What now?
Ο ανήσυχος νέος των 60'ς και των Van der Graaf επιστρέφει με ένα έξοχο άλμπουμ, γεμάτο λυρισμό και ομορφιά. Ο ήχος είναι ο γνωστός ήχος Hammill με μεγάλες συνθέσεις που ξεκινάνε ήσυχα και κορυφώνονται στην πορεία ή και καθόλου. Παρόλα αυτά καταφέρνει πάλι να δημιουργήσει ένα έργο σπάνιας ευαισθησίας και μάλιστα ανώτερο από τις τελευταίες του δημιουργίες. Σ' αυτό τον βοηθάνε ο παλιόφιλός του από τους VDGG ο David Jackson, ο Stuart Gordon και ο Manny Elias.
Το δεκάλεπτο "Here come the talkies" ξεκινάει το άλμπουμ. Ο ήχος είναι VDGG με τα φωνητικά του Hammill σε υψηλά πάντα ποιοτικά στάνταρντς και το φανταστικό ξέσπασμα της μπάντας που παραπέμπει σε πρώιμες ηχογραφήσεις του μεγάλου καλλιτέχνη. Οι στίχοι του κλασσικού πια ποιητή της rock αναφέρονται - που αλλού - στην ανθρώπινη ψυχή και συμπεριφορά μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες. Ακολουθούν τα χαμηλότονα "Far-Flung", "The American girl" και "Wendy & the lost boy" όπου το πιάνο με τη φωνή δένουν απόλυτα με τις ιδιόρρυθμες μελωδίες του Hammill.
Στο "Lunatic in knots" ο ρυθμός ανεβαίνει με τη βιόλα να βγάζει ένα παράξενο παραμορφωμένο ήχο και τη φωνή του Hammill να χορεύει αλλάζοντας το τέμπο συνέχεια. Μια συγκλονιστική μουσική στιγμή που μόνο η ιδιοφυία του Hammill θα μπορούσε να μας δώσει. Μετά το δεκάλεπτο χαλαρωτικό και mainstream θα λέγαμε "Edge of the road" μας υποδέχεται στην εισαγωγή του "Fed of the wolves" η αγχωτική σπαρακτική φωνή του Hammill μέσα από ένα υποβλητικό ηχοτοπίο με παραμορφώσεις στην κιθάρα και αλληγορικούς στίχους σχετικά με την ανθρώπινη φύση.
Ανέκαθεν οι στίχοι του Hammill ασχολούνταν κατά κύριο λόγο με τα αρνητικά συμπτώματα των συγχρόνων κοινωνιών, όπως η μοναξιά του ανθρώπου, η έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας και γενικότερα η ψυχική ανισορροπία του που οδηγεί στην παράνοια. Το άλμπουμ κλείνει με το μελαγχολικό "Enough". Ένα μεστό δημιούργημα αντάξιο της μεγάλης ιστορίας του πιο cult ποιητή της rock. Για όλους εμάς που συντροφεύουμε τον Hammill από τις πρώτες του ηχογραφήσεις μια ευχάριστη έκπληξη. Ας σημειώσουμε ότι στη χώρα μας ο εναλλακτικός ήχος των 70'ς λεγόταν VDGG και ο ποιοτικότερος των δημιουργών Peter Hammill.
