Stories from the city, stories from the sea

Ας μιλήσουμε για τα κίνητρα που οδηγούν κάποιον στο να κάνει τέχνη. Γιατί δε νομίζω να πιστεύετε οτι το ταλέντο ή η έμπνευση αρκούν. Χρειάζεται πάνω απ'όλα ένας σκοπός, μια terra incognita ίσως, όχι όμως τόσο απόλυτα άγνωστης, αλλά που να 'τσιμπάει' τα ένστικτα και τις υποσυνείδητες επιθυμίες, να ερεθίζει το μυαλό και το σώμα σου, να σε σπρώχνει στην εξερεύνησή της. Ο Modigliani ας πούμε, ζούσε και δημιουργούσε κάτω από το φως που του έριχνε η δεσποινίς Hebuterne, η μοναδική γυναίκα που αγάπησε και που του έδινε την ώθηση να ζωγραφίζει, να ζει. Ο Oscar Wilde μέχρι τη στιγμή που ξεψύχησε, δε σταμάτησε να προσδοκά την πραγμάτωση του απόλυτου έρωτα, του έρωτα ως ιδέα κυριώτερα που καταργεί το φόβο και ανασταίνει το από χιλιετίες χαμένο συναίσθημα της αθωότητας. Ο Τarkovski, πάσχιζε να διακρίνει τα όρια καλού και κακού, τιμωρίας και κάθαρσης. Και αν τα λέω όλα αυτά δεν είναι επειδή θυμήθηκα ξαφνικά κάποιους από τους στυλοβάτες της σύγχρονης ιστορίας του πνεύματος, αλλά γιατί πείστηκα για άλλη μια φορά οτι και στην αγαπημένη μας μορφή 'τέχνης', το ροκ, την ποπ ή όπως αλλιώς το προτιμάτε, δεν αρκούν μόνο τεχνάσματα και κόλπα για μια πραγματικά καλή μουσική. Υπάρχει και ο σκοπός, το κίνητρο. Και η PJ Harvey, έχει σίγουρα ένα στο μυαλό της: την ενσάρκωση της ευτυχίας της σε έναν άντρα, σε μια μορφή πρότυπο που θα ακουμπήσει τις αδυναμίες της και θα βγει αλώβητη. Σ'αυτή την ιδεατή φιγούρα που - αν ποτέ βρεθεί στη ζωή της- θα την απομακρύνει για πάντα από αυτό που την πονάει αλλά και την κάνει πιο δυνατή, τα τραγούδια της.

Ο δίσκος αυτός είναι ένα ακόμα βήμα στην πορεία της PJ Harvey προς το σκοπό της. Οι αδιέξοδες οργισμένες μέρες του 'Dry' και του 'Rid of me' είναι τόσο πίσω όσο και οι πρώτες επισκέψεις ενός καταθλιπτικού στον γιατρό του. Μακρινές, αλλά απαραίτητες και πάντα επικίνδυνες να ξαναεπιτεθούν. Οι ρομαντικές ελεγείες του 'To bring you my love' είναι τόσο ουτοπικές όσο και η απάντηση στο ρητορικό ερώτημα 'Is this desire?' Φαίνεται όμως πως τώρα η Polly βρίσκεται σε νέα πορεία. Όχι πως έχασε το πάθος της ή οτι βρήκε άλλους τρόπους για να το εκφράσει. Απλά εστίασε την ενέργειά της στο πως θα το εκφράσει. Γιατί στο 'Stories from the city, stories from the sea' φαίνεται τόσο κατασταλαγμένη, τόσο ισόρροπη μεταξύ της δύναμης και της πνευματικότητάς της, που χωρίς να βγάζει τον καλύτερό της δίσκο, βγάζει ένα από τα καλύτερα κομμάτια της ψυχής της, το απόσταγμα της ίσως από μια μεγάλη πορεία αναζήτησης και κόπου, απογοήτευσης αλλά και γνώσης.

Εδώ μέσα υπάρχουν τα πάντα. Έντονες στιγμές δραματικού - αλλά πάντα ελεγχόμενου πλέον- μεγαλείου ("Big exit", "Kamikaze", "This is love") με τις κιθάρες, όχι να εκβιάζουν, αλλά να απαιτούν ευγενικά την προσοχή σου, στιγμές καθαρτήριας ενδοσκόπησης ("A place called home", "This mess we're in", μαζί με τον Thom Yorke) σε επικίνδυνα ήσυχα τοπία με τη μουσική να μην φτάνει ποτέ στο τελικό ξέσπασμα, από βαθιά πιο αγχωτική και σε στιγμές εκκωφαντικής ηρεμίας ίσως και αισιοδοξίας ("Beautiful feeling", "We float"), με τα δάχτυλα των μουσικών να αγγίζουν τόσο απαλά τα όργανά τους, όσο ίσως θα'θελε και η Polly να της χαϊδεύουν τα μαλλιά. Βέβαια στις παραπάνω αισθήσεις βάζουν το χεράκι τους και δυο σπουδαίοι μουσικοί, ο Mick Harvey και ο Rob Ellis, που φαντάζομαι πως πρέπει να έχουν συζητήσει άπειρες ώρες μαζί με την PJ καθώς φαίνεται να λειτουργούν άψογα μέσα στο κλίμα της.

Άν όμως κάτι επιτείνει αυτή την αίσθηση αλλαγής πλεύσης στο μυαλό της PJ Harvey και επομένως στη μουσική της, είναι η παραγωγή, καθώς το τοπίο είναι πλέον πιο 'καθαρό' και κυρίως η φωνή της που ακούγεται πιο 'γυμνή' από ποτέ είναι σα να σηματοδοτεί αυτή ακριβώς τη συμφιλίωσή της με τον ίδιο της τον εαυτό, την αποδοχή της ακριβώς όπως είναι, χωρίς παραχωρήσεις και συμβιβασμούς.

Το 'Stories' είναι- έτσι απλά- ένας ακόμα πανέμορφος δίσκος της PJ Harvey. Ίσως να μη συγκλονίσει με την πρώτη ακρόαση, όπως όλοι σχεδόν οι παλαιότεροι δίσκοι της, εκεί όμως κρύβεται και ένα μεγάλο μέρος της ομορφιάς του, μια που αυτή τη φορά η Polly σημαδεύει όχι μόνο τις αισθήσεις αλλά και τη λογική μας.

Δεν ξέρω αν θα μπορέσει ποτέ να βρεί αυτό που ζητάει, ξέρω όμως οτι τουλάχιστον πλέον ξέρει τι θέλει. Δεν είναι και αυτό μια νίκη;