Studio 150
'Tι ανιαρό να γερνάς' τραγούδησε σ'ένα από τα καλύτερα τραγούδια του ο πιο διάσημος Mick του ροκ (στα 24). 'Τι εφιαλτικό να γερνάς' θα το προτιμούσαν όλοι οι Paul Weller που πέρασαν τα 45 και πρέπει να κάνουν επιλογές που θα κρατήσουν τα αυτιά του κοινού τους ανοιχτά στις προτάσεις τους.
Και ενώ κάποιοι σαν τους Ramones (αιωνία η μνήμη τους) ή τους Dead Moon προσπάθησαν/θούν να το παίξουν Dorian Gray και κατάντησαν γραφικοί και αδιάφοροι, ο θαυμαστής του Pete Townshend τον αντάλλαξε με τον Curtis Mayfield και τον Bob Dylan (των 70ς) και αποφάσισε να μεγαλώσει μαζί με το κοινό του, πράγμα που σημαίνει ότι η επόμενη κίνησή του θα είναι μάλλον να croonάρει στο Vegas με την ενδιαφέρουσα φωνή του αφού η προοπτική να εγκαταλείψει το τραγούδι για κάτι πιο πειραματικό είναι απίθανη.
Το 'Studio 150' είναι ένας δίσκος διασκευών, (everybody else is doing it, so why can't we?) ο πρώτος στη νέα, μικρότερη εταιρεία, δίσκος που δε δικαιούται ούτε μια σελίδα στο βιβλίο της ζωής του που ξεκίνησε με χρυσές και θα τελειώσει μάλλον με κάλπικες σελίδες. Απ'το 'If i could only be sure' που θα μπορούσε να είναι παρμένο απ'το soundtrack του 'Commitments' μέχρι το 'Black is the colour' που θα πίστευα πως είναι outtake του 'Nebraska' έχουμε μια σειρά classix αλλά τίποτα nouveaux, καλοπαιγμένα και καλογραμμένα, τεχνικά άρτια, τεχνη-κά όμως ασήμαντα.
