Yes

Όλα τα πάθη και όλα τα απωθημένα περί των Pet Shop Boys έχουν εκπληρωθεί. Στον υπερθετικό βαθμό και σε αόριστο πλέον χρόνο. Η παιδική μνήμη ταυτίστηκε με την ενήλικη συνείδηση, η άφυλη προεφηβική πάθηση με την με κάθε τρόπο έμφυλη επιδημία των ώριμων χρόνων. Η απώλεια της ενεργής συμμετοχής σε πραγματικό χρόνο αναπληρώθηκε και αυτή από το σήμα κινδύνου σε σπαραχτικά live μίας άνευ ετέρου επανάκαμψης. Τι άλλο μένει να ειπωθεί σε εγκώμια που κρύβουν την απώλεια της ενέργειας τους σε αφηρημένα ακαδημαϊκά σχήματα;

Κάτι πέρα από το αυτονόητο, νομίζω τουλάχιστον. Η υπόμνηση περί του ότι ο χρόνος που πέρασε πάνω από τους PSB χωρίς να τους μεταμορφώσει κατ' ουσίαν σε τίποτε διαφορετικό από αυτό που εξ' αρχής υπήρξαν, ουδόλως τους στριμώχνει σε ζόρια του τύπου "οι Iron Maiden της ποπ κουλτούρας". Όλος αυτός ο χρόνος πάνω από την κουλτούρα του τύπου PSB απλώς υπογράμμισε κάτι που λάνθανε για χρόνια της προσοχής των περισσοτέρων από εμάς : οι PSB υπήρξαν από τα σπάργανα τους μια απολύτως σοβαρή, ενήλικη και ύποπτα ώριμη υπόθεση. Ποτέ δεν υπήρξαν teen act και όχι μόνο λόγω της θλίψης, που πάντοτε υπέσκαπτε ακόμη και στον πιο ξεσαλωμένο χορό που σου χάριζαν τα τραγούδια τους.

Η δεκαετία κλείνει για τους PSB με αυτό που γραφικά έχει καθιερωθεί να περιγράφεται από τον μουσικό τύπο ως ένα χαρακτηριστικό greatest hits με απολύτως νέα τραγούδια. Πράγμα που σημαίνει ότι αποφεύγονται στο Yes και οι αισθητικές ατασθαλίες του τύπου Release, που αν και πέτυχαν καλλιτεχνικά, πάτωσαν εμπορικά, αλλά και οι ακροβατικές ακρότητες του Fundamental, που με το ζόρι έψαχναν θέση σε ξέφρενο balearic reunion, με μέσο όρο ηλικίας μεγαλύτερο από αυτόν που τυχόν θα είχαν τα τέκνα των Tennant- Lowe.

Το βασικό τους πρόβλημα είναι ότι η εικόνα των τραγουδιών τους, για την οποία τόσο φρόντιζαν στο παρελθόν, είναι πλέον μια μηδαμινή υπόθεση. Διάβαζα τις προάλες (έτσι να γράφεται άραγε) μια συνέντευξη τους στον Δημήτρη Πάντσο μετά την κυκλοφορία του Bilingual στο πάλαι ποτέ κραταίο Π+Ρ και θέλω να του δώσω καθυστερημένα συγχαρητήρια δεκατριών ετών. Απόλυτη γνώση και συγκίνηση. Ήταν άλλωστε συναρπαστική εποχή για να γράφεις περί των PSB.

Συνηγορώ απόλυτα στις φήμες που θέλουν το The Way It Used To Be να είναι ένα από τα δέκα καλύτερα τραγούδια της δισκογραφίας τους, εξοβελίζοντας από τη λίστα χρόνιες αγάπες. Μένεις με ανοιχτό το στόμα από μία τόσο θριαμβετική επιστροφή της απροσδιόριστης μελαγχολίας περί των ασήμαντων πραγμάτων, παρακολουθείς σε αυτήν ακριβώς τη στάση ένα πλαστικό πιάνο να ανοιγοκλείνει τα κρεσέντα και πείθεσαι ότι οι πιο ανούσιοι στίχοι είναι αυτοί που έχουν την πιο μεγάλη σημασία. Κρατιέσαι από την ψεύτικη κραυγή του τέλους για να μην μπεις στο πρώτο αεροπλάνο που οδηγεί στο αυριανό live του ντουέτου, που ποτέ δεν σε άφηνει να διακρίνεις αν τελικά σε "ρίχνει" ή σε "ανεβάζει"...

Κατά τα λοιπά τίποτε το ανεξίτηλα λυπηρό δεν κρύβεται στο Yes ως προς το status των PSB ως δημιουργών ενός αμετανόητα trademarked προϊόντος εδώ και τόσα και τόσα χρόνια, που μας καθιστά οπαδούς τους φανατικούς, έστω και χωρίς καδρόνια. Όπως δεν κρύβεται και τίποτε το οδυνηρά συναρπαστικό κατά τις περιγραφές της προηγούμενης παραγράφου. Τραγούδια όπως το Vulnerable και το Love Etc. υποφέρουν μεν από μία, ανεκτή πάντως, πλαδαρότητα, αλλά αρνούνται να αστοχήσουν σε αυτό για το οποίο προορίζονται. Και είναι συγκινητικό που ακόμη το θέμα του ποιος πληρώνει τους λογαριασμούς του σπιτιού... αποτελεί την απολύτως μείζονα σκέψη στη συλλογιστική των τραγουδιών των PSB.

Η περίφημη παραγωγή των Xenomania δεν θεωρώ ότι κάνει τίποτε περισσότερο από το να επιστρέφει τα χρωστούμενα. Δανείστηκαν από τους PSB και τώρα τους επιστρέφουν τα δανεικά σε μορφή συνεργασίας και παρεμβολής στη συνθετική διαύγεια. Τίποτε το συνταρακτικά διαφορετικό, τίποτε το μεμπτό. Οι κιθάρες του Johnny Marr, όπου τέλοσπάντων περνάνε αγγίζουν όσο πρέπει να αγγίξουν και δεν ακουμπούν εκεί που απαγορεύεται να ακουμπήσουν. Κοινώς δεν υπάρχουν οι διαστάσεις μίας δεύτερης Προσωπικής Οκτωβριανής Συμφωνίας, αλλά διακρίνονται οι σπόροι του καλού.

Μουδιασμένος ελαφρά από το ότι περάσαμε πλέον οριστικά στη φάση "ένα τυπικά καλό άλμπουμ των Pet Shop Boys", αλλά όχι συντετριμμένος, όπως να πούμε στην περίπτωση του ροκοξεκούτη Morrissey από τον οποίο πραγματικά ελπίζω να μην ακούσουμε κάτι καινούργιο στο οριστικό μέλλον. Κάπως σαν ένα μαζικό ανάλογο των Guided By Voices, θα τους διατηρώ για πάντα και θα τους παρακολουθώ, αλλά αυτοί δεν θα μου προσφέρουν τίποτε, ούτε όμως θα ζητούν πίσω όσα έχουν ήδη δώσει.

Είμαι ο μέσος οπαδός των Pet Shop Boys και μόλις αποφάσισα ότι ποτέ δεν θα τελειώσω μαζί τους, αλλά και ότι ποτέ δεν θα "ξανατελειώσω" μαζί τους. (υποθετική σ. αρχ/τη.: είσαι ο πρώτος μουσικογραφιάς που κάνει αυτό το "πρωτότυπο" αστείο, τι να σου πούμε τώρα...)

Lend an ear to: The way it used to be