Whispers of souls in silence
Σαν λοξή και διακεκομμένη γραμμή στο σημερινό μουσικό γαλαξία, το gothic/dark wave συντηρείται όλο και περισσότερο από τις συμφύσεις του στον χάρτη. Αντικαθιστώντας εικόνες και χαρακτήρες που ξεθώριασαν κομματάκι, με φρέσκες και όπως όλο και συχνότερα διαπιστώνουμε παρεκκλίνουσες των πρώτων διδασκόντων.
Οι Αθηναίοι Past Perfect αναδράμουν στα σαράντα ένα λεπτά του 'Whispers Of Souls In Silence' ό,τι και όσα οι South Of No North έτρεξαν σε τέσσερα albums, οι Ding An Sich σε λιγότερα και οι The Ophelia's Garden σε ακόμα πιο λίγα, για να μιλήσουμε με ελληνικά στοιχεία. Είναι το εγγύτερο του χρόνου και της εποχής; Πολύ πιθανό.
Από την βαριά, γοτθική ατμόσφαιρα του εναρκτήριου 'The Invitation' (οδός προς μια κορύφωση που όμως δεν έρχεται ποτέ), αλλά και του επικού 'Sound Of No Frequency' (με τις gothic metal/rock κιθάρες σε πρωτεύοντα ρόλο), στην ορχηστρική, σκοτεινή electronica των 'Our Fatal Dream Tale' και 'A Dream Within A Nightmare' - παραφράζοντας προφανώς το σπουδαίο 'A Dream Within A Dream' ποίημα του Edgar Allan Poe. Οι αντίποδες ενός αραχνιασμένου, ονειρικού, με την έννοια του μη πραγματικού, και εφιαλτικού με τον συμβολισμό του επαναπροσδιορισμού, όπως αυτός ανοίγεται στο εξώφυλλο, νυχτερινού κόσμου. Ποια κατεύθυνση είναι (ή θα μπορούσε να είναι) περισσότερο σαφής ή ενδεδειγμένη δε διευκρινίζεται προς το παρόν και κατανοούμε τους λόγους. Όπως και η εφεύρεση ψευδώνυμων που ενέχουν ρόλους από τα νέφη του απόκοσμου.
Στα τελευταία δύο κομμάτια που προαναφέραμε είναι σημαντικότατη η συμβολή στις ηχογραφήσεις του Γιάννη Καλιφατίδη των Into The Abyss, ενός από τα σπουδαιότερα εγχώρια σχήματα της προηγούμενης γενιάς, ακριβώς γιατί ανίχνευσαν ποικίλους προσανατολισμούς μέσα από τη γοτθική οπτική και ακολουθώντας τους έφτασαν σε κάτι δυναμικά ανώτερο. Ό,τι επιζητείται και εδώ δηλαδή, αλλά μένει στη μέση. Αν σκεφτούμε πόσοι άλλοι χάθηκαν ή κινδύνεψαν να χαθούν σε κάτι εκτροπές στο πουθενά, οι Past Perfect έχουν πολλούς λόγους να είναι ικανοποιημένοι με το παρόν ντεμπούτο.
Εξάλλου, όπως γενικότερα συμβαίνει σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει ένα διακεκριμένο ύφος και αυτό που καταγράφεται αν μη τι άλλο δείχνει την ανησυχία και το ψάξιμο μιας εξ' ορισμού απαραίτητης αλλά όχι πάντα ικανής ταυτότητας, έτσι και το 'Whispers Of Souls In Silence' χρειάζεται αρκετά ακούσματα. Τα προνόμιά του αναδύονται με τις απλές και κλασικές επιταγές του χώρου: μιλάμε για το 'If', με άμεση αναφορά στο ιστορικό ποίημα του Rudyard Kipling, το 'Deliverance', ένα track με ξεκάθαρες επιδιώξεις που λειτουργούν, όσο γίνεται και το 'Lethe' που γνώμη μου είναι πως τραβιέται λίγο περισσότερο σε διάρκεια. Και καταγράφει επαρκώς τους προβληματισμούς των Past Perfect από τον Δεκέμβρη του 2000 που σχηματίστηκαν, μέχρι σήμερα.
Με δεδομένο τη σαφή εξελικτική ροπή του συγκροτήματος και τα πολλά άλλα ανοδικά περιθώρια που ήδη προδιαγράφονται, αν το cd έβγαινε ένα χρόνο μετά θα ήταν αισθητά διαφορετικό. Ίσως και μακράν. Τώρα μοιάζει με φωτογραφική, στιγμιαία αποτύπωση κατακτημένων ονείρων, με άγνωστο ακόμα πόσα ποθούμενα έμειναν προς εκπλήρωση.
Χάνει επίσης επιπροσθέτως και από την αδυναμία του μέσου να περιλάβει τις οπτικοακουστικές αισθητικές προεκτάσεις που αναπτύσσει το συγκρότημα στα live (με προβολείς κ.ά.). Τουλάχιστον νιώσαμε άνετα όντες σε διαρκή διέγερση και τελικώς, αυτό είναι το συμπέρασμα, κρατάμε την ενδιαφέρουσα αξία αυτού του ελπιδοφόρου πρώτου album για το μέλλον.
