Οι Pearlene αποτελούν παράλληλο project των Soledad Brothers, "αδελφού" group των White Stripes, καθώς οι Johnny Walker (κιθάρα και φυσαρμόνικα) και Brian Olive (σαξόφωνο) από τους πρώτους συνεργάζονται εδώ με τον παραγωγό τους Rueben Glaser (φωνή, κιθάρα) και τους Jesse Ebaugh (μπάσο) και Hazen Fricke (κρουστά). Βρίσκονται επάνω σ' αυτή την γραμμή του blues-garage-punk ήχου με πολλούς διακεκριμένους ομοϊδεάτες που κάνουν όμως τις δικές τους τομές και υπερβάσεις, ενώ οι Pearlene επιλέγουν να παραμείνουν κοντά στον πιο παραδοσιακό ήχο των Sole-dad Brothers.
To 'Murder Blues And Prayer' είναι η δεύτερη δουλειά τους (προηγήθηκε το 'Pearlene', επίσης το 2003) και μάλλον εδώ γίνονται λίγο πιο τολμηροί, παρότι αυτό δεν φαίνεται από την αρχή. Το 'You Done Told Everybody' που ανοίγει τον δίσκο, αν και διασκευή, δείχνει το κλίμα: ενεργητικό garage blues με έμφαση στο δεύτερο συστατικό και κιθάρα χωρίς πρωτοβουλίες, άκουσμα ευχάριστο αλλά και συνηθισμένο. Στα επόμενα οι αρχικές εντυπώσεις ενισχύονται, με τις δικές τους συνθέσεις να αναπολούν μερικές φορές φανερά το southern rock των 70's. Ξεχωρίζει το πιο βαρύ 'Living Is...' όπου η ένταση σιγοκαίει, καθώς και η διασκευή του 'Jinx Blues', ορεξάτο ηλεκτρικό blues με την φωνή του Glaser να θυμίζει Jack White.
Το τέλος του 'Human Being' όμως προοιωνίζει κάτι περισσότερο και πράγματι στη συνέχεια ακολουθούν τραγούδια όπως το 'Honey Hallelujah' με την blues κιθάρα και τον Glaser να παραπονιέται "you got me cussing and crying, drowning in alcohol" με φωνή που θυμίζει έντονα τον Jack White, ή το πιο ήσυχο αλλά και βρώμικο blues του 'I Thought You Knew' όπου το σαξόφωνο βγαίνει πιο μπροστά αφήνοντας μια γεύση Morphine και η κιθάρα κτίζει ένα τοίχο θορύβου ανεβάζοντας αργά την ένταση. Αυτά βέβαια πριν την κορύφωση του ομώνυμου (διασκευή του Missis-sippi Red) όπου η σκοτεινή, υποβλητική blues ατμόσφαιρα υπογραμμίζεται από το σαξόφωνο, η κιθάρα δημιουργεί θόρυβο με αυτοσυγκράτηση και, μαζί με το πάθος του Glaser υπόσχονται το ξέσπασμα που έρχεται λίγο πριν το τέλος των επτάμισυ λεπτών. Για το κλείσιμο οι Pearlene κρατούν μια ακόμη έκπληξη καθώς, μετά το αρκετά καλό και κάπως σκοτεινό instrumental του 'Mutilation Boogie', ακολουθεί το ευαίσθητο ακουστικό διαμαντάκι 'Wayitgo', υπόθεση αποκλειστικά του Glaser και μοναδική υπόκρουση στο επαναλαμβανόμενο blues θέμα της κιθάρας την (δική του) ρυθμική ανάσα.
Ένας δίσκος με δύο πρόσωπα λοιπόν, ή ένα μόνο καθώς το πρώτο μέρος είναι μάλλον απρόσωπο. Στη συνέχεια δείχνουν τις πραγματικές τους δυνατότητες καθώς, χωρίς να καινοτομούν, έχουν φαντασία, ένταση αλλά και διάθεση υπέρβασης της παραδοσιακής φόρμας. Η τελική εντύπωση είναι ένας κατά το ήμισυ αξιοσημείωτος και ενδιαφέρων δίσκος και ένα group που μάλλον αδικεί τον ευτό του, αφήνει όμως πολλές υποσχέσεις.