Dead flowers for Alice

Όταν έχεις ήδη δώσει δύο αριστουργήματα της εμβέλειας των 'Backwoods Crucifixion' και 'God Is The Other Face Of The Devil', μέσα σε μια τετραετία ('90-'93), δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Σίγουρα κάπου εκεί έξω θα υπάρχουν πάντα φίλοι που θα σε αγαπούν. Δεν πρέπει όμως και να επαναπαύεσαι στις δάφνες του παρελθόντος, γιατί όπως και να το κάνουμε οι γενιές αλλάζουν και η ανάγκη για καινούργια μηνύματα δεν σταματά. Πόσο μάλλον αν αμφότερα τα αριστουργήματά σου έχουν βγει σε μικρές εταιρείες, οι οποίες έχουν προ πολλού χρεοκοπήσει και ουσιαστικά είναι εκτός κυκλοφορίας. Σε αυτόν τον τομέα ο φίλος Phil Shoenfelt δεν τα πάει καθόλου καλά. Γιατί ότι και αν συμβεί ο Phil Shoenfelt είναι πρώτα φίλος και μετά καλλιτέχνης και όταν λέμε εδώ καλλιτέχνης εννοούμε κάποιον που συνθέτει με προσωπικότητα, αποδίδει τα τραγούδια του με έναν χαρακτηριστικό, εσωτερικό, τρόπο, γράφει στίχους με άποψη και βάθος και καταδιώκεται συχνά πυκνά από φιλοσοφικές εμμονές, τόσο που τις αφήνει να χαράζουν ανεξίτηλα το έργο του. Επιπροσθέτως κυκλοφορεί αραιά albums, μόνο όταν έχει κάτι να πει και είναι έτοιμος για αυτό. Μέχρι τώρα δηλαδή.. .
Μόνιμος κάτοικος Πράγας πλέον, διανύει την δεύτερη περίοδο της καριέρας του, η οποία ξεκίνησε μετά την μετεγκατάστασή του στην Τσεχία και την φυγή του από την Αγγλία, τις παλιές παρέες, τα ναρκωτικά και όσα άλλα ακόμη τον γυρόφερναν εκεί (όπως ο ίδιος τα περιγράφει στην αυτοβιογραφική νουβέλα 'Junky Love'). Το 'Dead Flowers For Alice' είναι το δεύτερο studio album με τους Τσέχους Southern Cross και κυκλοφόρησε πέρυσι από την Τσέχικη Indies Rec. και φέτος από την Γερμανική ZYX Music. Η μόνη διαφορά σε σχέση με το προ λίγων χρόνων 'Blue Highway' σε ότι αφορά τον ήχο είναι η αντικατάσταση του σαξόφωνου με βιολί, αν αυτό λέει κάτι.
Επειδή όμως οι φίλοι μερικές φορές οφείλουν να λένε την πικρή αλήθεια και να τραβάνε και το αυτί, αν χρειαστεί, θα δώσω μια φιλική κίτρινη κάρτα στον Phil Shoenfelt, γιατί βιάστηκε να δώσει album, ανέτοιμος όντας, ενώ εμείς μπορούσαμε να περιμένουμε ακόμη κανένα δίχρονο, αρκεί να παίρναμε αυτό που ζητούσαμε. Τώρα, εξαιρουμένων πρώτα του 'Shining World' και μετά των 'Ballad Of Elijah Cain', 'Demon Seed' και της επανεκτέλεσης του παλιότερου 'Letter From Berlin', εντοπίζουμε σημάδια συνθετικής καμπής και το υπόλοιπο υλικό ίσα που μας αφήνει ένα, αμήχανο ομολογουμένως, χαμόγελο. Όμως ξέρουμε και κάτι ακόμη, πως αυτός ο φίλος είναι λίγο ξεροκέφαλος, δεν λογάριασε ποτέ κανέναν και έκανε πάντα αυτό που ήθελε, οπότε είναι σα να μιλάμε στου κουφού την πόρτα.
OK Phil, όπως θες... Καλύτερα να έχει κανείς φίλους και ας έχουν και ελαττώματα.