Digital prison

Από τότε που άρχισαν να τοποθετούνται (σε οποιαδήποτε μορφή) γραπτά περί μουσικής, υπήρχε και συνεχίζει να υπάρχει ως ζητούμενο το πώς μπορεί κανείς να περιβάλλει με ικανά λόγια ηχητικές διασυνδέσεις που για σωρεία αιτιών δεν τις κατανοεί πλήρως.
Βέβαια, οι κάθε πρωτοτυπίες, πρωτοπορίες (και λοιπές πρωτο-) έτσι κι αλλιώς αυτό το ενέχουν απ' τη φύση τους.
Μα δεν πάνε πάντοτε τα γεγονότα με τον απλό κανόνα.
Για όταν φτάσουν στο απροχώρητο, επομένως, εφευρέθηκε από παλιά η μάνα ψυχεδέλεια.
Καλή νονός, τα 'βγαλε πέρα εκεί που άλλες κι άλλοι σήκωσαν τα χέρια ψηλά, με τον Syd Barrett, αργότερα τους Tuxedomoon κ.ο.κ.
Ωστόσο η πρόσφατη εποχή έχει περάσει στο αντίθετο.
Στο ανοικονόμητο.
Στην κατά κάποιον τρόπο εξαίρεση των ηλεκτρονικών και της χειριστικής μουσικής, αφού ελαχίστως έως καθόλου παρακινδυνευμένα η πορεία τους ήταν αυτόνομη.
Παίρνοντας το όνομά τους απ' το θρίλερ του Alan J. Pakula (με τον Warren Beatty) του '74, οι The Parallax View είναι ένα ντουέτο απ' το New Jersey, αποτελούμενο απ' τους Tyler Koykas και Jessie McCabe.
Η εργασιομανία τους, δε, μοιάζει ακατάσχετη: απ' τον περασμένο Φεβρουάριο μέχρι σήμερα έχουν γεμίσει με "κυκλοφορίες" τη σελίδα που άνοιξαν στο bandcamp.
Όλες είναι μόνον σε ψηφιακό φορμάτ.
Και διακινούνται επί το πλείστον δωρεάν.
Σύμφωνα με τη σημειολογία των καιρών.
Η σημαντικότερη διαφορά μεταξύ της σημερινής μουσικής και της μουσικής όπως ήταν, είναι ότι σήμερα όλοι έχουν πρόσβαση ή τουλάχιστον μπορούν να έχουν.
Έχοντας κατά νου πως πάντοτε το καινούργιο δημιουργεί στους αποδέκτες του μια "ατολμία", αν κι η λέξη δεν είναι κι η πιο ενδεδειγμένη.
Το ευστόχως τιτλοφορημένο "Digital Prison" έρχεται απ' το άδυτο των μουσικών ανασκοπήσεων της φετινής χρονιάς.
Είναι ένας δίσκος χωρισμένος σε δύο ενότητες με αυτοσαρκαστικούς υπότιτλους -"Southern Uncomfort" & "Equatorial Confrontation"- κι οκτώ τρακ ο καθένας τους.
Απ' ό,τι έκαναν στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, μ' αυτόν οι The Parallax View ανέβηκαν σκάλες.
Εντός του σχηματίζονται απ' τα πρώτα κιόλας λεπτά ορισμένοι συσχετισμοί περίεργοι που δρουν καθηλωτικά.
Πάρτε για παράδειγμα το "Viventi" όπου διασκευάζουν Goblin, το οποίο φτάνει την κάρτα ήχου του laptop στα όριά της και συνεχίζει να σφυροκοπά, ακόμη κι αρκετά λεπτά μετά την επιτυχία τού να καταστήσει σαφές αυτό που ήθελε να πει.
Το συγκρότημα υιοθετεί κι άλλες φορές μορφές του επικινδύνως συνθέτειν.
Όχι τυχαίως φυσικά.
Αργόσυρτα, σκοτεινά μπιτ, samples πάνω σε samples, διαμορφωτικά ηχοστρώματα, παραποιήσεις, ατμόσφαιρες...
Όπως κι αν το περιγράψεις, βασικό κομμάτι της εμπειρίας με το "Digital Prison" είναι εν κατακλείδι η απομόνωση.
Ως ένα ψυχρό αντίδοτο.
Γεμάτο on-line cookies.
Τώρα που πια οι τεχνικές του Victor Frankestein -του "συναρμολόγησε κομμάτια ή υπολείμματα και δώστους ζωή"- αποτελούν ένα δόγμα του μέλλοντος, δίσκοι κι αποτελέσματα έχουν ξανά ανάγκη από ερμηνείες.
Καθώς φαίνεται.