θάνατο του πατέρα του, παρουσίασε 9 lo-fi, σκοτεινές ελεγείες (κιθάρα, πιάνο, φωνή). Στη νέα του δουλειά, ο Lennox φαίνεται να είναι σε καλύτερη διάθεση. Από το 2004 παντρεύτηκε, έγινε πατέρας και μετακόμισε στη Λισσαβόνα.
Δεν μπορώ να ξέρω αν έντεχνα επέλεξε την "εξωτική" Λισσαβόνα που "βλέπει" προς τον Ατλαντικό (αντί για κάποια πιο "ευρωπαϊκή" μητρόπολη) αλλά η καινούρια του διάθεση είναι φανερή στο νέο δίσκο. Διακινδυνεύοντας κατατάξεις εν έτει 2007 θα έλεγα ότι ο ήχος του μπορεί να χαρακτηριστεί πειραματική post-pop ή post-psychedelia (αλλά σίγουρα post-). Όλος ο δίσκος διατηρεί ένα άρωμα ψυχεδελικής pop (όπως και στις δουλειές των επίσης αγαπημένων Olivia Tremor Control, Apples in Stereo, Elf Power), αλλά από εκεί και πέρα ο Noah εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο όλα τα καλούδια της τεχνολογίας χωρίς να χάνεται η αίσθηση της "σπιτικής" ηχογράφησης.
Οι πρώτοι ήχοι του δίσκου στο απλά υπέροχο (και υπέροχα απλό) Comfy in nautica δίνουν το στίγμα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Ήχοι από ένα τρένο, παλαμάκια, επαναλαμβανόμενα χορωδιακά loops που "πλησιάζουν" και αλά Beach Boys φωνητικά. Η συνταγή είναι γνωστή αλλά και απαιτητική (ρωτήστε και τους Avalanches): άφθονα samples (96% κατά τα λεγόμενα του Noah), loops, ηχητικά εφέ και συνεχής προσθήκη νέων ηχητικών "στρώσεων"..., αν σε όλα αυτά προσθέσετε και αρκετές πολύ όμορφες μελωδίες, έχετε μια εικόνα του ήχου που κυριαρχεί στα 45 περίπου λεπτά του cd...
Παρότι κλίνω προς την πλευρά που πιστεύει ότι κάθε μουσικός μπορεί να πει αυτά που θέλει μέσα σε 5, το πολύ, λεπτά, θεωρώ ότι το δωδεκάλεπτο Bros αξίζει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτό του αφού μέσα από τη συνεχή επανάληψη και το σταθερό ρυθμό προκαλεί κάτι σαν απώλεια της αίσθησης του χρόνου, ενώ ταυτόχρονα εξελίσσεται υπόγεια μέχρι το τελικό κιθαριστικό κρεσέντο. Πιθανότατα, η κορυφαία στιγμή του cd! Θα ξεχωρίσω επίσης και το Good girl/Carrots το οποίο ξεκινά με tribal κρουστά και ουρλιαχτά με το ηχητικό χάος να υποχωρεί σταθερά και να δίνει τη θέση του σε υπνωτικούς dub ρυθμούς και αυτοί με τη σειρά τους σε ένα lo-fi, synth κλείσιμο που θυμίζει μερικά από τα 69 love songs των Magnetic Fields! Τα υπόλοιπα κομμάτια συμπληρώνουν αρκετά αρμονικά το κολάζ ενώ ο δίσκος κλείνει ιδανικά με το Ponytail, στο οποίο ο Lennox τραγουδάει με υπόκρουση χαμηλό beat και music box, θυμίζοντας το ambient κλείσιμο του Coles corner του Hawley. Ανακεφαλαιώνει, κλείνει το μάτι για τα επόμενα και προσγειώνει τον ακροατή (και τον ίδιο;) τραγουδώντας "when my soul starts growing, I feel so hungry... and I wish it never would". Φαντάζομαι ο Thom Yorke θα συμφωνούσε απόλυτα!
Το cd συνοδεύεται από ένα πολύ όμορφο εξώφυλλο (κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη για την Paw Tracks) που οπτικοποιεί πολύ επιτυχημένα το περιεχόμενό του. Φυσικά, η μουσική του Panda Bear μόνο "ζωώδης" ή παιδική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Τα παιδάκια στην πισίνα, μαζί με τα διάφορα ζώα και το αναγκαίο panda, ως εικόνα, δίνουν το στίγμα της ευφορίας και ανεμελιάς που προκαλεί η ακρόαση, ενώ αντίστοιχοι ήχοι (παιδικές φωνές, jungle ήχοι και... πλατσουρίσματα) παρεμβάλλονται συχνά καθ' όλη τη διάρκεια του cd.
Πιθανότατα ο καλύτερος δίσκος των Animal Collective μέχρι σήμερα, το Person pitch δείχνει το δρόμο για το πώς θα έπρεπε να είναι το indie-pop-rock σήμερα: παιχνιδιάρικο, πειραματικό, πρωτοποριακό αλλά ταυτόχρονα ζεστό και προσιτό! Εν κατακλείδι..., δεν θυμάμαι καθόλου αν το παλιό luna-park-rodeo της παραλιακής είχε μουσική... αλλά θα ήταν τέλειο με μουσική από το Person pitch..., το Comfy in nautica στη ρόδα, το Ponytail στα αλογάκια και το Bros... στην μπαλαρίνα με τους μουσικοκριτικούς να στροβιλίζονται για 12 λεπτά πάνω της!!!
