Ecstatic
Ο Phil Shoenfelt μετακόμισε στην Πράγα τον Αύγουστο του 1995, όπου και σχημάτισε τους Southern Cross, ένα σχήμα από Τσέχους μουσικούς (κάποιοι πρώην μέλη των Ticha Dohoda που τον συνόδευσαν στο 'Live In Prague'), το σταθερότερο που είχε από την εποχή των Khmer Rouge και εδώ. Αυτά τα, για κάποιους άσχετα και ίσως μικρά, γεγονότα αντιπροσωπεύουν και ό,τι σπουδαιότερο του συνέβη την τελευταία δεκαετία. Βλέπετε το εξαιρετικό συνθετικό του ταλέντο για το οποίο τον εκτιμήσαμε πάρα πολύ ενείχε όντως μια στάση ζωής απέλπιδα, την οποία και άφησε στις σελίδες του παρελθόντος.
Το 'Ecstatic' είναι το τρίτο του studio album με τους Southern Cross. Ούτε αυτό, όπως και τα προηγούμενα δύο, μπορεί να συγκριθεί με τα δύο προσωπικά του στις αρχές των nineties (αναφέρομαι στα 'Backwoods Crucifixion' και 'God Is The Other Face Of The Devil'). Ακούγοντας αυτό το cd πολλές φορές σκεφτόμουν από πού πηγάζει η εσωτερική μας παρόρμηση να παρακολουθούμε τους αγαπημένους βήμα-βήμα μέχρι την παρακμή τους. Και πώς τελικώς αυτή ορίζεται; Εδώ μιλάμε για έναν συνθέτη με άλλες διαθέσεις που φιλμάρει τον πόνο χωρίς την παλιά, βιωματική σκληρότητα και με τρόπο σαφώς φωτεινότερο. Όσο και αν είναι το χειρότερό του συνθετικά σύνολο τραγουδιών (ιδέες που επαναλαμβάνονται επίμονα, λες και είναι παντοτινές!), ο Phil Shoenfelt είναι σαφώς ευτυχέστερος του παρελθόντος και έτσι ακούγεται. Απλά. Οπότε τι είδους είναι αυτή η παρακμή, όταν ο ίδιος δεν τη νιώθει;
Ας την περιγράψουμε λοιπόν διαφορετικά, γιατί όσο και αν συνειδησιακά παραμένει με ερωτηματικά, τα «έχει» και «δεν έχει» του 'Ecstatic' αρκούν για να τη σκιαγραφήσουν.
Το 'Ecstatic' έχει την περισσότερο ραφιναρισμένη και καθαρή παραγωγή που ακούσαμε σε δίσκο του Phil Shoenfelt. Έχει πολύ καλούς στίχους. Έχει την αντίφαση αυτοί να είναι λίγο σκοτεινοί, αλλά να αποδίδονται ρυθμικά και με ζωντάνια. Έχει ένα από τα καλύτερά του πρόσφατα τραγούδια, το 'The Spirit And The Flesh'. Έχει το πρώτο τραγούδι που υπογράφει μόνον τους στίχους (και όχι τη μουσική), το εννιάλεπτο 'The Streets Tonight' που στο ανέβασμά του θυμίζει μέχρι Manfred Man's Earth Band (!), αλλά ξεχωρίζει ως μια πολύ καλή στιγμή με στοιχεία που λείπουν από τα υπόλοιπα. Έχει video clip να το συνοδεύει. Και τέλος έχει τον πιο mainstream, καθαρά αμερικάνικο, rock ήχο - σχεδόν ραδιοφωνικό που έβγαλε ποτέ.
Το 'Ecstatic' δεν έχει την παλιότερη συνθετική δύναμη του Phil Shoenfelt και ακούγεται περισσότερο στημένο. Δεν έχει δυνατά τραγούδια που αδειάζουν το συγκινητικό φορτίο τους και κάνουν την ψυχή να στέκει αποσβολωμένη (είχε πολλά τέτοια). Δεν έχει αξία που σε κάνει να δεθείς μαζί του. Δεν έχει ενδιαφέρον να το ακολουθήσεις στην τετριμμένη εξέλιξή του. Δεν έχει εκρήξεις ή απρόβλεπτα γυρίσματα και στροφές.
Είμαι σίγουρος πως ένας Phil Shoenfelt θα μπορούσε να διατηρήσει την ατμόσφαιρα, αλλά και την ζοφερότητα, που αρχικώς ήταν τουλάχιστον συναρπαστική στους δίσκους του με μεγαλύτερη συνέπεια. Η απώλειά τους κάνει το παρόν album άχρωμο και βαρετά επαναληπτικό. Και αυτό δεν είναι μια προσωπική άποψη. Λειτουργεί τόσο αντικειμενικά καθώς τα τραγούδια αλλάζουν μέχρι το κλείσιμο, όσο και ο χρόνος του ρολογιού που τα μετράει.
