Disaffected
"You can't always get what you want" τραγούδησαν προ αμνημονεύτων χρόνων οι Stones. Στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν παίρνεις αυτό που θέλεις αλλά συνήθως ούτε καν αυτό που αξίζεις. Η ζωή είναι άδικη θα μπορούσε να παραπονεθεί κάποιος, αλλά τον προλαβαίνω λέγοντας ότι η ζωή δεν είναι άδικη ούτε δίκαιη, γιατί απλούστατα η έννοια του δίκαιου είναι μια καθαρά ανθρώπινη εφεύρεση ξένη προς τη φύση... Έτσι σε έναν πιο δίκαιο κόσμο, οι Piano Magic θα απολάμβαναν πολύ μεγαλύτερης απήχησης, ειδικά στη χώρα που όπως όλοι λένε (και αμφιβάλλω ότι ισχύει) έλκεται από μελαγχολικά ακούσματα. Καλοί οι Madrugada, ακόμη καλύτεροι οι Tindersticks, οι Piano Magic γιατί; Και αυτοί αν δεν έχουν δουλέψει! Ο Glen Johnson, και η ευμετάβλητη, ανοιχτή παρέα του, υπηρετούν το μουσικό τους όραμα εδώ και σχεδόν δεκαετία με το πείσμα και την εργατικότητα ...σταχανοβίτη. Ουκ έστιν αριθμός EPs, singles και τραγουδιών σε συλλογές, η χαρά και το δράμα συγχρόνως του συλλέκτη. Και με τα ποιοτικά standards πάντα ψηλά. Έτσι δεν χρειάστηκε να μεσολαβήσει πολύς χρόνος από το "The troubled sleep of Piano Magic" και το μουσικό εργαστήρι επιστρέφει με το "Disaffected", που είναι ο έκτος μακράς διάρκειας δίσκος τους, αν δεν έχω χάσει το λογαριασμό.
Για όσους τους παρακολουθούν πιστά όλα αυτά τα χρόνια και έχουν μυηθεί στη μαγεία της μπάντας (αν και δεν έχει συνήθως πιάνο!), ο νέος δίσκος δεν επιφυλάσσει μεγάλες εκπλήξεις. Σέπια τόνοι στον ήχο, μελωδικές ποστροκίζουσες κιθάρες, εκλεπτυσμένες μελωδίες που παραπέμπουν στους αγαπημένους Felt και μια αύρα από 4AD, της οποίας η ανάσα καθίσταται φανερή ήδη από το "Υou can hear the room" το οποίο μας καλωσορίζει στον δίσκο, και το οποίο είναι ένα μελανόηχο κομψοτέχνημα με τα ατμοσφαιρικά reverb να θυμίζουν Cocteaus ή ακόμη καλύτερα, την απόκοσμη αισθητική των This Mortal Coil. Άλλωστε οι Piano Magic πέρασαν για λίγο από την 4AD και όπως λέει το ...ρητό: "once a 4ADer, always a 4ADer" (γιατί δεν ευδοκίμησε αυτή η συνεργασία;- κρίμα!). Το "Love & Music" που έπεται είναι ένα σχεδόν χαρούμενο τραγούδι (τηρουμένων των αναλογιών βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε!), ενώ τα "I must leave London" και "You can never get lost (when you 've nowhere to go) (πόσο δίκιο έχουν!) φέρνουν στη μνήμη τις απλές κιθαρωδίες των Field Mice. Λίγο παράταιρο στο όλο κλίμα ακούγεται το "Deleted scenes", στηριζόμενο στα ...γυάλινα πόδια της ρετρό electronica, το οποίο όμως περιέργως μ' άρεσε.
Στα εγγενή αρνητικά των Piano Magic είναι η λίγο μονότονη φωνή του Johnson, η οποία μπορεί να ταιριάζει και να δένει πολύ καλά στα υποβλητικά σχεδόν spoken word κομμάτια, αλλά τα μεγαλύτερων απαιτήσεων κομμάτια μάλλον τα κρατάει "προσγειωμένα". Η διαφορά φαίνεται στο υπέροχο "Your ghost", όπου του ...αρπάζει το μικρόφωνο από τα χέρια ο John Grant των Czars και του δίνει μια βαρύτητα που αναδεικνύει τους εσωτερικούς κραδασμούς μελαγχολίας του τραγουδιού. (Η εισαγωγή του ακόμη σπάζω το κεφάλι μου να βρω τί μου θυμίζει αλλά η μνήμη μου μάλλον ...απεργεί).
Μπορεί στο ημισφαίριο μας να κοντεύει το θερινό ηλιοστάσιο, και η μουσική των Piano Magic να ακούγεται περισσότερο φθινοπωρινή, αλλά οι μουσικές δεν έχουν εποχές! Άλλωστε όπως τραγουδούν στο "Theory of ghosts": "I' ve a theory of girls, they always seem to leave in the spring, as if they know that it hurts more to carry a heartbreak through the summer"! Και ασφαλώς δεν είναι ο δίσκος που θα θέσει νέες προκλήσεις που θα αναστατώσουν τη ζωή σας. Ούτε θα υποδείξει δρόμους νέους. Μπορεί κάλλιστα όμως να αποτελέσει το soundtrack αυτών των χαμένων αναζητήσεων σας. Προσωπικά είναι το λιγότερο που μπορεί να ζητήσω από έναν δίσκο...
