Writers without homes
Το "Writers Without Homes", παρότι πειραματικό, παραμένει προσιτό και συγκινησιακά φορτισμένο, κάτι που ισχύει για το σύνολο της δισκογραφίας των Piano Magic και αποτελεί θεμελιώδες συστατικό της γοητείας τους.
Οι Piano Magic έχουν ως βάση το Λονδίνο και αποτελούνται από τους Άγγλους Glen Johnson (φωνή και κιθάρα) και Alasdair Steer (μπάσο), το Γάλλο Jerome Tcherneyan (κρουστά), και τον Ισπανό Miguel Marin (τύμπανα) που, σύμφωνα με τα κουτσομπολιά, πρόσφατα αποχώρησε.
Το πρώτο τραγούδι, με τον μάλλον προκλητικό τίτλο "(Music Won't Save You From Anything But) Silence", ξεκινά με ένα χαμηλών τόνων ηχητικό τοπίο, εκλεπτυσμένο κι εύθραυστο, που θρυμματίζεται θαυμάσια από την έκρηξη των κρουστών. Το "Postal" ακολουθεί εκκεντρικό και παιχνιδιάρικο, με βιμπράφωνο, γυναικεία φωνή (Suzy Mangion) και μια μικρή δόση elecrtonica.
Η χαρακτηριστική ποικιλία του "Writers Without Homes" απορρέει και από το μεγάλο αριθμό μουσικών που συμμετέχουν: ο Simon Raymonde (Cocteau Twins) παίζει πιάνο σε τρία κομμάτια, ο Paul Anderson των Tram τραγουδάει στο "Already Ghosts", μια από τις πιο εθιστικές στιγμές του δίσκου, ο John Grant των Czars στο μελωδικό και επιβλητικό "The Season is Long". Εμφανίζονται επίσης οι Tarwater, ο κιθαρίστας των Life Without Buildings, Robert Johnstone, η Vashti Bunyan, φολκ στάρλετ της δεκαετίας του '60, που μάλλον δεν έχει ηχογραφήσει τίποτε τα τελευταία 30 χρόνια, η Suzy Mangion των George, και οι «τακτικοί» πλέον James Topham (βιόλα), Caroline Potter και Charlotte Marionneau (φωνή).
Οι ανθρώπινες ομιλίες, ο ήχος της βροχής, οι βροντές, τα κουδούνια που χρησιμοποιούνται με προσοχή και σύνεση, σφραγίζουν την ατμόσφαιρα και προσθέτουν στην ιδιοσυγκρασία των κομματιών.
Η δύναμη των Piano Magic έγκειται στην αίσθηση συνοχής παρά την ποικιλία στιλ και το μεγάλο αριθμό καλλιτεχνών, χωρίς να χάνεται τίποτε από το ιδιαίτερο ύφος γραφής τους.
Με το "Writers Without Homes" συνεχίζουν χωρίς δισταγμούς την καλλιτεχνική διαδρομή τους, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι είναι από τα λίγα γκρουπ που διευρύνουν τα όρια της σύγχρονης μουσικής. Το αποτέλεσμα έχει ειρμό και συνοχή, είναι πειστικό, ενδιαφέρον και εντέλει απολαυστικό.
