Pick A Piper
O καναδός ντράμερ Brad Weber απειλεί να υποσκελίσει τον δάσκαλό του Dan Snaith. Του Πάνου Πανότα
Τα ονόματα, όπως κι άπασες οι λέξεις, έχουν φορτίο. Καθένα το δικό του, αν όλα δουλεύουν ιδανικά. Οι μουσικόφιλοι ήμαστε περισσότερο απ' τους άλλους εξοικειωμένοι μ' αυτό. Είναι που το αντικρίζουν τα μάτια μας σε κείμενα που γράφουμε ή/και διαβάζουμε καθημερινά. Λογικά επομένως εφευρίσκουμε αναμεταξύ τους και μερικές ταυτοσημίες.
Ο Dan Snaith, ας πούμε, είναι οι Caribou. Θεωρείται σπάνιο να κάνει κάποιος αναφορά σε Caribou και να θυμηθεί από μνήμης μουσικούς που πλαισίωναν τον Snaith επί σκηνής στο Caribou Vibration Ensemble που περιέφερε ανά τα φεστιβάλ πριν λίγα χρόνια. Ακόμη κι αν συμβεί, θα αφορά ευνόητα, και για ειδικούς λόγους, κυρίως στον Marshall Allen.
Μολοντούτο, απ' τους κεντρικούς συμπαίκτες του Dan Snaith στο εν λόγω εγχείρημα υπήρξε ο ντράμερ Brad Weber - και του λόγου του Καναδός. Χαιρόμαστε, ο Weber ενεπλάκη ιδρυτικά στους Pick A Piper. Ήταν το '08, και πρόλαβαν να εκδώσουν δύο ψηφιακά EPs τη διετία '09-'10. Δεν πρόκειται για αυστηρά σόλο σχήμα όμως, όπως αφήνεται να εννοηθεί δώθε κείθε. Φτάνει μόλις μία ακρόαση στο ντεμπούτο μεγάλο τους για να σκορπίσει ως άκυρες τις σχετικές επικλήσεις.
Οι Pick A Piper είναι (πλέον) τρίο. Με τους Angus Fraser και Dan Roberts να κρατούν ευρύτερους ρόλους, κάθε άλλο παρά συνοδευτικούς. Στις συναυλίες τους καθένα απ' τα μέλη έχει στημένο το δικό του ντραμς σετ, μα παίζει κι άλλα όργανα, και τούτος είναι ο βασικότερος λόγος που οι συνθέσεις των Pick A Piper καταχρώνται την ευρυθμία.
Για ένα διεγερτικά χορευτικό άλμπουμ ίσως αρκούσε η τελευταία από μόνη της, της έμπνευσης επιτρεπούσης φυσικά. Το προσδοκώμενο εδώ, ωστόσο, είχε κάπως αλλιώς. Οι Pick A Piper θέλανε τραγούδια υπό όρους. Έχοντας αποσείσει από πάνω τους το αποκλειστικό της ερμηνείας και ξεδιαλύνει το χρήσιμο απ' το προσποιητό.
Ακούγεται σαν κατόρθωμα. Που απλουστεύεται μόνον πρακτικώς αφού το συγκρότημα είχε γνωριμίες για να συνδράμουν τις δεξιότητές τους στο ανοιχτό μικρόφωνο. Τα υπόλοιπα, δύσκολα ή εύκολα, πήραν τον δρόμο και τον χρόνο που τους αναλογούσε, ώστε οι Ryan McPhun (The Ruby Suns), John Schmersal (Brainiac, Enon), Raphaelle Standell-Preston (BRAIDS, Blue Hawaii), Karl & Edna Snyder (Kidstreet) και Andy Lloyd (Born Ruffians) να γίνουν οι φωνές του δίσκου σ' αυτήν την πτυχή της ιστορίας.
Τα περισσότερα κομμάτια του "Pick A Piper" θα μπορούσαν να κοπούν ως σίνγκλ. Επιπρόσθετα, όλα ενδείκνυνται για ριμίξ. Όμως κάποια ειδικά είναι εξαιρετικά δείγματα μουσικογενετικής τροποποίησης. Αναφέρομαι στα "Once Were Leaves" και "Lucid In Fjords" όπου παραγνωρίζεται το σχεδόν βέβαιο και δένεται επιτυχώς ένας άσχετος του indie κορμός με φωνητικά της χρυσής εποχής των FM. Λες κι οι όψιμοι Can τζαμάρουν με τον Wayne Coyne διασκευάζοντας το "Aja" των Steely Dan. Κάτι ανάλογο κατά γράμμα κι αυτούσιο δεν είχε ειπωθεί προσφάτως, κι η θέση στη δισκοθήκη μας χήρευε ποιος ξέρει από πότε.
Είναι δύσκολο να πετύχουμε νέο φρούτο στα dance albums που να εξωθεί σε τρικυμίες ως οφείλει. Διότι έχουν καταλήξει τόσο κοινότοπα τα πιο πολλά που πλέον οι κυκλοφορίες τους σταμάτησαν να απεικονίζονται στα μουσικά ραντάρ μας. Επισήμως τουλάχιστον. Με τα παραπάνω κατά νου, το "Pick A Piper" αποβαίνει απρόσμενα αποκαλυπτικό. Δίνει τη χορευτική μουσική όπως πραγματικά τη θέλουμε να είναι. Γίναμε που γίναμε τύποι με έγνοιες τώρα τελευταία, ας μείνουμε για σήμερα σε μία οικεία: την τεράστια σημασία ένας δίσκος να σφραγίζεται με θαυμαστικό. Δεν είναι και λίγο τελικά.
