Let England Shake
Μόλις τρεις παράγραφοι περί της Polly Jean Harvey, ενός παγκοσμίου πολέμου κι ενός προμελετημένου δίσκου:
1η/ Καθαυτές οι αλλαγές είναι θεμιτές. Γενικότερα. Μ' αυτές του περιβάλλοντος συμπορευόμαστε, του εαυτού μας τις συνηθίζουμε, των κοντινών μας προσώπων τις αποδεχόμαστε (διότι ποιος γεννιέται κακόβουλος;) και πάει λέγοντας και ξελέγοντας. Η PJ Harvey, λοιπόν, μετά τα 38 της άλλαξε. Σήμερα είναι απομακρυσμένη όσο ποτέ απ' τα "Rid Of Me" και "To Bring You My Love", ενώ τοποθετείται -φανερά από δική της επιλογή- κοντύτερα στη "White Chalk" αισθητική, του αμέσως προηγούμενού της. Όπερ σημαίνει πως πάνω απ' όλα λειτουργεί η συνέχεια κι ότι δεν περιμένουμε να μας δώσει ένα καινούργιο "Sheela Na Gig". Αν τώρα από αρέσκεια εμείς επιμένουμε, απλά θα 'μαστε αγκαλιά με το μάταιο ως ότου το καταλάβουμε. Επιπρόσθετα, όπως γνωρίζουμε, οι αρχειοθέτες την έχουν καταχωρήσει στην αλφαβητική της θέση προ καιρού και μαζί με τα του βιογραφικού της προτείνουν και τους δίσκους που αξίζει να θυμούμαστε απ' αυτήν. Και δεν είναι οι πρόσφατοί της, εμφανώς εξαιρουμένου του προ 4ετίας "The Peel Sessions 1991-2004" - επεξήγηση για το γιατί δε χρειάζεται, παρότρυνση όμως μπορεί.
2η/ Οι ανάγκες δε συμβαδίζουν πάντοτε με τις αλλαγές, το πιθανότερο είναι να μην. Εννοώ του δημιουργού και του αποδέκτη. Η Harvey δε θέλει πια να γράφει για ραγίσματα καρδιάς, τα ξεπέρασε, της βγαίνει κάτι άλλο που φέτος κατέληξε αδικαιολόγητα σε κόνσεπτ γύρω απ' τον ιμπεριαλισμό του '15. Σεβαστό, αλλά δε σημαίνει πως μας αφορά ή ότι την προτιμούμε έτσι. Εξάλλου με την Ιστορία ασχολείται κάποιος όταν μέσα του αρχίζει μ' έναν ή με περισσότερους τρόπους να νιώθει απόμαχος. Ξέρετε, η έλξη ως κατάσταση δεν είναι δα και σφαιρική, είναι εστιασμένη και προσωποπαγής. Η Ιστορία, δε, είναι η λεωφόρος όλων των συμβάντων κι εκεί ο ψυχικός αναβρασμός σταματά μπρος στο ρεαλισμό. Στη μουσική εντούτοις είναι βασικός ως προϋπόθεση ζωντάνιας. Τρία χρόνια έκανε να γράψει το υλικό και πέντε βδομάδες να το ηχογραφήσει (στο Dorset, σε μια εκκλησία), υπήρχε όμως κι ένας καιρός που τα 'κανε πιο ανακατεμένα. Τα περισσότερα.
3η/ Ο απογαλακτισμός απ' τη ματιά του φαν είναι η ωριμότητα του ακροατή. Δεν μπορεί να ασπαζόμαστε a priori το οτιδήποτε από ένα γκρουπ ή καλλιτέχνη εφ' όρου ζωής. Η γνώμη αποδεσμεύεται προς καλλιέργεια... Κι όταν μιλάμε για ένα δίσκο, ζητείται να 'μαστε κι εκ των ενόντων συγκεκριμένοι: Το "Let England Shake" δε θα πιάσει καμία απ' τις θέσεις στα άκρα της δισκογραφίας της PJ Harvey, καθότι δεν είναι ούτε το καλύτερο ούτε το χειρότερό της. Πιθανόν είναι το πιο αποφασισμένα εσωστρεφές. Το ύφος που ακολουθεί δίνεται εξαιρετικά μια κι έξω με το ομότιτλο opening. Χαρακτηρίζονται σπουδαίες συνθέσεις και τα "In The Dark Places", "All And Everyone", "The Glorious Land" και "On Battleship Hill", δεν είναι το μουσικό κοντύλι η διαφωνία μας, εξάλλου, είναι ο στραβός ο δρόμος... Όλα με μία καθολική επιτήδευση δε δύο επίπεδα: στα παιχνίδια στις ενορχηστρώσεις και στην τάση προς φιοριτούρες κι ακροπατήματα στην ερμηνεία, μανιερίστικα κάπως, αν κι όχι πάντοτε. Όμως το τάργκετ γκρουπ του κοινού της Harvey έχει απορρίψει την ίδια περίπου συνταγή απ' την Goldfrapp, έχει λανθασμένα χαρακτηρίσει ελαφρύ το "Exit" της Monika κι ομοίως βαρύ το "The Mask And Mirror" της Loreena McKennitt. Λόγους αποδοχής του προκείμενου δε βρίσκω παρά το ασήμι του (βλ. βαθμό). Τι σημαίνει αυτό; Ακόμη ένα νεοεισελθέν cd στην κατηγορία "καλά άλμπουμ που δε θα ξαναβγούν απ' το ράφι", δηλαδή μ' άλλα λόγια θα 'χει ξεχαστεί πριν σφίξουν οι ζέστες. Το σπουδαίο, σπουδαίο κι η σκόνη, σκόνη επί το λαϊκότερο. Αφήστε που εμμέσως μας βοήθησε κάνοντας τα αντανακλαστικά μας να λειτουργήσουν: λίγο πριν την τελεία, συνήλθαμε κρατώντας στα χέρια ξανά τα "Hounds Of Love" και "Hips And Makers " που δε μας βρωμίζουν με πολιτική. Πεντακάθαρα κι έτοιμα να στροφάρουν.
Με αφορμή ένα δίσκο μπορείς να μην πεις τίποτα ή να πεις πολλά, αναλόγως. Καταλήγοντας, αποφασίζεις και το βαθμό του: του παρόντος το 7,5 τού είναι λίγο και πολύ το...
