Pathways and dawns

Αν δε με απατά (με άλλον) η μνήμη μου, ένας Peter Ulrich ήταν ο περκασσιονιστής των Perry - Gerrard στα μεγαλύτερα φεγγάρια των Dead Can Dance. Εδώ δοκιμάζει μοναχική πλεύση στα ρυάκια της Projekt με μία οκτάδα τραγουδιών, διαρκείας ενός ημιχρόνου. Βέβαια, και εδώ είναι ένα μείον, για να βγεις αλλά και να επιπλεύσεις στον ατέλειωτο γοτθικό - μαύρο ωκεανό πρέπει να έχεις τη βαθύτατη φωνή (πηγάδι), τις ακαταμάχητες μελωδίες και τις πλέον χωνεμένες επιρροές. Μ' αυτά ξεκινάς δηλαδή για να πας στα άλλα.
Ατμοσφαιρικό και ρέων πάντως, δε λέω, ή μάλλον το λέω, όσο για τις αχώνευτες (με την καλή έννοια επιρροές), εγώ διέκρινα, παρόλο που είχε τεχνητή ομίχλη, την απαραίτητη κέλτικη κλιματολογία, την φοροτιμητική στους DCD (αλλά από της τελευταίας - έθνικ- φάσης τους), μέχρι και κάτι αναλαμπές από Can, χωρίς πλάκα. Και τελικά συμμετέχει (σε παραγωγή και οργανοπαιξία) και «ευχαριστιέται» ο Brendan Perry - ο γάμος μου δεν κινδυνεύει. Να δούμε τώρα τις λύσεις; Λοιπόν, όντως η συμμετοχή του στους χορευταράδες νεκρούς ήταν διαρκείας: στο Arcane, στο Within και στο Spiritchaser. Το τελευταίο όμως φαίνεται του άρεσε πιο πολύ από τα προηγούμενα (δεν κατάλαβε ότι εκείνα ήταν τα καλύτερά τους). Είχε ακόμα συμμετοχή στους Coil που ήτανε This Mortal και σε δουλειές των Wolfgang Press και Michael Brook (τι τα θες, άμα έχεις γνωστούς...)