Quarantine the past: The best of Pavement
Αφού λοιπόν ζήσαμε με θέρμη και επιτυχία το έτος 2009 ως έτος Γιάννη Ρίτσου, αφήνουμε τη Ρωμιοσύνη στην άθλια μοίρα της και επιστρέφουμε στο Διεθνισμό ανακηρύσσοντας το έτος 2010 σε έτος Pavement. Βοήθεια μας, αλλά δε μας φοβίζει η πρόκληση, καθότι εμείς οι παλαιοindieμερολογήτες έχουμε ήδη ζήσει με απόλυτη επιτυχία το σωτήριον έτος Pixies 2004 και μετά από αυτό το έτος 2008, έτος Portishead υπεράνω κάθε προσδοκίας. Δόξασι και πάλι το λοιπόν.
Τα πράγματα όμως δεν είναι όσο απλά φαίνονται. Τους Pixies τόσα χρόνια τους ακούγαμε στα μπαρ, τα ραδιόφωνα και όπου άλλου θέλαμε, ακόμη και αν δεν θέλαμε. Τους Portishead τους ακούγαμε όποτε μας χώριζε η γκόμενα μας ή σε μία ακόμη καλύτερη εκδοχή, τους άκουγε η γκόμενα μας όποτε τη χωρίζαμε εμείς. Ακούει κανείς Pavement τα τελευταία δέκα χρόνια; Ακούσατε σε κάποιο μπαρ κάποια επιτυχία τους; Τους έχετε στο ipod σας τέλος πάντων; Δύσκολο!
Καίτοι δεν ξεχάστηκαν -κάθε άλλο- ως όνομα, οι Pavement στην πραγματικότητα αποτελούν κατά κύριο λόγο ένα θεωρητικό case study στον τομέα της εναλλακτικής ροκ κουλτούρας. Ένα απροσδιόριστο σημείο αναφοράς για το οποίο όλοι έχουν κάτι να πουν και να γράψουν και ίσως να θυμηθούν. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν έχουν αφήσει πίσω τους κατά πως φαίνεται τραγούδια ψυχισμού και ποτέ κανείς δεν παρακάλεσε κάποιον DJ να βάλει Pavement για να ανάψει το κέφι. Τουλάχιστον στον πολιτισμένο κόσμο. Προς τι λοιπόν μαζευτήκαμε στην Αγορά και τι περιμένουμε από την θριαμβευτική επάνοδο των Pavement στο ροκ προσκήνιο; Μπας και ξεχάσαμε ότι κάθε χρόνο που ανεβαίνει ο Malkmus στη σκηνή του Primavera είμαστε άπαντες όπου φύγει-φύγει; Έχουμε πραγματικά ανάγκη την επιστροφή των Pavement ή απλώς την καλοδεχόμαστε όπως όλες τις υπόλοιπες;
Η Matador προωθώντας το εν λόγω best of σημειώνει ότι οι Pavement "mark the point" που το post punk μετεξελίσσεται σε εναλλακτικό ροκ. Χωρίς να κρατήσουν τίποτε από το post punk, θα πρόσθετα εγώ. Και αν η νέα παρέμβαση τους χρειάζεται σε κάτι στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, ας είναι για να μας υπενθυμίσει ότι το εναλλακτικό ροκ δεν είναι απαραίτητα προερχόμενο, ταυτισμένο ή φωτοτυπία του post punk. Μπορεί να κινείται και χωρίς να τέμνεται μαζί του. Και τα 23 τραγούδια της συλλογής, που συμπεριλαμβάνει τα πάντα, μέχρι και αποσπάσματα από το άλμπουμ με τα outtakes και τον Φασούλα, το επιβεβαιώνουν θριαμβευτικά.
Αν ποτέ οι Pavement είχαν χρυσές επιτυχίες αυτές ήταν το Shady Lane, το Stereo και το Here... που μας το είπαν και οι Tindersticks κάποτε. Τραγούδια που αγνοούνται συνολικά (μαζί με όλα τα υπόλοιπα τους) από πολλές γενιές σημερινών ενημερωμένων indie rock ακροατηρίων. Είχαν και το Two States που είναι όλοι οι Pavement σε 1' και 47'', καθώς ακούγεται σαν 4-5 τύποι να παίζουν κάτι τυχαία ο ένας μακριά από τον άλλον και το τελικό αποτέλεσμα να δικαιώνει και τους 4 και τους 5. Κατά τα λοιπά έσπαγαν πάντοτε τη σύνθεση τους σε διάφορα κομμάτια ώστε και ένα σίγουρο noise punk στανταράκι όπως το Embassy Row, να μην μπορεί με άνεση να αγαπηθεί από τον μέσο οπαδό των Sonic Youth.
Εν πολλοίς φαίνεται ήδη από τις πρώτες τους ηχογραφήσεις, η προδιαγεγραμμένη τους μοίρα να γίνουν το απόλυτο cult σχήμα αναφοράς στο χώρο του εναλλακτικού ροκ ήχου. Ο ήχος των Pavement είναι παντού, αλλά δεν είναι και πουθενά και το σίγουρο είναι ότι όσοι τον ακολούθησαν σε κάθε πλευρά του Ατλαντικού δεν χτύπησαν πλατίνες και στάδια. Κάποτε υπήρχε η φήμη ότι οι Franz Ferdinand είναι επηρεασμένοι και από τους Pavement, αλλά οι φήμες είναι χειρότερες από τις απόψεις, που όλοι ξέρουμε σαν τι είναι.
Δεν υπάρχει τίποτε πιο έξυπνο να γραφεί για τους Pavement από μία αναδρομική επιστροφή της ιστορίας τους στο μέλλον που θα μπορούσαν να έχουν ως R.E.M. των 00s, αλλά αυτό το έκαναν -και αυτό;- ήδη τα τσακάλια της Matador. Για το συγκεκριμένο best of ζήτησαν προτιμήσεις, κλήρωσαν υπεραυτοκίνητα και μικροκινητά σε προβλέψεις για το περιεχόμενο του και όποια και να είναι η αλήθεια, δεν θα σε δυσαρεστήσει ακόμη και αν έχεις ολόκληρη τη δισκογραφία τους.
Απαραίτητο ως κίνηση εν όψει των επερχόμενων εμφάνισεων τους μετά από αιώνες καθυστέρησης ενός revival που κάποιοι το περίμεναν περισσότερο και από αυτό των Smiths, καθώς τόσα χρόνια διάβαζαν και ξαναδιάβαζαν για δαύτους των Pavement και δεν ήξεραν περί τίνος το καλό πρόκειται. Των ακροατών ή των μουσικών που τους αναφέρουν ως το πρώτο έγκριτο όνομα αναφοράς, μετά την παλινωδία που ήθελε τους Pixies να έχουν επηρεάσει τον Μύρωνα Στρατή (εμμέσως, πλην σαφώς, μέσω των Franz Ferdinand).
Επιβάλλεται να μην εγγράψουν νέες περιπέτειες σε κάθε είδους πιστότητα, καθότι όπως έχουν αποδείξει και όλα τα άλμπουμ του Malkmus, με μαλακίες ή χωρίς, οι έννοιες Pavement και συνθετική ωριμότητα φέρουν άθλιο αποτέλεσμα σαν συνδυαστούν (τα έλεγα από το 2000 αυτά, ο Κάλχας!). Δεν αναβάλλεται η εκ νέου δοξασία ολάκερου του παρελθόντος τους, που είναι κάτι παραπάνω από ένα παράξενο ζώο, που επιστρέφει για να θυμίσει ότι το indie rock δεν είναι επιστήμη, έστω και αν μακρόπνοα αντιμετωπίζεται ως τέτοιο.
Αυτό το best of κυκλοφόρησε για να μάθει επιτέλους ο κόσμος να χοροπηδάει και να χαίρεται όποτε και όπου ακούγεται το Trigger Cut και αν δεν επιτύχει το στόχο του μέχρι το τέλος της χρονιάς θα αυτοκαταστραφεί. Δείτε τους Pavement live με κάθε κόστος και θυσία και μία των ημερών θα συγχωράτε τα πεθαμένα μου.
Fight This Generation και πάλι!
