Artists' rifles
...και με τον τρίτο δίσκο τι γίνεται;
Είναι αυτός ακριβώς. Ονομάζεται "Artists' rifles" και πολυ απλά είναι ότι καλύτερο μπορείτε να ακούσετε από την ομολογουμένως καλή-έως τώρα-σοδειά του έτους 2000. Το "μιλιταριστικό" μνημείο του εξωφύλλου (δυστυχώς δε μας λένε από που προέρχεται) και το αναλόγου αισθητικής θεματάκι που ανοίγει το δίσκο θα σας οδηγήσουν τελικά στο ύστατο μνημείο ρομαντισμού, σε έναν δίσκο που τοποθετείται δίπλα μονάχα στο "Painted word" των Television Personalities, χωρίς μάλιστα να τους συνδέει σχεδόν τίποτε.
Όσοι είστε λίγο υποψιασμένοι θα παρατηρήσετε αισθητικές (εξώφυλλο-οπισθόφυλλο-λοιπές φωτογραφίες, ατμόσφαιρα μετα-ρομαντική κ.λ.π) στους Death in June και στο σκοτεινό folk-πανκ ήχο τους, που πάντοτε έμεινε περήφανος και ευγενής, μακριά από τις ακρότητες της υπόλοιπης "σκοτεινής"σκηνής. Όσο όμως και αν εμπίπτει στην κατηγορία του "ρομαντισμού", όσο και αν ποτίζεται με μελαγχολία αγαπημένη που έρχεται από τα παλιά -φρέσκια φρέσκια όμως, όσο και αν οι μελωδικές γραμμές του δεν αφήνουν περιθώριο για μη γέννεση συγκεκριμένων και πολύ εξειδικευμένων ψυχοτροπικών καταστάσεων, στη συνείδηση μου μετά από πολλές ακροάσεις το "Artists' Rifles", κατατάσεται ως ένας "φωτεινός" δίσκος, ως δίσκος κατατονικά φωτεινός ή και φωτεινά κατατονικός αν προτιμάτε... Δεν επιδιώκεις να τον ξανακούσεις, αφού δύσκολα συνειδητοποιείς ότι βρίσκεται συνέχεια στο στερεοφωνικό σου... σαν να μην τον είχες τοποθετήσει εσύ εκεί.
Οι ηχητικές αναφορές εδώ περιορίζονται και ο πειραματικός και εξερευνητικός παροξυσμός της προηγούμενης δουλειάς τους δίνει τη θέση του στην ομοιομορφία ήχων και εικόνων, που μόνο κάτω από αυτές τις συνθήκες μπορούν να φτάσουν στο ποθούμενο αποτέλεσμα. Τη φορά αυτή επιλέγεται η φόρμα του μινιμαλιστικού λόγου και των σύντομων φράσεων που επαναλαμβάνονται αρμονικά στο ηχητικό πλαίσιο μιας μουσικής με την οποία μοιάζουν να γεννήθηκαν ως σιαμαία το ίδιο ακριβώς δευτερόλεπτο.Η αίσθηση της νοσταλγίας συγκεκριμενοπείται και αυτή ακόμη περισσότερο, αφήνοντας κατά μέρος το γλυκό μπέρδεμα που δημιουργούσε το "Low birth weight"l.p. Στα πλαίσια αυτού του δίσκου ανά πάσα στιγμή ξέρεις που βρίσκεσαι και γιατί οι Piano Magic σχεδόν με σκληροπυρηνική διάθεση "βολεύονται" πάνω στη γραμμή που ενώνει όλα τα συγκροτήματα 2ης και 3ης γενιάς (είμαστε ήδη στην 5η αν μετράω καλά) της 4AD, με την feedback for the feedback κοινότητα των αρχών των 90's και το μινιμαλιστικό ρομαντισμό της "ψυχρής" ποπ αισθητικής και κουλτούρας,όπως τον έχουν διδάξει κυρίως κάποιοι "Βόρειοι"...
Δε θέλω να σας χαλάσω την έκπληξη, δεν μπορώ όμως να μη μιλήσω για δύο τουλάχιστον από τα τραγούδια που βρίσκονται εδώ μεσα. Το "You and John are birds" είναι -χωρίς να υπερβάλλω- ότι πιο συναισθηματικά ισχυρό έχω ακούσει εδώ και πολλά χρόνια και μοιάζει σαν το δεύτερο, φιλήσυχο μέρος του Passion of lovers των Bauhaus-ηχητικά τα τραγούδια δεν συναντιούνται πουθενά, γεννήθηκαν όμως το ένα για το άλλο-και χωρίς να το ξέρουν. Το δε "Password" είναι μια ιδιοφυέστατη μουσική, ποιητική και εικονοπλαστική σύλληψη. Κυλλάει σαν ταινία και ο τρόπος που αναπτύσσεται και ολοκληρώνεται μετά το κρουστό τμήμα του πρώτου του μέρους, καθιστά οτιδήποτε άλλο θα ακουστεί από κιθάρες στο εξής τουλάχιστον ξεπερασμένο, αν όχι άχρηστο, εφόσον βέβαια επιμένει σε σόλα, θορύβους πολύπλοκους ή και minimal συνοδευτικό ρόλο.
Δεν είναι πρωτότυπο,άλλα πρέπει να σας προειδοποήσω ότι εφόσον σας ξεφύγει αυτό το συγκρότημα, εφόσον σας ξεφύγει αυτός ο δίσκος τότε έχετε πέσει σε ένα κενό τεράστιο... ίσως και χωρίς να το ξέρετε. Ποια ήταν η τελευταία φορά που αναρωτηθήκατε πως ήταν η ζωή σας και τι νόημα είχε πριν από την ακρόαση ενός συγκεκριμμένου δίσκου; Δεν είμαι εγώ που θα σας απαντήσω, είμαι σίγουρος όμως για το ποια μπορεί να είναι η επόμενη (ίσως και η οριστική), αν εσείς το θελήσετε. Και όσο μπορείτε πιο γρήγορα γιατί όπως σωστά δογμάτισε και ένας καλός φίλος "ο μικρόκοσμος κλείνει τις πόρτες του και σε λίγο θα είναι αργά!"
Σας τους γνωρίσαμε, καθιστώντας σαφή την ιδιότητα μας ως fan του γκρουπ. Εσείς τώρα πλησιάστε... δεν είναι δα και τόσα πολλά αυτά που ζητάμε να κάνετε. Come hell or high water... όπως θα έλεγε και ο Barry, αν ζητούσαμε τη γνώμη του!
