Artifact
Ψυχρό κύμα που έρχεται από τη Ρόδο αναμένεται να επηρεάσει αρκετά έντονα τους ακροατές του δίσκου αυτού. Tου Αντώνη Ξαγά
"Τί νέοι ποὺ φτάσαμεν ἐδῶ, στὸ ἔρμο νησί, στὸ χεῖλος τοῦ κόσμου" έγραφε κάποτε με την πένα βουτηγμένη σε μέλαινα χολή ο ιδανικός αυτόχειρας της ελληνικής ποίησης, "here are the young men, the weight on their shoulders" έπιανε μια νοερή σκυτάλη δεκαετίες αργότερα ο απελπισμένος, διόλου ιδανικός αυτόχειρας της post-punk γενιάς, με την ορμητική παραφορά μιας νεολαίας που επιτέλους είχε αναγνωριστεί ως αυτόνομη και αυτοδύναμη, με τίμημα όμως κάποιες φορές ένα απλανές κενό βλέμμα προς το "no future" μέλλον... "So young but so cold", που έλεγε το σχεδόν συγκαιρινό κομμάτι των KaS Product.
Με ένα τεθλιμμένο έγχορδο, μια νότα να σταλάζει από ένα πιάνο, μια μοναχική τρομπέτα να αιωρείται στους αιθέρες, ένα άρπισμα μιας κιθάρας, με πολλούς και διάφορους τρόπους "μελοποιήθηκε" μέσα στους καιρούς το πανανθρώπινο συναίσθημα της μοναξιάς, της μελαγχολίας, της υπαρξιακής ματαιότητας, ίσως πάντως ένας από πιο σκληρά περιγραφικούς και "ψυχρούς" είναι εκείνος που βρήκε έκφραση μέσα από τους συνθετητές, όχι επειδή η μουσική τους, η ηλεκτρονική είναι "ψυχρή" (όπως γραφόταν κάποτε ηλιθιωδώς), αλλά (και) επειδή τα μηχανήματα μοιάζουνε με σύμβολα μιας συναισθηματικής αποστασιοποίησης, σαν εμβλήματα καιρών που διέρρηξαν κοινοτικούς δεσμούς και υποσχέθηκαν (και εν μέρει έδωσαν) σε ανταπόδοση (ψευδ)αισθήσεις ελευθερίας.
Κάπου εδώ, πάνω στην γενεαλογική γραμμή του ηλεκτρονικού ρομαντισμού, ειδικότερα εκείνου του ευρωπαϊκού παρακλαδιού το οποίο στον γαλλόφωνο κόσμο αποκλήθηκε περιγραφικότατα coldwave, συναντάμε και τους Paradox Obscur, το ντουέτο (κλασική μορφή για το είδος) το οποίο συναποτελούν οι Toxic Razor και Kriistal Ann, δύο μουσικοί παραγωγικότατοι, τόσο ατομικά όσο και σε αλληλεπίδραση, η οποία εν προκειμένω φτάνει πλέον στον τρίτο της LP δίσκο. Ο οποίος ξεκινάει από τους λόφους των Αφάντου στη Ρόδο και φτάνει στο Augsburg της Γερμανίας, εκεί όπου εδρεύει η Young & Cold Records, διόλου περίεργο, άλλωστε η χώρα μας σε πείσμα διάφορων ...μετεωρολογικών στερεοτύπων, έχει να επιδείξει μια αξιοπρόσεκτη παράδοση στον χώρο, ξεκινώντας από τα 80s και Slow Motion φτάνοντας μέχρι τα σήμερα με μια πλειάδα σχημάτων (και άραγε δεν μοιάζει σαν μια ειρωνεία της ιστορίας, πως συγκροτήματα, άσημες μπάντες που φτιάχτηκαν σε ανώνυμες επαρχίες και αστικές συνοικίες, μικροί ήρωες της ιστορίας που έβγαλαν έναν μοναδικό δίσκο, ένα ΕΡ, μια χειροποίητη κασέτα, και που ποτέ δεν γνώρισαν τίποτε που έστω να πλησιάζει την έννοια της επιτυχίας, πως όλοι αυτοί οι ασήμαντοι και ξεχασμένοι άφησαν έναν σπόρο ο οποίος άνθησε τόσα χρόνια αργότερα;)
Έχει λοιπόν κάτι το ιδιοσυστατικά νοσταλγικό η μουσική των Paradox Obscur, αίσθημα επιτεινόμενο από την επιμονή του σχήματος σε αποκλειστικά αναλογικούς συνθετητές, με τη βοήθεια των οποίων ανοίγουν ρυθμικά μινιμαλιστικά μονοπάτια μέσα από ομιχλώδη τοπία, με οδηγό τα χαρακτηριστικά φωνητικά και τους εμφατικούς τονισμούς, κάπου μεταξύ τραγουδιού και ποιητικής απαγγελίας, της Kriistal Ann, σε στίχους όλο ζοφερές εικόνες και δυσοίωνους συμβολισμούς. Κι αν το είδος έχει/μοιάζει με τα χρόνια κατά κάποιο τρόπο τυποποιηθεί στα αισθητικά και εκφραστικά του μέσα, ας αναλογιστούμε μια στιγμή ότι οι περιορισμοί και τα όρια στην τέχνη ενίοτε αποδεικνύονται δημιουργικά κίνητρα (αφήστε που δεν πιστεύω ιδιαίτερα στην "εξέλιξη" της μουσικής, αλλά τούτο είναι ένα άλλο κεφάλαιο για ανάλυση). Πέραν δε των όποιων επιρροών και επιδράσεων, μία μελωδία είναι πάντοτε μία μελωδία, κι αν ακούγεται αυτοαναφορική η πρόταση, για καλοσκεφτείτε το, μια μελωδία δεν μπορεί να υπάρξει ως επιρροή, απλά υφίσταται, αυθύπαρκτη και ανεξάρτητη. Όπως π.χ. σε "Desert of distress". Ή σε ένα "A different hum".
Φαντασιώνομαι τώρα μια μοναχική επιστροφή στο "νησί των ιπποτών" για μια βόλτα στην παλαιά μεσαιωνική πόλη (χωρίς μάλιστα το άγχος της επιστροφής σε μια "μαύρη" στρατιωτική μονάδα), να είναι ώρα χειμερινή και απογεματινή και ήσυχη, εκείνη που ξεμυτίζουν τα φαντάσματα, με soundtrack μια μουσική σαν αυτή του "Artifact". Έχει τούτη καμία σχέση με μεσαιωνικά απομεινάρια; Καμία. Αλλά αυτή είναι και η μαγεία της μουσικής, να αφήνει τους συνειρμούς ελεύθερους...