Lupercalia

Έχω φτάσει στο δέκατο τραγούδι του δίσκου, το Together, και το μόνο που μου λείπει είναι μια χρυσοσκονισμένη πίστα, μερικά φωτορυθμικά - ένα για κάθε μου όνειρο, κι οπωσδήποτε μερικοί γοητευτικοί πανάγνωστοι-ες συγχορευτές. Κλείνω τα μάτια και περνάει μπροστά μου όλη η χορευτική ολυμπιάδα που μουσκεύτηκε στις βρετανικές φάρμες και τα 90άρια κλαμπς. Το τελευταίο τρένο για τον Τρανσέντραλ προχωράει αργά, με μερικούς γηραιοαλβιόνιους ενόχους στα βαγόνια. Αν ο Πατρίκιος Γούλφος πέρασε τόσους μαρτυρικούς δίσκους για να φτάσει ως εδώ, χαλάλι, το χαλί είναι κατάλευκο.

Εντάξει, όχι κι εντελώς βασανισμένους. Σίγουρα οι πρώτοι σκοτεινόκοποι, αυτοβασανιζόμενοι δίσκοι του [Lycanthropy (2003), Wind in the Wires (2005)] αποτέλεσαν πρόθυμη αυτοθυσία στο αδηφάγο του κοινό, αλλά και η gay parade (χαρούμενη παρέλαση) του Magic Position (2007) τον έφερνε σε μια οργιαστική, φανφαρονική πομπή, εντυπωσιακότατη στην αρχή, ξεφτίζουσα στην πορεία, αλλά σίγουρα αλλακτική των διαθέσεών του. Και φτάσαμε στο προπέρσινο βαρύ και καταθλιπτικό The Bachelor, υποτιθέμενο πρώτο μέρος της διπλόδισκης σειράς Battles, εν αναμονή του συμπληρώματος The Conquerer. Αλλά κάτι άλλαξε στην ψυχοχώρα του θεατρίνου πανηδονιστή μας. Αν σ' εκείνο αποδεχόταν το αιώνιό του βολόδερμα στην χώρα της εργενίας, εδώ αλλάζει πλεύση, πλάνα και πλάνη και υμνωδεί τον έρωτα και το φως. Πώς και δε το παρατηρήσαμε στο εξώφυλλο; Λύκος και Λευκός γίνεται;

Γίνεται! Κι αν η έξαψη του εναρκτήριου "δεύτερου" "μουσικοχορευτικού" υμνίδιου μας αμηχανεύει προς στιγμή, έρχεται το - παναστράπτουσας Europop - House, να μας σημάνει πως το νέο σπιτικό του πάντα Νεαρού Λύκου ορθάνοιξε. Με το Time Of My Life να αποτελεί τον τρίτο αστερισμό του δίσκου, ακριβώς στο έγχορδο αριστείο που μας έχει γαλουχήσει ο Wolf (εντάξει, και ο Bird, εντάξει και περισσότερο ο Hannon, εντάξει προηγήθηκε ο Almond, εντάξει κι όλοι αυτοί γνωρίζουμε τι σπουδαίους γονείς είχαν).

Τραγούδια τύπου Bermondsey Street σαφώς μεταφέρουν τον Πατρίκιο στην κατηγορία της El records, ή και τον σπρώχνουν στις jazzy pop βολές των Style Council, των Beautiful South κλπ. και τέλος πάντων όλων των εμπορικών της chamber pop. Σ' αυτή την low-key κοινότητα ξεχωρίζει το The Future. Ακόμα κι οι αργόστολες μπαλάντες όπως το Armistice (παραδόξως βασισμένο στο gaelic παραδοσιακό τραγούδι The Blackbird (Chomreedhoo) έχουν βάθος, βάρος, βύθος. Και πολλά μουσικόργανα, παλιά τέχνη κόσκινο αυτής της Γκλαμούρικης Μούρης που όπως πάντα θέλει να τα χρησιμοποιήσει όλα, να τα παίξει όλα, να στιχουργήσει όλες τις οριακές καταστάσεις (μια πλεονεξία που τον καίει συχνά, παρά τρίχα κι εδώ).

Πρέπει κανείς πολύ ύπουλα να ψάξει για να διακρίνει εδώ το αναμφισβήτητο κλασικό background, τη γνώση της βρετανικής φολκ, την μεσαιωνική τραγουδοποιΐα. To μουσικοπαίχνιδο βαλσάκιο του The Days αποπλανεί, το επίλογο Falcons ονειροπλανεί, κι εγώ ξέρω καλά πως θα του αρκούσε να έχει δίπλα του τους Burt Bacharach και Scott Walker, τον ένα για τα πρωινά, τον άλλο για τα σκοτάδια του.

Ο Μπαρόκος συνθετοτραγουδιστής μετατρέπει τις Λουπερκάλειες Τελετές Έρωτα και Γονιμότητας από περιώνυμη ρωμαϊκή γιορτή (ο Momus κάτι γνώριζε σχετικά, αλλά το έκαψε νωρίς) σε δική του κρυπτο-νεορομαντική, ρομαντική και ρομαντιστική ποπ τελετή. Οι στίχοι είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία, κι όσο κι αν καταλαβαίνω πως είναι μάταιο να το τονίζω, όσο κουραστικό και να τους συγκεντρώσω, άλλο τόσο αξίζουν τον κόπο. Ο άνθρωπος είναι ποιητής!

Κι είναι μόνο 28.