Δεν ήξερα τίποτα για τον δίσκο του Oakenfold πριν πάρω στα χέρια μου αυτό το cd. Είναι αλήθεια ότι έχω σταθεί αρκετά αγνώμων με τους dj. Τους αναγνωρίζω την μέγιστη συμβολή στη διάδοση αλλά και εξέλιξη στη μουσική, ειδικά στον τρόπο με τον οποίο αυτή εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια αλλά μέσα μου δεν μπορώ ακόμα να τους αναγνωρίσω ως καλλιτέχνες. Έτσι ποτέ δεν κατάλαβα τον πανικό που επικρατεί -στο εξωτερικό κυρίως- για τα μεγάλα ονόματα των πλατό όπως είναι ο Oakenfold για παράδειγμα. Ο οποίος αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αν όχι το μεγαλύτερο όνομα αυτή τη στιγμή στο χώρο του dj-ing. Όνομα που απολαμβάνει σεβασμού, φήμης, πλούτου αλλά και θαυμασμού. Είναι λοιπόν οι dj οι νέοι σταρ της μουσικής; Δεν ξέρω θα το σκεφτώ όταν δω τον Oakenfold να περιοδεύει με μπάντα πίσω του αλλά θα είμαι σίγουρος όταν δω την κάθε Madonna να κάνει μία "Hot Decks Tour" λόγου χάρη.
Κρατώντας το cd στα χέρια μου κάνω αμέσως κάποιες διαπιστώσεις. Διαπίστωση πρώτη : ο Oakenfold έχει καλές δημόσιες σχέσεις. Στα φωνητικά του δίσκου συμμετέχουν ανάμεσα σε άλλους πολύ γνωστά ονόματα όπως ο Perry Farrell (ο οποίος νομίζω όχι πριν πολύ καιρό έκανε μια δισκογραφική προσπάθεια ηλεκτρονικού περιεχομένου), ο Ice Cube και οι Nelly Furtado (εσχάτως στα πολύ πάνω της) με τον Tricky που κάνουν ένα ντουέτο στο τελευταίο και κατά τη γνώμη μου καλύτερο τραγούδι του δίσκου. Διαπίστωση δεύτερη : σε αντίθεση με πολλούς άλλους θιασώτες του ηλεκτρονικού ήχου ο Oakenfold σε γενικές γραμμές δεν αφήνει τη διάρκεια των τραγουδιών να ξεχειλώσει, εξασφαλίζοντας έτσι το απαιτούμενο airplay και παράλληλα προσδίδοντας έναν ποπ χαρακτήρα στα κομμάτια του.
Η συνταγή (με την καλή έννοια και όχι με αυτήν της μανιέρας) πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό. Χορευτική μουσική για διασκέδαση, που σε σηκώνει από τη θέση σου και σε πηγαίνει ευθεία στην πίστα, χορευτική μουσική που θα βρει το δρόμο της στους καταλόγους επιτυχιών και που με λίγη τύχη θα αφήσει πίσω της κάποιο φαντεζί βίντεο για την «χορευτική ώρα» των μουσικών καναλιών.
Δεν ξέρω για σένα αλλά εγώ δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από κάποιον που ξέρει να χειρίζεται τόσο καλά τα κουμπιά της κονσόλας. Οι ρυθμοί είναι «έξυπνοι» δηλαδή εκεί που πρέπει ακούγονται χάι τεκ και επιβλητικοί ενώ αλλού γίνονται πιο εσωτερικοί και υπόγειοι. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τα μπάσα που άλλοτε στριφογυρνάν και άλλοτε παίζουν την ίδια νότα περασμένη από σοφιστικέ φίλτρα.
Ο Oakenfold είναι σίγουρα έξυπνος άνθρωπος και αυτό φαίνεται και στη μουσική του. Ξέρει να μοιράζει τις κλιμακώσεις στα κομμάτια του και ξέρει να παίζει με τις ατμόσφαιρες και τις μελωδίες, ψηφιακές αλλά ζεστές, καμιά φορά γήινες και ταυτόχρονα παγωμένες . Παίρνει λίγο από κάθε στυλ του ηλεκτρονικού ήχου και κάνει έναν δίσκο όχι αριστουργηματικό αλλά σίγουρα πολυδιάστατο. Έτσι εκείνος παίρνει έξτρα πόντους στο καλλιτεχνικό του πρεστίζ και εμείς γλυτώνουμε από έναν ακόμα μπότα-σνερ-και χάι χατ δίσκο. Συμπερασματικά, δεν μπορώ να μαντέψω ποιο θα είναι το επόμενο δισκογραφικό του βήμα πάντως η αρχή ήταν η καλύτερη δυνατή.
Υ.Γ : το "The harder they come" με λίγη τύχη μπορεί να γίνει το επόμενο "Unfinished sympathy".