Alive just for love

Πολύ δύσκολο τελικά να είσαι ένας από αυτούς που χαρακτήρισαν μια γενιά και άλλαξαν τα πράγματα με έναν τρόπο, τότε προσωπικό και μεγάλου ρίσκου, σήμερα αντικειμενικά επιτυχημένο - σχεδόν μια εικοσαετία πριν. Ιδιαίτερα όταν κάποιοι κοντινοί στην ηλικία (όπως ο Ian Curtis) ή μακρινοί, αλλά συγγενείς (όπως ο Jim Morrison) δεν το ένοιωσαν ποτέ, έχοντας την ... τύχη να το προσπεράσουν. Και δεν θα βρείτε πολλούς ενηλικιωμένους στα πρώτα 80's που να μην έχουν τον Peter Murphy στον κατάλογο των πιο αγαπημένων φωνών όλων των εποχών.
Δίκαια ασφαλώς, αφού αυτό που βγάζει το λαρύγγι αυτού του ανθρώπου είναι, ακόμη και τόσα χρόνια μετά, εφάμιλλο του χαρακτηρισμού ως θείο χάρισμα. Και το 'Alive Just For Love' CD είναι μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη.
Τέλος της πολύκροτης επανασύνδεσης των Bauhaus και της επακόλουθης ύφεσης, ο Peter Murphy βγαίνει σε μια αμερικάνικη περιοδεία και συλλαμβάνεται ζωντανά στις 31/11/2000 στο El Rey Theatre του Los Angeles σε ένα ημι-ηλεκτρικό set, συνοδευόμενος από τον Peter Di Stefano (των Porno For Pyros) στις κιθάρες και τον έμπειρο βιρτουόζο Hugh Marsh στο βιολί. Και ακούγοντας κανείς το υλικό αυτό (εξολοκλήρου παλιότερο, υπό ανακατασκευή για τις ανάγκες της περίστασης), συνειδητοποιεί πόσο αρκετά και επαρκή είναι κάποιες φορές τα λίγα όργανα, όταν τα σιγοντάρει μια σπουδαία φωνή (αυθόρμητα θυμήθηκα το αδικημένο 'Live In Germany 1995' CD album του Paul Roland).
Επιλεγμένο ρεπερτόριο από την προσωπική καριέρα του Peter Murphy, ανάμεσά του τα τρία highlights του σπουδαίου 'Deep' album του '90 ('Marlene Dietrich's Favourite Poem', 'A Strange Kind Of Love' και 'Cuts You Up'), αλλά και το από αλλού αλλά μοναδικό 'All Night Long', στο οποίο η ερμηνεία και η παθιασμένη ένταση της φωνής του Peter Murphy σπάει τα όρια του αποθεωτικού (στιγμή φανατισμένη και ανατριχιαστική). Και πάντα χωρίς να ξεχνάμε τα συναισθηματικά και ευαίσθητα 'Subway' και 'Keep Me From Harm', συνθέσεις επίσης πρόσφορες για ακουστική μεταχείριση.
Οι τρεις της μπάντας προσαρμόζουν προσεχτικά και αξιόλογα τα κομμάτια σε περισσότερο λακωνικές ενορχηστρώσεις (το βιολί του Hugh Marsh είναι μια πολύ επιτυχημένη μεταμόσχευση, όπου αφήνεται να δουλέψει βέβαια) και αυτό ως γεγονός, μαζί με την χωρίς πολλή επεξεργασία συμμετοχή του κοινού, δίνει στην ηχογράφηση μια αμεσότητα και ζωντάνια που θυμίζει τις μια και έξω ηχογραφήσεις των (καλογραμμένων, μην βαράτε) bootlegs - με το όνομα σε εξαιρετική βραδιά εννοείται, ειδάλλως όλα τα γράμματα είναι από ευχολόγια. Πάραυτα το βασικό μείον της υπόθεσης παραμένει το υπόλοιπο, μέτριο, υλικό, όπως εξάλλου είχαμε μάθει και θυμόμαστε αρκετά καλά από την μετά-Bauhaus, γεμάτη σκαμπανεβάσματα, προσφορά έργου του Peter Murphy (υπόδειγμα αμήχανης διαχείρισης ενός ασύγκριτου ταλέντου).
Στο επιδόρπιο (δεύτερο CD) περιέχονται τα encores και συνάμα η πρόκληση : τρία τραγούδια από τον μεγάλο κατάλογο των Bauhaus, συνοδεία του David J. Δεν θα υπάρξει άνθρωπος για να κριτικάρει τα 'Who Killed Mr. Moonlight' και 'All We Ever Wanted Was Everything', ούτε τις εδώ εκτελέσεις που τους επιφυλάσσουν οι φυσικοί γονείς τους. Και δεν θα το κάνω εγώ φυσικά. Όχι από ατολμία, αλλά από κάτι εσωτερικό. Αυτό που με κάνει να νοιώθω ασήμαντος μπρος σε όσα ανώτερα με άφησαν τόσο πίσω, στους καθημερινούς εφιάλτες μου, τα ευτελή, την ματαιοδοξία, το φανταχτερό τίποτα, κουνώντας μου το μαντήλι από κάπου μπροστά και μακριά. Οι συνθέσεις αυτές είναι υπεράνω χρόνου, εποχής, ακόμη και των ίδιων των δημιουργών τους, ανήκοντας πλέον στην μουσική ιστορία και σε όσες ψυχές την ακολουθούν. Όπως τις δυο που έγραψα στην αρχή. Το 'Love Me Tender', standard του Elvis Presley, είναι απλώς το τέλος, λίγο κουρασμένο, όντως.
Μια φορμαρισμένη, δυνατή και μοναδική φωνή σε όμορφες στιγμές. Για όσο ακόμη δηλαδή ...