Brickbat

'Not a fucking supergroup' γράφει το μπλουζάκι της Miki Berenyi λίγες μέρες πριν την πρώτη εμφάνιση του καινούριου της γκρουπ, η αλήθεια όμως είναι ότι δύσκολα παραβλέπεται το παρελθόν της τετράδας Miki-KJ 'Moose' McKiiillop-Justin Welch και Mick Conroy. Δηλαδή και έναν από όλους να πάρεις (ειδικά τα τρία πρώτα ονόματα αν είσαι 90's kid, early or late) δεν θα ξεφύγεις από αναφορές και παραλληλισμούς. Δεν θα έλεγα ότι αυτό είναι πρόβλημα. Η ερώτηση-προβληματισμός στο μυαλό μου αρχικά ήταν η εξής: είναι δεν είναι σούπεργκρουπ, υπάρχει λόγος και αρκετή έμπνευση σε σχέση με το 'τώρα' πίσω από αυτό το project, ήταν απλά απόρροια του reunion των Lush (εκτός του Justin ο οποίος συμμετείχε σε ολόκληρο το reunion tour, ο Mick αντικατέστησε τον Phil King στην τελευταία τους εμφάνιση στο Μάντσεστερ) και μία ευκαιρία για να δουν την προσωπική τους δυνατότητα τόσα χρόνια μετά; Ή τελικά αυτή η ερώτηση είναι άκυρη γιατί κάθε καλλιτέχνης παραμένει καλλιτέχνης όσα χρόνια και αν περάσουν και δεν χρωστάει σε κανέναν και καμία μας εξηγήσεις. Συνήθως όμως περιμένει κάποιου είδους αντίδραση και αυτή είναι η δική μου.

Η μικρή μου δυσκολία στο να μιλήσω με όση αντικειμενικότητα γίνεται για το άλμπουμ δεν έχει να κάνει με το αν και πόσο fan των Lush ήμουν (ήμουν!), πόσο αγαπώ τους Moose και το ότι το μόνο που εκτιμούσα στο κατά τ'άλλα αδιάφορο μου short story ονόματι 'Elastica' ήταν το rhythm section.

Το πρόβλημα μου ήταν ότι τρεις μήνες πριν την κυκλοφορία του, άκουσα το άλμπουμ live και πέρασα τρεις μήνες με εκείνες τις εντυπώσεις και τα όποια βίντεο κατάφερα να τραβήξω. Και ήταν ένα πραγματικά καλό live από κάθε άποψη και καθαρό από νοσταλγικά και άλλα τέτοια στοιχεία που μπορούν να σε αποσυντονίσουν όταν έχεις μπροστά σου τόσο οικεία πρόσωπα. Κυρίως φάνηκε από το πρώτο λεπτό πως οι τέσσερις δένουν απόλυτα μεταξύ τους επικοινωνώντας εξαιρετικά επί σκηνής. Η δε δυναμική μεταξύ Miki-Justin αποτελεί πιστεύω το core του γκρουπ. Πρέπει να σας πω εδώ, και έχει σημασία η παρουσία τους, ότι στην σκηνή συνοδεύονται από την Mew, επίσης μέλος των Elastica αν θυμάστε την τελευταία τους φάση, στα πλήκτρα και την ηθοποιό/μουσικό και πολλά άλλα, Suki Smith σε δεύτερα φωνητικά.

Και έρχομαι στο άλμπουμ. Το 'Brickbat' δεν είναι ηχητικά πολύπλοκο, θυμίζει κάτι από αλλά χωρίς να είναι πάντα ένας συνδυασμός της μουσικής καριέρας των τεσσάρων, με εξαίρεση το αρκετά αναμενόμενο πρώτο single 'Everlastingly Yours'. Είναι όμως πολύ ευχάριστο, όχι ακριβώς όσο επιθετικό όσο υποδηλώνει ο τίτλος του, με κάποιες πολύ catchy στιγμές, δυναμικά κομμάτια που φέρνουν σε early Lush όπως 'This Must be Bedlam' και 'Never Enough', κάποια με λίγο πιο ρετρό ύφος και καταπληκτικό μπάσο όπως το 'Blameless' και βέβαια τα όμορφα γνώριμα φωνητικά του 'Village of the Damned' και του 'Run for your Life'. Σίγουρα είναι επίκαιρο στιχουργικά και μάλιστα είναι τα δύο κομμάτια που σε άλλες εποχές θα μπορούσαν να είναι indie hits που συνδυάζουν με τόσο εύστοχο τρόπο τα δύο, όπως το δεύτερο single 'What Next'?' και κυρίως το 'Hated by the powers to Be', εμπνευσμένο από το σλόγκαν 'Hated by the Daily Mail', μία όμορφη upbeat αντεπίθεση-'brickbat' - στις τακτικές των συντηρητικών και τις γνωστές συνέπειές τους, που παραπέμπει σε εποχές που η χώρα βρισκόταν σε Britpop και ταυτόχρονα New Labour 'high'.

Όμως η απάντηση στο αρχικό μου ερώτημα μου έρχεται στο κλείσιμο με το 'She's Unreal' ,από τη μία κάτι σαν ωδή στην 4AD, από την άλλη η πιο ξεχωριστή σύνθεση του άλμπουμ. Εκτός από υπέροχο είναι αυτό το ένα κομμάτι που με άφησε με την αίσθηση του 'θέλω κι άλλο παρακαλώ'.

Η μόνη κριτική μου έχει να κάνει με το 'πρόβλημα' που προανέφερα και το πόσο τελικά με επηρέασε εκείνο το πρώτο live και η ακατέργαστη σε σχέση με το άλμπουμ ενέργειά του. Mε απογοήτευσε για παράδειγμα εκείνο το κομμάτι που ανυπομονούσα να ακούσω περισσότερο από όλα recorded, το 'Heartbeats'. Ακούγοντας ξανά και ξανά την ζωντανή του εκτέλεση που καταλήγει σε ένα φανταστικό ξέσπασμα στα ντραμς από τον Justin, απορώ γιατί επέλεξαν τελικά μία εκδοχή ατμοσφαιρική αλλά χωρίς κορύφωση. Από την άλλη αναγνωρίζω ότι είναι ένα κομμάτι που σε καμία περίπτωση δε θα το χαρακτήριζε κανείς μέτριο.

Κανένα από τα κομμάτια του 'Brickbat' δεν είναι μέτριο κι ας μην προσφέρει κάτι που δεν έχετε ξανακούσει. Ναι υπερισχύουν τα φωνητικά της Miki και ομολογώ ότι έπιασα τον εαυτό μου να ξεχνάει την παρουσία των υπολοίπων σε κάποιες φάσεις. Και μπορεί τα politics και έξυπνα twists του που για μένα το αναβαθμίζουν να μην μεταφράζονται εύκολα στο εκτός UK κοινό, αλλά θα μου πείτε εδώ με τα politics του Morrissey ασχολούμασταν όλη μας την ζωή και πήγε και τζάμπα η τόση προσπάθεια κατανόησης των. Οπότε όλα είναι σχετικά.

Το σημαντικό είναι ότι το 'Brickbat' αφήνει την εντύπωση ενός πολύ καλού άλμπουμ που οριακά μεν αλλά με όμορφα και καθόλου τυχαία μουσικά γυρίσματα αποφεύγει να παγιδευτεί στο legacy των δημιουργών του.

Bandcamp