Dust

'Στην κορυφή της πλαγιάς στάθηκε και κοίταξε για τελευταία φοράτο ποτάμι της Σκόνης, με τον αέρα να παρασέρνει τα σύννεφα στην αντίθετη κατεύθυνση και το φεγγάρι να στέκεται ασάλευτο στη μέση. ....... Τα είδε να πασχίζουν να συγκρατήσουν την πλημμύρα της Σκόνης. ........ Η ύλη αγαπούσε τη Σκόνη. Δεν ήθελε να τη δει να πεθαίνει. Αυτό ήταν το νόημα τούτης της νύχτας.'

Σκόνη: Διαφορετική η σημασία της. Κινείται σε πραγματολογικά και μεταφυσικά επίπεδα. Για άλλους το τέλος, η ολοκλήρωση. Για τον Philip Pullman (συγγραφέα του 'Κεχριμπαρένιο τηλεσκόπιο', απ' όπου και το εισαγωγικό απόσπασμα), η πηγή της ζωής, η έναρξη. Για τον Peter Murphy μάλλον είναι η αχλή του παρελθόντος που δεν κρύβει και δεν υποβαθμίζει τα περασμένα σε ξεχασμένα, αλλά σημαίνει συνέχεια και ενσωμάτωση στο μέλλον.

Μετά τους Bauhaus και τους Dali's Car, ο Murphy ξεκίνησε τη προσωπική βόλτα στην μουσικοχώρα διατηρώντας επαφή με τις φόρμες που υπηρέτησε. Ηχογράφησε δίσκους ων ουκ έστιν ακριβής αριθμός. Άλλοι τους μετρούν οκτώ και άλλοι έξι, αλλά αυτό δεν είναι ζήτημα προς έρευνα που θα αποδώσει «ξηρούς καρπούς» (μας φλόμωσαν μ' αυτήν την ατάκα!). Η ουσία είναι ότι το «Dust» αναδεικνύει έναν διαφορετικό Murphy που θα προκαλέσει ξύσιμο κεφαλιού από αμηχανία στους fan του. Η παραμονή του στην Τουρκία για αρκετά χρόνια τον επηρέασε σίγουρα μουσικά και το "Dust" δεν είναι ουσιαστικά παρά ένα πείραμα στο χώρο του ethnic-fusion ο οποίος προσφέρεται για τέτοιες ενέργειες.

Τα χαρακτηριστικά σπασίματα της φωνής που κατά κόρο χρησιμοποιούν οι τραγουδιστές της ευρύτερης Μέσης Ανατολής (πιάνει και μερικούς δικούς μας αστέρες και αστερίες) είναι μαζί με τα παραδοσιακά τούρκικα όργανα -ud, kanun, tabla-, η μία συνιστώσα των συνθέσεων. Η δεύτερη, είναι το βιολί του Hugh Marsh (αν και μερικές φορές το παρατεντώνει χρονικά), που σηκώνει μαζί με τη φωνή του Murphy το βάρος των τραγουδιών.

Σε κάποιες περιπτώσεις τα οργανικά μέρη παρεμβάλλονται για μεγάλο διάστημα ανάμεσα στους στίχους, προσδίδοντας στα τραγούδια μια σκοτεινή και υπνωτική αίσθηση, γεγονός που αποκλείει κάποιο από αυτά να γίνει ραδιοφωνικό hit. Ανασταλτικά για αυτό δρα επίσης και η διάρκεια των συνθέσεων που είναι γύρω στα επτά λεπτά. Τα δύο τελευταία tracks το "My last two weeks" και το "Subway" είναι καινούργιες εκδοχές παλιότερων συνθέσεων του Murphy, προσαρμοσμένες στο κλίμα του "Dust". Χρειάζεται προσοχή για να τις αναγνωρίσεις, όπως προσοχή χρειάζεται γενικά, για να ακουμπήσεις μετά από πολυεπίπεδες ακροάσεις την εσωτερική αγνότητα του δίσκου.

Ευφυής η παραγωγή που επιτρέπει στον ήχο να κατακλύσει ορμητικά όλο το χώρο ακρόασης.

Υ.Γ. α) Απλή κοινοποίηση σκέψης: Για να ξεφύγει η μουσική που ακούμε από το μαυρόχαλό της, χρειάζονται βαρβάτες φωνητικέ μελωδίες και όχι περισπούδαστες τσιριτζάντζουλες από μηχανήματα. β) με εξιτάρουν οι οξυδερκείς που τους κράζεις φθινόπωρο, το αντιλαμβάνονται χειμώνα και προσπαθούν να αρθρώσουν απάντηση το καλοκαίρι.