Song yet to be sung

(Γουρλώνει τα μάτια του και από τον τίτλο ήδη προειδοποιεί πως δεν τελειώσαμε μαζί του. Από τους πρώτους που παραδέχθηκαν την αυταπάτη της έννοιας «εναλλακτικό rock», ο Perry Farrell δικαιούται σήμερα να ξεγελάει ακόμη και τον εαυτό του στην ατέρμονη αναζήτηση της τελικής μορφής του modern rock. Μη φοβάστε όμως...)

Πάνε πέντε χρόνια από την τελευταία φορά που είχαμε πραγματικά «νέο υλικό» του Farrell. Αγνοώντας τις συναυλιακές και δισκογραφικές αρπαχτές των Jane's Addiction, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως μας έλειψαν και αυτός και οι αυταπάτες του. Όπως και η καλά κρυμμένη θλίψη των τραγουδιών του, η καθαρτική ατέλεια της φωνής του και η αιώνια τάση του να μπερδεύει τα πράγματα.
Παρέα με πρώην μέλη των Jane's Addiction (Navarro και Perkins), των Porno For Pyros (Martyn Le Noble), της... Fionna Apple και άλλων εναλλακτιρόκ δυνάμεων, ο Farrell ηχογραφεί το από-λατινισμένο ισοδύναμο των προσωπικών δίσκων του Manu Chao και (ανορθόδοξος όπως είναι) το δίνει για μιξάρισμα στον Alan Moulder (Pumkins, Nine Inch Nails, Ministry κ.λ.π.). Λίγο πριν πάρει και πάλι τους Jane's Addiction από το χέρι (προς την περιοδεία) είπε να βάλει λίγο drum & bass στη ζωή του ο άνθρωπος. Συνδυάστε όλα αυτά με τις διάσημες πλέον πνευματιστικές του αναζητήσεις, ανακατέψτε τις μουσικές των ethn-ών, με την κουλτούρα των clubs και έχετε στα χέρια σας ένα ακόμη pseudo dance rock album, με την σφραγίδα του tribal καρφωμένη στο πέτο. Τι θα το κάνετε τώρα είναι το πρόβλημα...
Θα ξεπεράσετε το 'Happy Birthday Jubilee' ως στιγμή κοινωνιολογικής έξαρσης και θα το αντιμετωπίσετε σαν μια πρώτης τάξεως εισαγωγή στους φορμαρισμένους ηλεκτρονικούς ρυθμούς που θα συνοδεύσουν τα επόμενα 49 λεπτά της ζωής σας. Το τραγούδι του τίτλου αντλεί την έμπνευση του από τα... ανέκδοτα «ιερά» τραγούδια των Γραφών, και εν μέσω θρησκευτικής αναπαύσεως αναδεικνύει τις dub αρετές του. Στο 'Did you forget' διαπιστώνεις ότι αυτός ΔΕΝ είναι ένας breakbeat δίσκος και ο Perry Farrell αρχίζει να δείχνει προς τα έξω τον Roni Size που ΔΕΝ κρύβεται μέσα του.
Με τις περισσότερες συνθέσεις να στηρίζονται στη δυναμική και την ελεγχόμενη επιθετικότητα της εν λόγω «δανεισμένης» ρυθμικής βάσης, το 'Song Yet To Be Sung' LP σαν σύνολο παρουσιάζεται αδύναμο στο να ακολουθήσει την πρωτογενή σπουδαιότητα, ακόμη και του δεύτερου (αγνοημένου) δίσκου των Porno For Pyros. Ο ήχος της Αφρικής έχει την αξία του και αυτός της κιθάρας του Navarro τη δική του. Μια τελική ανάμειξή τους ασφαλώς και δεν επιφέρει άθροισμα των δύο επιμέρους αξιών. Ούτε όμως και αφαιρεί τίποτα... Για αυτό και το ινδιανοπρεπές 'Nua nua' παραμένει απλά ενδιαφέρον και δεν εξελίσσεται σε «οργιώδη πεντάλεπτη συνάντηση της jazz των 60ς με το πνεύμα των Mayas».
Για αυτό και ο δίσκος έχει τις ιδιαίτερες στιγμές του. Στο 'Our song' τραγουδάει μαζί με το γιο του, μαζεύει όλους τους ήχους που τον ενδιέφεραν έστω και ένα φεγγάρι στο παρελθόν και ακούγεται σαν Αμερικάνος Shawn Ryder... στα μισά του προγράμματος αποτοξίνωσης. Μη μπορώντας να αποχωριστεί το πάθος του για τις ψυχεδελοκαταστάσεις, και απαλλαγμένος -επί του παρόντος- από τους μεταλλάδες φίλους του, ο Farrell με ιδανικό τρόπο αναπαριστά τη θέση ενός γνήσιου χίπη σε μια εποχή που -επιφανειακά- δεν του ταιριάζει. Αναζητά όμορφους ήχους που θα τον κάνουν ευτυχισμένο, αποζητά έμπνευση και διέγερση σε κάθε είδους κουλτούρα που θα συναντήσει, διασχίζει την έρημο ημίγυμνος και γράφει το πρώτο κεφάλαιο της Καινής Διαθήκης του Παλαιού Ροκ, εικονογραφώντας το με την δική του συνειδητά γραφική φιγούρα.
Όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις του όμως, ποτέ δε σταματά να αυταπατάται. Απομακρύνεται μίλια από τη θέση του πιονέρου που κάποτε κατείχε (μπορεί και να θέλει να ησυχάσει ο άνθρωπος) και παρασύρεται σε ένα ηδονιστικό zen, που συντηρείται από τις κατακτήσεις άλλων. Όταν ακούω όμως τις electro μελωδίες του 'Seeds' ψάχνω να βρω πότε στο καλό συνεργάστηκε με τους Tears For Fears και αυτόματα ανακηρύσσω το ψυχεδελικό R&B του 'King Z' ως την κορυφαία στιγμή του δίσκου. Ένα πιάνο που επιμένει και ένα ζευγάρι έγχορδα αρκούν να σου αποδείξουν πως πέρα από τις μουσικές αναλύσεις και ορολογίες, βρίσκεται ένας καλλιτέχνης με μονίμως ακάλυπτες εσωτερικές ανησυχίες (σε μια εποχή που η απουσία της φράσης έχει αναιρέσει την αλλοτινή κοινοτυπία της).
Μπορεί να μη ζει πλέον σε μια κόλαση, σίγουρα όμως δεν είναι από αυτούς που αποσύρονται για να ηρεμήσουν στον πρώτο τυχόντα παράδεισο, ο Perry Farrell. Και παραμένει ακόμα ο μοναδικός χίπης που έχω ποτέ αγαπήσει!