The Intellect Given Birth To Here (Eternity) Is Too Young

Υπάρχει προϊστορία μεταξύ τους. Εδώ και δεκαετίες. Οι δύο αυτοί τεράστιοι μουσικοί αναγνώρισαν ο ένας στον άλλο τη δύναμη που απαιτείται για να εκδηλωθεί μέσω της τέχνης τους μια μεγάλη αισθητική πράξη. Μια ποιητική υπερδύναμη. Δεν είναι εύκολο να συναντηθούν τέτοιοι άνθρωποι και να δράσουν ισότιμα, μόλις δόθηκε η ευκαιρία, απλά το έκαναν, χωρίς πολύ σκέψη.

Στην αρχή ήταν ένα ντουέτο όπου ακούμε το θρασύ σαξόφωνο του Brötzmann δίπλα στα ουρλιαχτά του Haino. Μιλάμε για το δίσκο “Evolving Blush or Driving Original Sin” που είχε βγει στην εκπληκτική ιαπωνική και δυστυχώς ανύπαρκτη πια εταιρία PSF Records το 1996. Εκεί οι δύο μουσικοί εστιάζουν σε μια δωρικότητα. Απλά και άγρια. Αυτοσχεδιάζουν με πρωτοφανή ωμότητα θέλοντας να δράσουν πρωτογενώς σαν να χτίζουν από το μηδέν τον σκελετό ενός κόσμου. Τότε ήταν όμως που ηχογραφήθηκε και η συνεργασία του Brötzmann με τη μπάντα του Haino τους Fushitsusha όπου συναντάμε ακριβώς την ίδια αισθητική στόχευση με το παραπάνω ντουέτο, μόνο που είναι λίγο πιο απλωμένοι και γεμάτοι έχοντας πια μαζί τους και τα rock συστατικά. Ένα ιστορικό live ήταν αυτό που μέχρι το 2014 είχαν την τύχη να το ακούσουν μόνο όσοι είχαν παρευρεθεί. Μετά ευτυχώς το ακούσαμε και οι υπόλοιποι.

Δε θα μπορούσαν βέβαια να σταματήσουν, έγιναν κι άλλες συνεργασίες μεταξύ τους και με άλλους μουσικούς σε διάφορους σχηματισμούς. Ήρθε η ώρα όμως να τα δώσουν όλα ξανά οι δυο τους. To καινούριο τετραπλό άλμπουμ βινυλίου που κυκλοφόρησε φέτος με το όνομα “The Intellect Given Birth To Here (Eternity) Is Too Young” περιέχει ηχογραφήσεις από τον Αύγουστο του 2018.

Μοιάζει σαν να θεώρησαν ότι δεν είχαν πει πραγματικά όσα ήθελαν κι όσα μπορούσαν οι δυο τους. Και είναι αλήθεια αυτό αφού μέσα στους 8 τεράστιους αυτοσχεδιασμούς που μας παραδίδουν (όλοι κυμαίνονται γύρω στα 20 λεπτά) δοκιμάζονται σχεδόν με τα πάντα. Όλος ο Brötzmann είναι εδώ με τα σαξόφωνά του να θερίζει όπως κάνει και στα προσωπικά του άλμπουμ μέσα στις δεκαετίες, από τους μικρότερους και λεπτότερους μικροήχους μέχρι τα θορυβώδη, σχεδόν σαν ανθρώπινη φωνή δυναμικά παράγωγα που μπορεί να προκαλέσει αυτό το όργανο. Και ο Haino μας θυμίζει τους πραγματικούς λόγους που είναι ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Με την ηλεκτρική κιθάρα του, με τη φωνή του, με κρουστά, με ότι τέλος πάντων έχει την τύχη ή την ατυχία να πέσει στα χέρια του, μετατρέπει τον ακατέργαστο ήχο σε ρυθμό, κίνηση και αρμονία μέσα από την αγριάδα και την ωμότητα. Αυτή η αγριάδα όμως δεν είναι προσποιητή ούτε χωρίς λόγο. Ο Haino θέλει να μεγεθύνει. Θέλει να φέρει τα πάντα που αφορούν τον ήχο σε πρώτο πλάνο. Παίζει δυνατά γιατί θέλει ο ακροατής να καταλάβει ότι πρωταγωνιστής είναι ο ρυθμός. Θέλει να βάλει το ρυθμό να μας κατασπαράξει. Και πολλές φορές, το ίδιο και εδώ, το καταφέρνει. Αν βυθιστείς στην ακρόαση και κατά προτίμηση με το volume όσο πιο δυνατά γίνεται, δεν πρόκειται βέβαια να βρεθείς μπροστά σε κάτι ψευτορυθμικό, σε κάτι που παριστάνει ρυθμό με ένα εύκολο ρηφ, αλλά σίγουρα ο ρυθμός, ένας ρυθμός πιο «κρυμμένος» μέσα στον αρχαϊκό ήχο, σαν να ακούμε μπλουζίστες να κεντάνε στίγματα πάνω σε ζωντανό δέρμα.

Ναι. Αυτά που μεγεθύνει ο Haino παίζοντας είναι κυρίως τα μπλουζ. Όσο κι αν απογυμνώνονται από αφηγήσεις και τυποποιήσεις παραμένουν μπλουζ. Και τίποτα δεν περισσεύει. Μέσα από αυτήν ακριβώς την οικονομία και την άγρια μεγέθυνση προκαλείται η ιερότητα. Το άπιαστο που οφείλει κάθε καλλιτέχνης να καθιστά ορατό.