Ugly Season
Πολύ λόγιο για να είναι indie ή πολύ indie για να είναι λόγιο; Ή "....", μια λέξη ταμπού την οποία δεν αποφεύγει να χρησιμοποιήσει ο Χάρης Συμβουλίδης πρώτη-πρώτη στο κείμενό του.
Κουλτουριάρικο.
Είναι η λέξη που προσπαθεί να αποφύγει μερίδα του Τύπου φίλια προς τον Perfume Genius, καθώς σχολιάζει το νέο του άλμπουμ. Το φέρνει από εδώ («strange, elusive» λέει ο Matthew Barton στο The Quietus), το φέρνει από εκεί («experimental, wandering» γράφει ο Michael Savio του Pop Matters), το κρύβει κάτω από επαίνους και γαλαντόμες βαθμολογίες ή πίσω από baroque pop και chamber pop πινακίδες –με τις οποίες ποτέ δεν αισθάνθηκε άνετα. Αλλά έτσι το βλέπει. Κι έτσι το θεωρεί και σημαντικό τμήμα του indie κοινού.
Θες τώρα λόγω μιας αταβιστικής πρόσδεσης στις αισθητικές ρήξεις του πρώιμου rock 'n' roll, θες λόγω της προκρούστειας αντίληψης περί pop culture που κυριαρχεί στο alternative lifestyle της τελευταίας 20ετίας, οτιδήποτε πάει προς τα κλασικά σηματοδοτείται ως «μη σχετικό». Γι' αυτό και το ‘Ugly Season’ πελαγοδρομεί στην Ψευδοδημοκρατία του Metacritic· τολμώ δε να εικάσω ότι το ίδιο θα επαναληφθεί και σε διάφορες λίστες της χρονιάς. Πράγμα που δύσκολα θα συνέβαινε αν ήταν ένα καθαρό indie άλμπουμ, σαν τα συνήθη του ημιελληνικής καταγωγής καλλιτέχνη.
Ασφαλώς, τα παιχνίδια ταυτότητας είναι συνυφασμένα με τον εναλλακτικό χώρο. Όποιος έχει ξανοίξει τα αυτιά του, ωστόσο, αδυνατεί να μη γελάσει με αυτή την αμηχανία, με τούτα τα επίθετα. Γιατί δεν μετατράπηκε ξαφνικά σε πειραματιστή ο Mike Hadreas, ούτε άρχισε να γράφει συμφωνικά έργα. Απλά άλλαξε το κέντρο βάρους ισορροπιών που πάντα υπήρχαν στο περίγραμμα της indie pop του (λιγότερο ή περισσότερο), δίνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο σε ό,τι πιο λόγιο περιοριζόταν στα «σύνορα» των ενορχηστρωτικών πινελιών.
Την απόφαση αυτή φαίνεται να την πήρε λόγω πλαισίου, αφού τα όσα ακούμε στο ‘Ugly Season’ προορίζονταν να λειτουργήσουν ως soundtrack για την παράσταση σύγχρονου χορού «The Sun Still Burns Here» της Kate Wallich (Οκτώβριος 2019). Αλλά η πανδημία ψαλίδισε τελικά τις φιλοδοξίες της περφόρμανς, ενώ οι μουσικές του Perfume Genius έζησαν και εκτός αυτής, έστω κι αν κρίνεται χρήσιμο να παρακολουθήσει κανείς το συνοδευτικό φιλμ μικρού μήκους «Pygmalion's Ugly Season» του Jacolby Satterwhite, ερχόμενος σε επαφή με το άλμπουμ.
Περισσότερη σημασία έχει ότι όλα αυτά αποδείχθηκαν ευεργετικά για τη δημιουργικότητα του Hadreas, ο οποίος ξανοίγεται εδώ πέρα από τη ζώνη ασφαλείας σφόδρα υπερεκτιμημένων δίσκων σαν το ‘Set My Heart On Fire Immediately’ (2020). Θα έλεγε κανείς, μάλιστα, ότι έκατσε να γράψει με την ίδια αίσθηση ελευθερίας και συγκροτημένης πειθαρχίας την οποία απαιτεί και ο σύγχρονος χορός. Κάτι που δείχνει βέβαια γιατί δεν πρέπει να λησμονούμε ότι, επί της ουσίας, το ‘Ugly Season’ παραμένει ένα soundtrack. Μπορεί να κλείνει το μάτι σε εκείνους που ακολουθούν πιστά την Perfume Genius περσόνα προσφέροντας οικείο απάγκιο στο καλοστημένο "Pop Song", αλλά τα κομμάτια θέλουν να εκφράσουν τη σωματικοποίηση της χορευτικής κίνησης.
Εσκεμμένα, λοιπόν, ο Hadreas αφήνει χαλαρές τις συνθετικές δομές, επιλέγοντας μια μη-pop(ular) οδό δημιουργίας· και εγκολπώνει τη γνώριμη indie αισθητική σε ενορχηστρώσεις με λόγιο χαρακτήρα, που γνέθονται εδώ κι εκεί με κλαρινέτο, guitarrón, τσελέστα και σαξόφωνο ή με όργανα οικεία μεν στο κοινό του, μα κινούμενα σε μη αναμενόμενες ατραπούς (ορισμένα ατονικά synths, λ.χ.). Θα έλεγε κανείς πως αντιστρέφει ό,τι συνήθως συμβαίνει στους δίσκους του, έχοντας ως σταθερούς συμπαραστάτες τον παραγωγό Blake Mills, τον κλασικοσπουδαγμένο μουσικό (και σύντροφο, στη ζωή) Alan Wyffels, αλλά και το φαλσέτο του. Κάπως έτσι, μεταφέρει επιτυχώς τον εύθραυστο λυρισμό του στα κλασικότροπα ηχητικά περιβάλλοντα τραγουδιών σαν το υπέροχο "Photograph", το επιβλητικό "Herem" ή το κομψότατο "Teeth" –που το φαντάζεσαι λες και βγήκε από κάποια μοντέρνα ανάγνωση στην όπερα του Henry Purcell «Διδώ και Αινείας».
Το ‘Ugly Season’ δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ του Perfume Genius –ο τίτλος εξακολουθεί να ανήκει στο ‘No Shape’ (2017). Είναι όμως το πιο ενδιαφέρον του: έστω κι αν δεν περιέχει μια ευδιάκριτα «μεγάλη» στιγμή, ακόμα κι αν οι στίχοι τείνουν να θαμπώνουν στην ελλειπτικότητα, τον κρατά στον αφρό ως έναν εκπρόσωπο του επίκαιρου εναλλακτικού στερεώματος που διαθέτει και προοπτική, μα και τόλμη. Ο δίσκος δεν παύει βέβαια να βιώνεται σαν σύνολο ή να λειτουργεί (πρωτίστως) ως score. Μέσα σε αυτά τα όρια, όμως, φιλοξενεί ορισμένα από τα πιο ιντριγκαδόρικα τραγούδια του Mike Hadreas σε 12 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας.
