Release

Φτιαγμένος με όλες εκείνες τις γλυκύτατες pop λεπτομέρειες της πολύχρονης πλέον ιστορίας τους, ο νέος δίσκος των Pet Shop Boys διατηρεί ένα πλεονέκτημα που κολακεύει εμάς τους αφοσιωμένους οπαδούς: μοιάζει να ηχογραφήθηκε για χάρη μας (κι ας ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια!). Πόσοι άραγε από τον «έξω κόσμο» έχουν τις ικανότητες, τις γνώσεις, τις μνήμες, τους κωδικούς, την ευαισθησία και την αφέλεια να κατανοήσουν πως δεν πρόκειται απλά για ακόμη τρία τέταρτα της ώρας παρέα με χαμηλότονες electro-pop μπαλάντες χωρίς χορευτικές εξάρσεις και disco glam περιτύλιγμα;

Όχι πολλοί. Είναι όλοι αυτοί που θα αρχίσουν να μιλάνε για τον «νέο ήχο» των Pet Shop Boys. Αυτοί που θα σπεύσουν να ισχυριστούν πως το party τέλειωσε, γιατί οργανωτές και καλεσμένοι γέρασαν, κουράστηκαν και είναι καιρός πια να αποσυρθούν. Τον ήχο, την αισθητική, τη γαλήνη, το φόβο... των τραγουδιών του 'Release' θα τα βρείτε διάσπαρτα σε ολόκληρη την μέχρι πρότινος δισκογραφία του γκρουπ. Μην τα θέλετε όλα στο πιάτο όμως. Δέχομαι ότι οι στίχοι αυτή τη φορά είναι περισσότερο προσωπικοί απ' ότι στο 'Nightlife', όχι όμως και το ότι είναι οι πιο προσωπικοί στίχοι που καλείται να μάθει από έξω το πιστό τους κοινό.

Ίσως πάλι για όλες αυτές τις σκέψεις να φταίει το γεγονός πως ανάμεσα στα δέκα τραγούδια του 'Release' υπάρχει και το 'Love is a catastrophe'. Με φόντο τους μεγάλους Βρετανούς δραματουργούς του αιώνα που έφυγε (ξέρετε Bowie, Morrissey, Brett Anderson κ.λ.π.) ο ακροατής έρχεται αντιμέτωπος με το πρώτο (αυτή την αίσθηση έχω τουλάχιστον...) 100% «πικρό» τραγούδι των Pet Shop Boys. Στη διάρκεια του οι Tennant / Lowe αποφεύγουν και αυτό ακόμα το πικρό χαμόγελο, με το οποίο έντυναν τις «τραγικές» τους στιγμές στο παρελθόν. Η θλίψη πάντοτε κρυβόταν πίσω από τα τραγούδια τους, είναι όμως η μοναδική φορά που ένα τραγούδι τους μου ακούγεται θλιμμένο. Όχι όμως και η μοναδική που ένα τραγούδι τους με ριγεί (σωστό είναι τώρα αυτό; Καταλάβατε πάντως...) από το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Σε αυτόν τον δίσκο ο Johnny Marr δεν αναλαμβάνει απλά τις κιθάρες των τραγουδιών, φτάνει σχεδόν να αναγορεύει εαυτόν στο έκτακτο τρίτο μέλος του γκρουπ (σαν gay αστείο μου ακούστηκε αυτό...). Πολλά χρόνια αφότου μεγαλούργησε στο 'My October Symphony', «χτυπάει» στα 7 από τα 10 κομμάτια του δίσκου και ακούγεται τουλάχιστον συγκλονιστικός μες στη διακριτικότητα των χορδών του.

Το καλύτερο τραγούδι αυτού εδώ του δίσκου είναι χωρίς αμφιβολία το 'Here' (έκπληξη: το ένα από τα τρία χωρίς τον Marr). Όχι για την απαλότητα του beat στην προσπάθεια του να σε συντονίσει σε έναν φύσει ντροπαλό ρυθμό, όχι για το ρετρό ριφάκι των πλήκτρων... αλλά γιατί το ρεφρέν του «μιλάει» σε β' πρόσωπο και έχει κάτι να πει. Θα το βαθμολογούσα με 10, ενώ στο 'Home and Dry' (που είναι το πρώτο single και το... λιγότερο καλό κομμάτι του album) θα έβαζα μόλις... 8, ίσως γιατί θυμίζει (με έξυπνο τρόπο) τις soft rock αμαρτίες που πλημμύρισαν στα 80ς την έννοια του love song και της προσέδωσαν αιώνια αναξιοπιστία. Μάλλον το τραγούδι που ευθύνεται περισσότερο για τους ισχυρισμούς περί «νέου ήχου». Σκέφτομαι αν θα μπορούσα ποτέ να μιλήσω άσχημα για κάτι που αφορά αυτό το γκρουπ. Σκέφτομαι πάλι ότι το έχω ήδη κάνει για το μεγαλύτερο μέρος του 'Billingual' LP και τώρα τους βλέπω να χαρακώνουν με τέτοια μαεστρία τις κινήσεις τους, που μοιάζει πλέον αδύνατο να φτιάξουν κάτι άχαρο.

Κατά τα άλλα πρόκειται για έναν δίσκο που καθησυχάζει όλους εμάς που ΤΟΥΣ έχουμε επιλέξει μια για πάντα. Κάνει τους «περιστασιακούς» να παραπονιούνται, τους «πλημμελείς μαθητές» να μην καταλαβαίνουν πολλά πολλά, και τους «περαστικούς» να περνούν μάλλον αδιάφοροι ισχυριζόμενοι ότι όλα αυτά τα έχουν ξανακούσει. Έτσι όπως πρέπει να είναι οι δίσκοι των αγαπημένων μας σχημάτων δηλαδή: υποκειμενικά ιδεώδεις και αντικειμενικά αμφίσημοι!

Οι Pet Shop Boys θα είναι headliners στο φετινό Sonar! Θεέ μου τόση ευτυχία, ποιος την αντέχει;