Grimm

"Βγάζει ακόμα αυτός;" Λες κι είναι πολλοί αυτοί που τα παρατάνε εντελώς. "Και τι παίζει σήμερα;"

Η περίπτωση του Paul Roland λειτούργησε σαν παραμύθι για αρκετούς από μας που τον αγαπήσαμε κάποτε κι αποφύγαμε έτσι την υπερέκθεση στον... Al Stewart. Μεγαλώνοντας όμως διαπιστώσαμε πως, εκτός απ'τον Αη Βασίλη που δεν υπάρχει, και ο Paul Roland δεν είχε τη θέση που νομίζαμε πως έχει στο... κάστρο του ροκ. Η επανεξέταση της περίπτωσής του δεν τον βγάζει βέβαια άχρηστο αλλά δεν τον αφήνει και στο επίπεδο π.χ. του Syd ή του Roy.

Σαν παιδί δεν του άρεσαν τα παραμύθια όπως η Cinderella, η Sleeping Beauty, η Snow White και η Little Red Riding Hood που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για μουσικούς όπως οι Sonics, οι Sam the Sham & the Pharaohs κ.α. Τον μάγευαν όμως οι ιστορίες με μάγισσες, δαίμονες, βρικόλακες, λυκανθρώπους και άλλους ανεπιθύμητους νυχτερινούς επισκέπτες. (Δεν είχε ακούσει ακόμα για κάποιον David Tibet). Αυτές οι ιστορίες έγιναν το στιχουργικό του προζύμι και μέχρι το 1997 μας αφιέρωσε γύρω στα 90 τραγούδια με καταστάσεις και ήρωες που είχαν, ας πούμε, κάποιες εμφανείς ιδιαιτερότητες, σε ρομαντική συνήθως μουσική συσκευασία. Και μετά αυτοεξορίστηκε απ'την Musicland για μια επταετία. Επιστρέφοντας δήλωσε πως θα το κάνει σωστά αυτή τη φορά.

Δεν ξέρω ποια θεωρεί λάθη του. Να αρνήθηκε καμιά πρόταση πολυεθνικής που θα τον έκανε φίρμα πρώτου μεγέθους; Μήπως τη ροκάδικη στροφή του με το "Duel" που σήμερα ακούγεται εντελώς παρωχημένο; Τη συνεργασία του με έναν κιθαρίστα που έφερε και στη Θεσσαλονίκη πριν από δυο δεκαετίες, που μάλλον ψώνισε σε χαρντ ροκ παζάρι;

Στο νέο δίσκο θεώρησε σωστό να παίξει όλα τα όργανα μόνος του. Αυτά που περιμένεις (κιθάρα, μπάσο, όργανο, κρουστά) κι αυτά που δεν (harpsichord, mellotron, oboe, dulcimer, φλάουτο, άρπα, κλαρινέτο, bassoon, marimba). Δεν υπάρχει το βιολί που τόσες φορές χρησιμοποίησε στο παρελθόν. Οι στίχοι βασίστηκαν σε παραμύθια από τη συλλογή των αδερφών Grimm. Όχι τα πασίγνωστα που ανέφερα στην αρχή, αλλά τα λιγότερο γνωστά με εξαίρεση το Rapunzel. Προσοχή! Στις αυθεντικές ιστορίες και όχι στις ωραιοποιημένες του Disney, σπεύδει να διευκρινίσει.

Ο Roland, όπως και οι περισσότεροι singers-songwriters, δεν ενδιαφέρεται για τη σημερινή μουσική πραγματικότητα. Μοιάζει να βάλθηκε να τελειοποιήσει το στυλ που λάνσαρε με τα πρώτα ακουστικά του τραγούδια, πολλά εκ των οποίων σήμερα φωνάζουν τον ερασιτεχνισμό τους. Τα νέα του αντίθετα φανερώνουν μαστοριά - δε γίνεται να κρυφτούν τριάντα χρόνια εμπειρίας στις ηχογραφήσεις. Δεν υπάρχουν τύμπανα αλλά υπάρχει ακουστική κιθάρα, ΚΙΘΑΡΑ μάλλον που θέλει μια μπάλα για τον εαυτό της. Τα υπόλοιπα (πολλά) όργανα αρκούνται σε ...guest εμφανίσεις συνεισφέροντας κάτι μεταξύ των κουπλέ ή στολίζοντας το πάτωμα της Μοιραράκη. Είναι φανερό πως ο Paul δεν τα κατέχει όλα όπως την κιθάρα. Κι εδώ προκύπτει το δίλημμα για κάθε ουάν μαν μπαντ: τα παίζω όλα μόνος στο δίσκο μου, κουτσά στραβά και τζάμπα και μου ανήκει κάθε νότα ή πληρώνω σέσιον μουσικούς που θα μου προσφέρουν πιο πλούσιο και με σιγουριά παίξιμο; Δε θα πάρω θέση αλλά... όλοι αυτοί που φωνάζουν τους Kronos Quartet να παίξουν στο δίσκο τους είναι ηλίθιοι;

Καλεσμένη σε 3-4 τραγούδια είναι η Rosie Eade που τραγουδάει παράλληλα με τον Paul και σε σημεία κλέβει την παράσταση. Ο Paul τραγουδάει κανονικά ή με το γνωστό στόμφο που επιστρατεύει για να μας μυστηριάσει. Στο τέλος λέει και δυο παραμύθια. Αν ήμουν νέος ακροατής και διέσχιζα τη δισκογραφία του σαν αυτοκίνητο κόντρα σε μονόδρομο μπορεί να έλεγα πολύ ωραίο το "Grimm", μέτριο το "Danse Macabre". Τώρα που την ακολούθησα κανονικά, λέω πως, όπως οι περισσότεροι παλιοί, έτσι και ο Paul Roland παίζει πράγματα που έχει ξαναπαίξει αλλά το αποτέλεσμα είναι πιο γοητευτικό από πολλών άλλων συνομηλίκων του.