Perry Blake

Το "Perry Blake" lp τελικά άξιζε τον κόπο και ίσως και κάτι περισσότερο.Ο Blake κατάφερε να υλοποιήσει το όραμα του αριστοτεχνικά. Βοηθούμενος στην παραγωγή από τον Ross Culum (που κάποτε είχε χαρίσει στους Tears for Fears ήχο και αισθητική που... σου τσακίζουν την ψυχή) και επικουρούμενος στην ανάπτυξη των συνθέσεων από τον Graham Murphy, καταθέτει ένα κράμα σοβαρότητας και συναισθηματισμού, ψυχικής έντασης και μελαγχολικής ακρίβειας, που δύσκολα σε αφήνει ασυγκίνητο! Scott Walker, Stuart Staples, David Sylvian αλλά και η ρομαντική πλευρά του Bristol αιωρούνται στην ατμόσφαιρα, εγώ όμως δύο χρόνια μετά επιμένω ότι ο δίσκος είναι καθαρός Blake.

To "Little boys & little girls" είναι γκολ από τα αποδυτήρια και με την αμεσότητα του μοιάζει με κάλεσμα στον κόσμο του Blake, και ενώ ξεκάθαρα το λαμβάνεις ως κλασσικό σκοτεινό τραγούδι αγάπης, ο ίδιος ισχυρίζεται ότι είναι η περιγραφή ενός μανιακού δολοφόνου παιδιών για τα εγκλήματα του! Και αυτό εμένα σε έξυπνο, σκοτεινό χιούμορ μου κάνει και πολύ χαίρομαι. Σε όλη τη διάρκεια, η ατμόσφαιρα κρατείται σε υψηλά επίπεδα τα έγχορδα και οι electro-βοήθειες (κατά το "δικό μας" rock 'n roll βοήθειες...) πολύ όμορφα τα βρίσκουν μεταξύ τους. Το "Ηunchback of San Francisco" αναπαράγει τον αιώνιο μύθο των μοναχικών, το κάνει όμως με τρόπο ακαταμάχητα γοητευτικό.

Τελικά ανακαλύπτεις ότι τα τραγούδια που έγραφε όλο αυτό τον καιρό ο Blake έχουν ένα προς ένα λόγο ύπαρξης, σου κολλάνε στο μυαλό και διακρίνονται από μιά αίσθηση ανεξαρτησίας σε σχέση με τη μουσική έξω από αυτά (παρά τις καταβολές τους). Τα φωνητικά του όσο και αν χρωστάνε δύο και παραπάνω ζωές σε Cohen και Walker, άλλο τόσο είναι αυθεντικά σε επίπεδο εκφραστικότητας και τελικά όλα συνηγορούν σε μία δουλειά ολοκληρωμένη ίσως και σε βαθμό περίεργα υψηλό. Αν όλα αυτά τα πράγματα σε συγκινούν και σε αγγίζουν, αν χρειάζεσαι τραγούδια κάθε που αναζητάς ή πρωτοβρίσκεις ερωτικό σύντροφο, αν επιδιώκεις μία "χαλαρωμένη" και συνετή συναισθηματική κορύφωση, τότε ο τύπος εδώ είναι ο άνθρωπος σου και δε σου αφήνει περιθώρια να μην τον ακολουθήσεις.

Πέρα από τη μουσική και ηχητική πρωτοπορία και την αναζήτηση του "διαφορετικού" θα υπάρχουν πάντα ευτυχώς οι δίσκοι στους οποίους θα ανατρέχουμε για να "μην ξεχνάμε", που θα ακούμε κυρίως τα βράδια και που τελικά τοποθετούνται αβίαστα μέσα μας. Το "Perry Blake" είναι ήδη για πολλούς ένας τέτοιος δίσκος...

Επειδή όμως, αν ήταν δίκαιος ο κόσμος, σε στάδια θα έπαιζε σήμερα ο John Cale και όχι ο παλιός του συνεργάτης, η τυπικά πατρίδα του Αγγλία μετά τις πρώτες αντιδράσεις θα αγνοήσει επίμονα τον Blake και έτσι οι Staples, Cave και σία θα κοιμούνται ήσυχοι για τη διατήρηση της "αυτοκρατορίας" τους. Κατά συνέπεια μόλις η Universal αγοράσει την Polydor και αποφασίζει να πετάξει στη θάλασσα τους "εμπορικά μη επιτυχημένους" ο Blake θα βρεθεί χωρίς συμβόλαιο (...και με ένα παιδί στην αγκαλιά.. που λέει ο λόγος!). Κάτι όμως η όλη περσόνα του, κάτι ο ρομαντισμός του, κάτι η ευγένεια του χαρακτήρος του, η Γαλλική Naive του προτείνει μεταγραφή και ο ίδιος την προτιμάει από μία πολυεθνική, που όπως ισχυρίζεται του χτύπησε και αυτή την πόρτα.

Αφήνoντας πίσω το σκινέ look και τα "βαριά" ρούχα, επιστρέφει με ωραίο ξανθό μαλλάκι και μοντέρνα κοπή αυτού, κουστουμάκια στιλάτα και έτοιμος όπως πάντα για δουλειά. Και μάλιστα αυτή τη φορά δείχνει αποφασισμένος και να αποφύγει τους εκ νέου παραλληλισμούς και αναφορές με τους "κλασσικούς" του είδους και επιπλέον να δείξει ότι αφού ήρθε θα μείνει, γιατί το αξίζει και όχι γιατί ευνοούν οι καιροί μουσικές και αντιλήψεις σαν τις δικές του...