We are the Pipettes
Δύο παραδείγματα σωστού timing:
1) Τρεις "κοπέλες" από το Brighton που δεν παίζουν ούτε ένα όργανο είχαν την τύχη να γεμίσουν το μάτι ενός ντόπιου promoter ονόματι Monster Bobby που είχε την φαεινή ιδέα να επαναφέρει τον κλασικό σπεκτορικό ήχο στις αποπροσανατολισμένες μάζες της νέας χιλιετίας.
2) Η Memphis Industries αφού είδε την γλύκα με τους Go! Team είπε να επενδύσει στα πουά φορεματάκια και τις sixties χορογραφίες προσφέροντας συμβόλαιο στις τρεις αυτές κοπελίτσες που μάλλον κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να φανούν ερωτεύσιμες και πιο εγκεφαλικές απ' ότι θα περίμενε κανείς. Ουάου!
Οι Pipettes, λοιπόν, βρίσκονται στην μάλλον ευχάριστη θέση της επανεφεύρεσης του νοήματος του girl (και όχι grrrl) group δανειζόμενες οπτικά και μουσικά κόλπα από την χρυσή εποχή του Phil Spector. Το ντεμπούτο τους περιέχει αρκετά από τα πρώτα τους singles, που έβγαζαν κατά διαστήματα, και φαίνεται να την κάνει την δουλειά του. Το εναρκτήριο κομμάτι με το οποίο γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις είναι τόσο απλοϊκό που βασίζεται μόνο στο ενθουσιώδες μπάσιμο και στο κολλητικό ρεφρέν. Με το καλημέρα δηλαδή οι ακροατές χωρίζονται σε δύο παρατάξεις, σε αυτούς που δε μασάνε και θα το πάρουν στραβά και στους ευκολόπιστους που θα ψαρώσουν. Εγώ πάντως ψάρωσα και νομίζω ότι για αυτό φταίει το κόλλημα που έχω φάει με τους Go! Team. Προχωρώντας συναντά κανείς πολλά αξιόλογα δυνητικά singles αλλά και κάποιες πιο εντυπωσιακές στιγμές (βλ. "Pull shapes", "Judy"). Πάντως, εμένα ο παππούς μου με είχε μάθει ότι το σήμα κατατεθέν της εποχής που θέλουν να θυμίσουν οι Pipettes είναι οι μελοδραματικές μπαλάντες και για αυτό στο "Winter's sky" δεν με πείθουν. Παρά το γεγονός όμως ότι ένα κοριτσίστικο γκρουπ τέτοιου είδους είναι καταδικασμένο να κυκλοφορεί άλμπουμ που θα μοιάζουν πάντα με συλλογές singles τα γεμίσματα είναι λίγα αν και προς το τέλος το κατασκεύασμα ξεφουσκώνει.
Η μεταμοντέρνα ποπ άσκηση που επιχειρούν οι Pipettes πετυχαίνει ως ένα σημείο γιατί οι ίδιες δεν πέφτουν στην παγίδα του αναχρονιστικού πακέτου. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο η μπάντα αυτή δεν είναι retro αλλά post-retro. Ευτυχώς δεν ακούγονται σαν karaoke αλλά σαν κάτι φρέσκο που δεν βγήκε από τον φούρνο μικροκυμάτων. Εννοείται ότι δεν φτάνουν ούτε με σφαίρες το συμφωνικό μεγαλείο των sixties όμως τα τραγούδια τους έχουν νεύρο, φρεσκάδα και ξεγνοιασιά. Αυτή είναι η πρώτη τους προσπάθεια. Χαβαλεδιάρικη, γλυκιά και ελκυστική.
Mε βάση την καθιερωμένη μουσικοφιλική ανθρωπογεωγραφία οι Pipettes βρίσκονται στα χαρακώματα ανάμεσα από την indie και την pop αισθητική. Για καλή τους τύχη φαίνεται πως δεν είναι πολύ ποπ για τους indie, ούτε πολύ indie για τους ποπάδες κι αυτό γιατί υπάρχουν αρκετά ελκυστικά χαρακτηριστικά και για τις δύο "παρατάξεις". Δηλαδή το παίζεις ξερό "X" και πας ταμείο αβάδιστα. Με τις υγείες μας!
