Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί

Στην ορμή της νεανικής μου οργής δεν έσπαγα βιτρίνες, αλλά έγραψα αυτά τα "δηκτικά" λόγια για τα Ξύλινα Σπαθιά. Αν εξαιρέσεις τους εξυπνακισμούς, την στυλιζαρισμένη επιτήδευση και τον δογματισμό (δηλαδή σχεδόν τα πάντα), ίσως και να έγραφα τα ίδια πράγματα και σήμερα για εκείνο το δίσκο. Ίσως και η μετέπειτα κατρακύλα (έως ανυπαρξία, πλην μιας φωτεινής εξαίρεσης και ένα-δυο άλλων μισών εξαιρέσεων) του ελληνόφωνου ροκ, να κάνει σήμερα εκείνο το δίσκο να φαντάζει ως Classic. Η ουσία είναι ότι ως οπαδός των Σπαθιών από την πολύ πρώτη τους στιγμή (προ-δισκογραφικά) έψαχνα μάλλον μια αφορμή για να πάω παρακάτω και μάλλον μου τη δώσανε. Το ίδιο συνέβη αργότερα και με τα Διάφανα Κρίνα και εν γένει θεωρώ υγιές το να απομακρύνεται κανείς -έστω και ψυχαναγκαστικά- από τα πολύ αγαπημένα του συγκροτήματα. Για αυτό και ποτέ δεν ήμουν μέλος κάποιου fan club και δε δήλωσα αιώνια πίστη όχι σε συγκρότημα, αλλά ούτε σε μουσικό είδος. Στα αρχ.... μας θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο.

Αν λοιπόν κουβάλαγα σήμερα εκείνα ακριβώς τα μυαλά, θα μπορούσα να βρω πολλά παρόμοια επιχειρήματα, για τον νέο οιονεί προσωπικό δίσκο του Π.Π. (καθώς υπάρχουν και οι B-Movies, που μπορεί να μην έχουν το trademark των Σπαθιών, πάντως σαν όνομα τον ακολουθούν ήδη αρκετά χρόνια). Θα επικεντρωνόμουν κυρίως στη στιχουργική μανία του Παυλίδη να διηγείται πράγματα που όντως δεν συμβαίνουν, καθώς δεν "στέκουν", την οποία εφόσον και ο ίδιος συνομολογεί στον τίτλο του δίσκου του, τη θεωρώ δικαίωση της προαιώνιας γκρίνιας μου. Στο να στήνει εικόνες τόσο κατάφωρα ποιητικές, ώστε να περνάνε στο όριο της εκβιασμένης ποιητικότητας, που ποτέ δεν γίνεται ποίηση (βέβαια το ροκ και η ποπ ποτέ δεν είναι ποίηση κατ' εμέ, οπότε προς τι η γκρίνια;). Και ήδη από την πρώτη ακρόαση, να σπεύσω να τον κατηγορήσω ότι ηχογράφησε και κυκλοφόρησε έναν αβάσταχτα "φιλήσυχο", σχεδόν όμορφα κοιμώμενο, δίσκο, που δεν έχει απορροφήσει και αν μη τι άλλο δεν αντανακλά τίποτε από την ένταση της εποχής. Και πώς γίνεται αυτό; Πώς γίνεται όλα γύρω να είναι πουτάνα και ο Παυλίδης να τραγουδάει με μπλαζέ αδιαφορία "πίσω ο αέρας να φουσκώνει τα άσπρα μας πανιά/ όσο αυτή η μικρή καμπάνα αντηχεί";

Κατά κάποιο περίεργο τρόπο όμως μόνο έτσι γίνεται. Και οι Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί του Παύλου Παυλίδη, μία προς μία, από την πιο αδιάφορη μέχρι την πιο ευαίσθητη, έχουν τη ίδια ακριβώς σημασία και τελικά αντανακλούν την ίδια ακριβώς ένταση με αυτές των Ruined Families, των Antimob, του Boy και όσων τέλος πάντων βρέθηκαν σε σαφή θέση οργής (και όχι σε πλιάτσικο αγανάκτησης). Μία μόνο φράση για τους μπάτσους και τους απέναντι που τόσο μισιούνται αλλά δεν αντέχονται να ζούνε χωριστά, εκθέτει όσους θελήσαμε να πιστέψουμε πώς ο Παυλίδης είναι ένας αδιάφορος βετεράνος, που αοριστολογεί πάνω σε παρολίγον ερωτικές συνευρέσεις. Δείχνει και αποδεικνύει ότι έχει δει, έχει καταλάβει και έχει φιλτράρει σωστά. Εν αντιθέσει με πολλούς της γενιάς του.

Σε επίμονες ακροάσεις και με την στιβαρή υποστήριξη από το γραμμικό αισθητικά και ηχητικά κλίμα του δίσκου, οι "αφελείς στίχοι" του Παυλίδη κερδίζουν και επιβάλλουν στον ακροατή το πραγματικό τους νόημα, την αυθύπαρκτη αξία τους, πέρα από εντάσεις, αγανακτήσεις και συνευρέσεις, ερωτικές και μη, και κυρίως το ότι προέρχονται από κάποιον που όχι απλώς κατέχει την τέχνη του τραγουδιού πλέον, αλλά και την χειρίζεται κατά το δικό του δοκούν. Κάπως έτσι το ίσως παρωχημένο του πράγματος, παράταιρα προσεγγίζει και αιφνιδιάζει ακόμη και τον ακροατή που νόμιζε ότι είχε χορτάσει από όλα αυτά. Και καθώς ο Παυλίδης δεν αγωνιά να επιβάλλει σε κανέναν τίποτε, καταφέρνει να επιβληθεί χωρίς εντάσεις και κραυγές, με μελωδίες που κυλάνε ευπρόβλεπτα, αλλά ποτέ δεν απογοητεύουν, με σχήματα που έχουν επιστρέψει από ένα απροσδιόριστο παρελθόν, αλλά ποτέ δεν ήταν ακριβώς έτσι.

Το "Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί" είναι η καλύτερη μέχρι σήμερα προσωπική δουλειά του Παύλου Παυλίδη και πέρα από συγκρίσεις είναι ένας αυτόνομα εντυπωσιακά καλός δίσκος, για ακροατές που οριοθετούν με ψυχραιμία τις απαιτήσεις τους απέναντι του. Δεν θα μπω στον πειρασμό να τον αντιπαραθέσω με τις σπουδαίες στιγμές των Σπαθιών, αλλά μπορώ να πω από τώρα ότι το "Η Μαίρη" κερδίζει άνετα θέση στο TOP-10 τραγουδιών του Παυλίδη, ανεξαρτήτως σχήματος και περιόδου, καθώς με μόνες τις λέξεις "η Πατησίων Και το San Francisco μας" επαναφέρει με καθολικό θρίαμβο την παράδοξη εικονοπλασία, που κάποτε τον έκανε όντως να ξεχωρίσει ανάμεσα σε ροκ μπάντες που πρέσβευαν κυρίως τσαμπουκά.