Οι Panthers ανήκουν στην (περιβόητη πλέον) σκηνή του Brooklyn και περνούν τον Ατλαντικό στα βήματα ήδη γνωστότερων συμπολιτών τους με το πρόσφατο art-post-punk κύμα. Ο Jayson Green (φωνή, moog) πλαισιώνεται από τους Justin Chearno (κιθάρα, πιάνο), Geoff Garlock (μπάσο), Jeff Salane (drums), Kip Uhlhorn (κιθάρα, πλήκτρα), όλοι με ευϋπόληπτη προϋπηρεσία (Orchid, Red Scare, Unrest) και παρουσιάζουν την δεύτερη δουλειά τους μετά το LP 'Are You Down?' (2002).
Το πρώτο που προσέχει κανείς είναι οι πνευματώδεις τίτλοι των τραγουδιών, ένα υπόγειο χιούμορ που καθρεφτίζεται και στους στίχους ("I married a tax collector and it's been the most exciting three years of my life" - 'Don't Be A Dick'). Τα τραγούδια τους αντίθετα δίνουν αρχικά την εντύπωση ότι υστερούν σε φαντασία, καθώς κινούνται στους οικείους χώρους της garage-punk αναβίωσης, με όλες τις αναμενόμενες επιρροές (από Stooges μέχρι Fugazi).
Ο ήχος τους βέβαια κερδίζει τις εντυπώσεις, βρώμικος, επιθετικός και νευρικός με αιχμηρές κιθάρες και την φλόγα της φωνής του Jayson Green που κάποιες στιγμές θα ζήλευε και ο Howlin' Pelle των Hives, θορυβώδες punk φορτωμένο ένταση. Επιπλέον, δείχνουν να προσπαθούν να χωρέσουν τα ξεσπάσματα ενέργειας ('Thank Me With Your Hands'), το disco-punk των συμπολιτών τους ('It's Not The Heat It's The Humility') αλλά και μη γραμμικές δομές ('Sexist Not Sexy') στην garage-punk πλατφόρμα. Η συνισταμένη τελικά είναι ήχος οικείος και θορυβώδης αλλά επίσης πολύπλοκος και υπολογισμένος, δείχνοντας ότι οι Panthers στέκονται με σκεπτικισμό απέναντι στους σύγχρονους "έντεχνους" πειραματισμούς και τα υβρίδια που τελικά ίσως έχουν κοντινότερη ημερομηνία λήξης. Τα 'Thank Me With Your Hands' και 'Don't Be A Dick' είναι μάλλον οι καλύτερες στιγμές εδώ, παρότι τα πέντε τραγούδια του ΕΡ βρίσκονται στο ίδιο περίπου επίπεδο.
Οι στίχοι τους στο μεγαλύτερο μέρος συζητούν κοινωνικά - πολιτικά θέματα ιδωμένα από το πρίσμα των διαπροσωπικών συγκρούσεων: "misguided masculinity guises as emotional ineptitude, I'm not interested" ('Sexist Not Sexy') - ή "your priviledge bothers me, my priviledge bothers me, and that's just the way it is" ('Post-Fascist Fantasies').
Σκεπτόμενο punk λοιπόν που σερβίρεται στο εσώφυλλο με αποσπάσματα και αποφθέγματα διαφόρων (Georges Bataille μέχρι Notorious B.I.G.), οι Panthers ρισκάρουν την παγίδα της επανάληψης κερδίζουν παρόλα αυτά με την δύναμη και την έντασή τους, αναζητώντας τον μέσο όρο στην σύγχρονη σκηνή της Νέας Υόρκης αντί να εισάγουν "νέα" στοιχεία.