Part monster
Η σχέση του υπογράφοντος με τους Piano Magic είναι σχέση άκριτου πάθους και υπερβολής. Σχεδόν ντρέπομαι να διαβάσω τα όσα γράφτηκαν στο προ επταετίας πλέον σχετικό αφιέρωμα. Σαν ερωτική επιστολή κατόπιν πολλαπλά επαναλαμβανόμενης χυλόπιτας μου φαίνονται!
Η σχέση του MiC με τους Piano Magic είναι σχέση ομοίως πάθους, αλλά και πληρότητας. Καθόσον ξέρω άπαντες οι συντάκτες τούς γουστάρουν υπεράνω υποψιών και το site τούς παρακολουθεί σε κάθε τους κίνηση με ζήλο και άκοπη επιμονή.
Η σχέση του Πάνου Πανότα με τους Piano Magic είναι τυπικά διαπανοτική σχέση του μελετητή με το αντικείμενο του πάθους του. Το τεμαχίζει στο άπειρο, το αναλύει πέραν του επαρκούς και στο τέλος παραμένει βαθιά εξαρτημένος με αυτό.
Η σχέση του Αντώνη Ξαγά με τους Piano Magic είναι σχέση βλαπτική για εμάς τους υπολοίπους που έχουμε όρεξη να γράφουμε και να ξαναγράφουμε για το συγκρότημα. Στο προ δύο ετών review για το Disaffected -χωρίς την του Πανότα χειρουργική μέθοδο πάντως- μας είπε ό,τι είναι να ειπωθεί για τη μουσική των Piano Magic: σέπια τόνοι στον ήχο, μελανόηχο κομψοτέχνημα, απόκοσμη αισθητική, This Mortal Coil, Felt, soundtrack χαμένων αναζητήσεων. Και έπειτα σου λέει ότι είναι τα καλά συγκροτήματα που αδικούνται από την ελληνική τους καταγωγή. Για τους άρτιους μουσικογραφιάδες ποιος θα μιλήσει επιτέλους;
Η σχέση του Τάσου Πατώκου με τους Piano Magic είναι... εξ αγχιστείας, καθώς πρώτος στις αρχές της χρονιάς μας κόμισε με το γνωστό ψυχρό πάθος του το γοητευτικά αντικέ μήνυμα του εκπληκτικού νέου side project του Glenn Johnson, τους Future Conditional. Έκτοτε βέβαια ό,τι κομίζει ο Τάσος με... κοιμίζει ελαφρώς (και αυτό δεν είναι κακία, του τα λέω και από κοντά), αλλά η ανοχή του καθενός από εμάς σε υπερευαίσθητα ακούσματα είναι άλλη ιστορία.
Η σχέση τώρα του Part Monster με τα υπόλοιπα σκαλοπάτια της δισκογραφίας του γκρουπ είναι προνομιακά υποτελής και υποτακτικά υπεροπτική. Από τις post-pop άλαλες γέφυρες του Great Escapes στη μέση ακριβώς του άλμπουμ μέχρι τις ελαφρά γοτθικές ανάσες του The King Cannot Be Found λίγα τραγούδια πριν το τέλος, τα πάντα εδώ μέσα αναπαράγουν τη δεκαετή συνέπεια των Piano Magic στην αισθητική της μετρημένης θλίψης, που υποβάλλει σε δημιουργική ατονία και δεν αποχαυνώνει ευτελιστικά το αντικείμενό της.
Σαφώς και ο pop προσανατολισμός των τελευταίων ετών συνεχίζεται. Με τραγούδια σαν το Incurable, που κάνει τους Trembling Blue Stars να ακούγονται ως περιπετειώδες σημείο αναφοράς (λέμε τώρα...), φτάνει ίσως και στα άκρα της ανοχής μας, για γκρουπ του επιπέδου των Piano Magic. Σοφότερη pop διάθεση εμπεριέχεται στις ελεγχόμενα καταιγιστικές κιθάρες του Last Engineer, το οποίο στο άλμπουμ των F.C. το είχαμε βρει σε electro-pop εκδοχή αυτού. Αμφότερες ηδονικές. Και επιτέλους ένα synth-ριφάκι που ενώνει τους Classix Nouveau με τους Bauhaus. Και κατόπιν οι κιθάρες του John McGeoch... Και μετά όλα μαζί και μπόλικα μονότονα τύμπανα. Τραγούδι ορόσημο δηλαδή...
Και ας ξεκινάει ο δίσκος με ένα από τα πιο άχαρα τραγούδια τους. Άνευρη περιγραφική μπαλάντα με εκβιασμό νοσταλγίας και υπερβολικά γνώριμη ενορχήστρωση... το England's Always Better. Ευπρόσδεκτη η φωνή του Simon Rivers (βλέπε Low Birth Weight άλμπουμ-σταθμός!), αλλά πέραν τούτου ουδέν. Μια folk goth ανάσα στο Soldier Song, για όσους επιμένουν να τους συνδέουν ακόμη με σχήματα όπως οι Current 93 και μια γενικότερη υποχώρηση του υπέρτατου εγώ του Glenn Johnson έναντι της ιδέας "Piano Magic - μια μπάντα όπως όλες οι υπόλοιπες".
Οι δίσκοι δεν είναι γραπτά στις πανελλήνιες και δεν απαιτούν προσθαφαιρέσεις και μαθηματικούς τύπους για να τους βαθμολογήσει κανείς. Ενίοτε βαθμολογείται η ειλικρίνεια σε σχέση με το συναισθηματικό αντίκτυπο και η δύναμη της αγαπημένης συνήθειας υποτάσσει τις υποψίες περί σίγουρης πεπατημένης, που δεν αλλάζει απλά ελαφρά μεταλλάσσεται.
Το επόμενο άλμπουμ των Piano Magic καλείται από τώρα να σας το παρουσιάσει αρμοδίως ο Λάμπρος Σκουζ...
Με σχέσεις άσβεστες λοιπόν,
Υ.Γ.- Εκτός κλίκας: επικροτώ απόλυτα τα όσα γράφει για το άλμπουμ στο postwave.gr η Μαρία Καραγκούνη και καλωσορίζω στο "κόλπο" μία ακόμη σκεπτόμενα κολλημένη οπαδό του Glenn Johnson και των εμμονών του που μεταδίδονται επιδημικά.
