Twelve
Αράδιασα δεκαπενταριά ερωτήσεις για μια συνέντευξη που έκανα κάποτε με τους Deadly Hume και απήλαυσα τη διαδικασία όσο καμιά άλλη αντίστοιχη. Οι ερωτήσεις δεν ήταν δικές μου αλλά άλλων, όχι γραφιάδων αλλά μουσικών και εγώ δεν έκανα τίποτ' άλλο από το να τις ανασύρω απ'την ελεφάντινη μνήμη μου: What is the bane of your life? (Αυτή τη στιγμή, αυτές οι ερωτήσεις ήταν η απάντηση που πήρα). Who do you love? Do animals believe in god? Do policemen sing? So you want to be a rock n roll star? Are you experienced? Η Patti Smith που μου την θύμισε τραγούδησε την προτελευταία μου ερώτηση στο "Wave". Και τώρα αγωνιά να μάθει αν είμαι έμπειρος.
Η παλιοροκού Patti που μας ξεγέλασε στο ξεκίνημά της μ'εκείνες τις παραπλανητικές εμφανίσεις στο CBGB και την δεχτήκαμε στην κοινότητα μαζί με τους Ramones και τα άλλα πανκιά. "Hey Joe", "My generation", "Gloria" και άλλα φθαρμένα απ'την πολλή χρήση επέλεξε αυτή, κάτι απίθανα των Rivieras, Bobby Freeman και Trashmen τα ραμόνια. Τα έλεγε όμως με ένα τρόπο που ακούγονταν καινούργια, είχε και 2-3 πολύ καλά δικά της (για άλμπουμ μιλάω τώρα), μ'αυτά και με άλλα μας τύλιξε και την παντρευτήκαμε. Κι ακόμα ανησυχούμε όταν αργεί να γυρίσει το βράδυ.
Κανείς λογικός δε θα της αρνιόταν ένα δίσκο με διασκευές μετά από 35 χρόνια καριέρας. Και μερικοί θα της θυμώσουν που άργησε τόσο.
Θα μπορούσε να τραγουδήσει αριστουργήματα απ'τα Nuggets, θα μπορούσε να τραγουδήσει κομμάτια του εναλλακτικού στερεώματος. Ένα "Question of temperature" ή ένα "Sheela na gig" φερ'ειπείν. Και οι δημιουργοί τους να το θεωρήσουν τιμή της ζωής τους. Ίσως πάλι να μην της αρέσουν πολύ τα καινούργια τραγούδια. Ίσως να μη θέλει να φτιάξει μνημείο 'τω αγνώστω ροκενρόλερ'. Ίσως να θέλει να αποδείξει πως έχει τα κότσια να τα βάλει με τα θηρία. Δεν είμαι μέσα στο μυαλό της (και δεν τη λένε και Malkovich). Της αρέσουν σίγουρα τα βαριά σαν πυραμίδες ονόματα. Beatles, Stones, Doors, Dylan, Hendrix, Young, Jefferson, Wonder, Nirvana. Και τα τραγουδά εδώ.
Κανένα τραγούδι όμως δεν απολαμβάνει μια εκτέλεση που μπορεί να κοιτάξει κατάματα την πρωτότυπη. Λείπει η διάθεση για διαφοροποίηση, για έξτρα νεύρο, για εμβολιασμό μιας νέας ιδέας. Πολλά απ'αυτά σε κάποιο live θα ξεσήκωναν τους ακροατές αλλά εκεί τα γνωστά τραγούδια ξεσηκώνουν έτσι κι αλλοιώς απ'τα πρώτα ακκόρντα. Σε αρκετά τραγούδια με συνέλαβα να βαριέμαι μετά τη μέση. Σε μερικά τραγούδια μου είναι ακατανόητη η έλλειψη πάθους και η επίπεδη ερμηνεία της. Το "Helpless" εύχομαι να μην ξαναδιασκευαστεί. Είναι το πιο βαρετό γνωστό τραγούδι του Neil Young. Και το "Smells like a teen spirit" αφήστε το ήσυχο. Μας αρκεί η διασκευή της Tori Amos. Αν θελήσω κάτι για καμιά συλλογή μου αυτό θα είναι το "The boy in the bubble" που επέλεξε απ'το "Graceland" ή το "Changing of the guards" απ'το "Street legal".
Από την άλλη είναι υπερβολικό να ζητάς από την Patti που έκλεισε πέρισυ τα εξήντα να βγάλει ένα δίσκο με Glori-ούχες διασκευές. Παίρνω πίσω όσα υποστήριξα παραπάνω. Ποιος είμαι εγώ που θα κοντράρω τη φύση; Ρώτησα τους συνταξιδιώτες της αν θέλουν οργές και υστερίες σήμερα; Κι εγώ άλλωστε (νταντάν, αυτοκριτική) δεν παίρνω πια πρωτότυπες συνεντεύξεις. Με βαθμολογώ λοιπόν με 6 όσο και το 12. Δυο χρυσές μετριότητες που γρήγορα θα ξεχαστούν ή δυο τραγούδια στην τιμή του ενός.
