From memorial crossing

Με θεωρώ μια κλασική περίπτωση πρώην vinyl junkie. Θυμάμαι ότι, ακόμη και όταν το πορτοφόλι μου δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στους ευσεβείς πόθους μου, εγώ συνέχιζα να επισκέπτομαι, συχνότατα μάλιστα, τα δισκοπωλεία. Μου έφτανε, εν ολίγοις, μόνο να γεμίζω τα ρουθούνια μου με την μεθυστική μυρωδιά του βινυλίου. Για μένα, η ανακάλυψη κάτι καινούργιου, το οποίο θα έκανε την καρδιά μου να σκιρτήσει σε μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου, ήταν κάτι σαν ιεροτελεστία, η οποία είχε σταθερά την ίδια ένταση και κάθε επόμενη φορά είχε την ταυτότητα της πρώτης. Οι περιηγήσεις μου δηλαδή, αποτελούσαν βασικά ένα διαρκές κυνήγι αυτού του μοναδικού συναισθήματος, το οποίο με χαρά ένοιωσα ξανά στα ενδότερά μου, ακούγοντας το 'From Memorial Crossing' της Pinkie Maclure.
Πρώην μέλος των The Puritans στις αρχές της δεκαετίας του '90 και αργότερα μία από την συνοδευτική ομάδα γύρω από τον Rob Ellis στους Spleen. Σε αυτούς συμμετείχε στο δεύτερό τους album και στην περιοδεία που το ακολούθησε, ερμηνεύοντας μάλιστα και υλικό που είχε αρχικά τραγουδήσει η P.J.Harvey. Καλώ τον εαυτό μου να απολογηθεί για το πώς κατάφερε να του ξεφύγει η ερμηνεύτρια ενός τραγουδιού όπως το 'In A Silent Violent Way' στο 'Little Scratches' (το δεύτερο album των Spleen που λέγαμε).
Αυτές τις λίγες πληροφορίες κατάφερα να συλλέξω και αυτό κατόπιν εορτής, όταν συνήλθα από τον αναπάντεχο, στροβιλώδη, συναισθηματικό αιφνιδιασμό, που δημιουργήθηκε μέσα μου.
Μπορεί στο εξώφυλλο του cd να αναγράφεται μόνο το δικό της όνομα, όμως η ευθύνη μοιράζεται εξίσου (στην σύνθεση και την εκτέλεση) με τον John Wills, μέλος κάποτε των Loop και αργότερα των Hair & Skin Trading Co. Η συνεργασία των δύο ξεκίνησε το 1995 και έκτοτε συνεχίζεται χωρίς διακοπή και μάλλον επεκτείνεται και στην προσωπική τους ζωή. Το 'From Memorial Crossing' ηχογραφήθηκε από τον John Wills στο σπίτι και κατά πολλούς σε αυτό κρύβεται ένα από τα βασικά κλειδιά της ανεπανάληπτης γοητείας του.
Ο όρος τραγουδίστρια ακούγεται τόσο λίγος για να φτάσει να καλύψει όσα η Pinkie Maclure βγάζει εδώ μέσα. Προσωπικά θα υιοθετούσα, έστω υπό δοκιμή, αυτόν της βοκαλίστριας.
Το πολύχρωμο ηχητικό collage - από pop, jazz, cabaret, ακουστικές μπαλλάντες μέχρι electronica - χρησιμοποιεί τα πάντα στις κατάλληλες δόσεις, ώστε να δένουν σε κάτι μουσικά νέο, ίσως ακόμη λεπτό και ευάλωτο στις πιθανές προεκτάσεις της φαντασίας του ακροατή.
Οι στίχοι υμνούν τον έρωτα, τα ζεστά χάδια και τα φιλιά της συνεύρεσης, την πίστη, την αφοσίωση, αλλά και την απώλεια του χωρισμού, την πνιγηρή μοναξιά του κορμιού στα άδεια σεντόνια, τα κρυφά δάκρυα που δεν είδε ποτέ κανείς.
Δεν έχει νόημα να ξεχωρίσω κάποια σύνθεση. Ακόμα και οι δύο περιεχόμενες διασκευές, το 'I'll Shoot The Moon' του Tom Waits και το 'Sycamore Trees' των David Lynch/Angelo Badalamenti, εναρμονίζονται με το γενικότερο πνεύμα.
Συνηθίζω να μην χρησιμοποιώ την λέξη αριστούργημα. Φοβάμαι την επιπολαιότητα και την υπερβολή που σχεδόν πάντα ελλοχεύει σε αυτή. Όμως, αν κάποια από τις κυκλοφορίες της περσινής χρονιάς την πλησίασε, αυτή σίγουρα για μένα ήταν το 'From Memorial Crossing'.
Χρειάζεται να αναφέρω ότι ήδη ψάχνω μανιωδώς για κάποια από τις υπόλοιπες δισκογραφικές καταθέσεις της Pinkie Maclure; Νομίζω αυτό είναι προφανές, όπως και το ότι ανυπομονώ να δω κάποτε αυτή την ερωτουργία να εξελίσσεται ζωντανά, μαζί με δυο γλυκά μάτια να με κοιτούν και δυο απαλά χέρια να κρατούν τα δικά μου.