A woman a man walked by

Ε... και καλά της έκανε, αφού επιμένει να είναι τόσο μίζερη. Αυτό θα είχα να πω και μόνο αυτό αν μου επιτρέποταν να γράψω μία και μόνη φράση για την - από εμένα τουλάχιστον- πολυαναμενόμενη νέα full pack συνεργασία της σημαντικότερης γυναίκας του δικού μας ροκ με τον σημαντικότερο άντρα της δικής της ροκ ζωής. Άπλετος όμως ο χώρος στις δικτυακές δημοσιεύσεις, οπότε θα ανεχτείτε μια-δυο μαλακιούλες ακόμη, αν δεν κλείσετε αμέσως τη σελίδα.

Ευχαριστούμε όσους συνεχίζουν την ανάγνωση, τους οποίους και ενημερώνουμε ότι όσες ακροάσεις και να χαριστούν στο νέο άλμπουμ των Parish- Harvey, αυτό ποτέ δεν θα ξεφύγει από την μίζερη πραγματικότητα στην οποία προορίζεται να επιβιώνει. Όχι υπό όλες τις συνθήκες, αλλά μόνο μέσα σε ζόρια, σε καταστάσεις που απέχουν από το πηγαίο και το φυσιολογικό, σε ήχους άπληστους, που δεν δίνουν πολλά- πολλά στον ακροατή, αλλά αντίθετα απαιτούν υπεραρκετά από αυτόν.

Μετά από ένα τόσο ορθολογικά βαρετό άλμπουμ, όσο υπήρξε το White Chalk, και ένα single- προπομπό με την ποπ βαρύτητα του Black Hearted Love, περίμενα ένα συνολικά ανανεωτικό άκουσμα, που έστω και κοπιάροντας το απώτερο παρελθόν των δημιουργών του, θα καταφέρει να αποφύγει την ανία που δημιούργησε το πιο πρόσφατο. Τα πράγματα όμως ήδη χωλαίνουν από το Leaving California, μόλις το τρίτο τραγούδι του δίσκου, και ο δρόμος της επιστροφής δεν επιλέγεται ποτέ. Τι κι αν στο Chair ακολουθείται επί το συνθετότερο η υποσχόμενη συνταγή του Black Hearted Love. To April είναι τραγούδι που κανείς λογικός άνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να το ακούσει ολόκληρο και το Passionless, Pointless με μοιραίο τρόπο χαρακτηρίζει ειρωνικά την πραγματική εικόνα του δίσκου, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο έχει γραφεί ή πρόκειται να γραφεί περί αυτού.

Χαιρετίστηκε αισιόδοξα η πρόθεση του Parish να επαναφέρει μουσικά την Polly Harvey σε μέρη που τα πάντα δεν πρέπει σώνει και καλά να είναι νεκρά. Είναι αν μη τι άλλο θετικό και το γεγονός της επιστροφής στη σκηνή με φουλ της ροκ, μπάντας, σημάδι ενίοτε ενθαρρυντικό για την πρόληψη της πρόωρης γήρανσης. Αν όμως το μαλακισμένο το πηγάδι στερέψει το μόνο πράγμα που θα βγάλεις από μέσα όσες φορές και να ρίξεις τον κουβά δεν θα είναι τίποτε άλλο από σκόνη, πέτρες, άντε και λίγη λάσπη από το περισσευούμενο νερό της απελθούσας έμπνευσης.

Με την λάσπη να εξαντλείται σε δύο το πολύ τραγούδια, το ξεζουμισμένο καθώς φαίνεται συνθετικό ταλέντο της κυρίας μας κερνάει μπόλικη σκόνη και πέτρες και το μόνο που μένει ατόφιο σε εμάς τους οπαδούς της είναι το αιώνια υγρό πρόσωπο της ερμηνείας της. Δεν αρκεί όμως πλέον για να ... ξελασπώσει την κατάσταση. Είναι αρκετά χρόνια πλέον που η Polly Harvey μας δίνει ξερούς δίσκους και μαζί με έναν ακόμη από αυτούς κάηκε -οριστικά καθώς φαίνεται- και το μοναδικό χλωρό στοιχείο του κόσμου της, που δεν ήταν άλλο από την συνήθως ευφυή παρουσία σε αυτόν του αιώνιου συνεργάτη της John Parish.

Η ευφυία όμως ποτέ δεν έχει καταφέρει να υποκαταστήσει έστω και ικανοποιητικά την απώλεια των συναισθημάτων. Και είναι κρίμα που ένας τέτοιος απαράβατος κανόνας έμελε να επιβεβαιωθεί σε μία από τις πιο αγαπημένες μας δημιουργούς των τελευταίων είκοσι ετών. Η οποία αν το συνεχίσει έτσι το κλαψομουρμουρητό θα φάει μια οριστική εγκατάλειψη που θα είναι όλη δική της.