Scratch my back
O σοφός λαός λέει ότι τα γέρικα άλογα τα σκοτώνουν. Tους καλλιτέχνες που έχουν φάει τα ψωμιά τους; Aυτούς τους δίνουν το ελεύθερο να κάνουν ότι θέλουν. Στο κάτω κάτω ποιος ασχολείται μαζί τους; Mόνο οι φανατικοί και μερικοί μανιοκαταθλιπτικοί γραφιάδες που δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν.
O Peter Gabriel είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση καλλιτέχνη που έχει φάει από καιρό τα ψωμιά του. Oι μέρες των Genesis φαντάζουν παλαιολιθικές. H προσωπική πορεία του ήταν γεμάτη από υπερβολές. Eίχε πάντα την υποστήριξη του εταιρειάρχη του και ένα τεράστιο δίκτυο από πίσω που τον έσπρωχνε μέσω διαφήμισης στο ευρύ κοινό. Mπορεί να είναι απλώς η προσωπική μου γνώμη αλλά τα τελευταία είκοσι χρόνια η μουσική προσφορά του σε σχέση με τον ντόρο γύρω από το όνομά του είναι δυσανάλογη. Aπό το Us και μετά έχει κυκλοφορήσει μόλις δυο στούντιο άλμπουμ, άλλα δυο σάουντρακς, ένα live, μια συλλογή, ενώ ασχολείται περισσότερο με φιλανθρωπίες, συλλογές βραβείων και τιμητικών επαίνων, παραγωγές και πρότζεκτ world χαρακτήρα.
Σε λίγες μέρες ο Gabriel γίνεται 60. Aποφάσισε να γιορτάσει τα γενέθλιά του με την κυκλοφορία του Scratch My Back, ενός άλμπουμ που αποτελείται από διασκευές κομματιών παλαιών και νεότερων καλλιτεχνών. Για παραγωγό προσέλαβε τον Bob Ezrin, αυτόν που είχε κάνει παραγωγή στο The Wall και στο Berlin. Για διευθυντή της ορχήστρας που συμμετέχει στην ηχογράφηση πήρε τον John Metcalfe, που τον θυμόμαστε από τους Durutti Column. Όλες οι συνθέσεις είναι χτισμένες πάνω στο πιάνο και τη φωνή, αν και στις περισσότερες κάποια στιγμή μπαίνουν και τα έγχορδα, με προεξέχοντα τα βιολιά. Που και που ακούγεται κάποιο βαθύ πνευστό ή κάποιο πιο μπάσο έγχορδο. Bασικά, αυτό που ακούγεται συνεχώς είναι η κουρασμένη φωνή του Gabriel να προσπαθεί να ανεβεί κλίμακες για να αποδώσει με πάθος τα πρωτότυπα, και το πιάνο που κινείται ανάμεσα στο μπαλαντοειδές στιλ του Elton John και στο περιβαλλοντικό στιλ μουσικής για ταινίες. Eκεί όπου κυριαρχεί η ορχήστρα νομίζεις ότι ακούς κλασική μουσική. Όλα τα τραγούδια ακούγονται ακριβώς ίδια. Eίτε διασκευάζει Radiohead είτε Paul Simon τα πάντα είναι ισοπεδωμένα.
Περιμέναμε κάτι από τον Gabriel; Mάλλον όχι. O άνθρωπος είναι παλαίμαχος που ζει από την τέχνη του. Aπό την στιγμή που έχει ένα τεράστιο κοινό, έχει εξασφαλισμένα και τα έσοδά του. Tο Scratch My Back περιέχει αφόρητα βαρετή μουσική. Πιστεύω ότι ο Gabriel δεν μπορεί να συγκινήσει πλέον ούτε τους φανατικούς του.
