Exploding head
Δεν θυμάμαι αν και πριν από πόσο καιρό είχα αναλάβει να γράψω και για το δεύτερο άλμπουμ των A Place To Bury Strangers. Σίγουρα πάντως αρκετά αργότερα αφότου κατάλαβα ότι τίποτε δεν είχα να προσθέσω στα όσα ειπώθηκαν για το πρώτο. Αλλά ήταν πλέον αργά... Σιγά μην το δώσω στον Πατώκο να το κάνει σχεδιαγράμματα και εξισώσεις ή στην Γιαννάκη να το κάνει φωτορομάντζο!
Τουλάχιστον σε αυτή τη χρονική στιγμή είμαι εντός χρόνου μιας και συμπίπτει η καθυστερημένη άποψη μου με τις επερχόμενες δύο εμφανίσεις τους στην Αθήνα (αμέσως μετά το ATP, αυτό το λένε όλοι ως κάτι το συναρπαστικό, δεν ξέρω γιατί, λες και αν ερχόταν αμέσως μετά την Μπρατισλάβα κάτι θα άλλαζε...). Στις οποίες εμφανίσεις θα είμαι εντελώς εκτός τόπου λόγω επαγγελματικής ευσυνειδησίας. Που σημαίνει απλά ότι δεν θα είμαι εκεί και όχι ότι τυχόν θα είμαι εκτός τόπου και χρόνου λόγω της μουσικής.
Μιας λοιπόν και την ξεκίνησα έτσι, θα συνεχίσω ματαιόδοξα και εγωκεντρικά ως το τέλος της, τούτη εδώ την παρουσίαση που πριν καν αρχίσει όλοι ξέρουμε που θα καταλήξει (βαθμολογικά εννοώ).
Είδα τους APTBS live στο Primavera του 2007, λίγο μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ. Δεν θα τους δω στα τέλη του 2009 λίγο μετά την κυκλοφορία του δεύτερου. Τι χάνω και τι κερδίζω άραγε;
Κέρδισα τότε το σοκ της αναίτιας απειλής. Μας περιτριγύριζε και τότε ο θόρυβος, αλλά επί της ουσίας δεν ασχολούμασταν μαζί του. Ξαφνικά και εκεί που χαλβαδιαζόμασταν με τους Fleet Foxes, μας τον έδωσαν ωμό και στο πιάτο. Χάνω τώρα τα τραγούδια. Διότι το Exploding Head και τραγούδια έχει και μελωδίες, έστω και ευπρόβλεπτα θαμμένες κάτω από τόνους θορύβους. Και προσεγγίζει ύπουλα και τα σιγανά indie ποταμάκια.
Κέρδισα την μπάντα που προσπαθούσε -και φαινόταν αυτό σε όλη τη διάρκεια του live- να αναπαραστήσει επί σκηνής το επιμελημένα θρυμματισμένο wall of sound του studio. Χάνω το ίδιο ακριβώς wall of sound σε μία εξελιγμένα άτακτη μορφή του, που όμως έχει βρει την οδό της καθιέρωσης και έχει αφήσει πίσω της αυτή της αγωνίας για το αν κάτι θα πάει στραβά. Ήδη από το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ γίνεται φανερό ότι ο ήχος καθοδηγεί πλέον την μπάντα και όχι η μπάντα τον ήχο.
Τα ίδια πάνω - κάτω πράγματα κερδίζει και χάνει και ο ακροατής του δεύτερου δίσκου των APTBS σε σχέση με αυτόν του πρώτου (αν υποθέσουμε βέβαια ότι όποιος λάτρεψε τον πρώτο αρνείται να ακούσει τον δεύτερο και το αντίστροφο, αστειότητες).
Όλα αυτά που μας λες είναι εντελώς ασυνάρτητα -θα μου πεις- και λέξη για την ουσία μέχρι στιγμής. Πώς παίρνεις ένα καλλιτεχνικό έργο και το επικεντρώνεις μόνο στις υποκειμενικές συνιστώσες όσων λόγω ιδιοτροπίας ασχολούνται μονόπλευρα με αυτό; Τι στο καλό κάνει αυτή η μπάντα στο δεύτερο "δύσκολο" άλμπουμ; Εξελίσσεται; Ωριμάζει; Ησυχάζει; Αφήνει κατά μέρος κάποιο από τα κλισέ; Επαναλαμβάνεται; Κουράζει; Βαριέται;
Κουράζει, αν σε κούραζε. Επαναλαμβάνεται, γιατί το θέλησες. Ωριμάζει, γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ησυχάζει, γιατί αν αγρίευε κι άλλο θα την έψαχνες στο Metal Hammer. Εξελίσσεται, γιατί ούτως ή άλλως ο εγκέφαλος της έχει ως κύριο αντικείμενο απασχόλησης την εξέλιξη των ήχων των άλλων. Κανένα κλισέ δεν αφήνει ανεκμετάλλευτο, αλλά κατά βάθος δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς. Α, και για να μην παρεξηγηθώ: δεν βαριέται!
Η μοναδική διαφορά ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο άλμπουμ των A Place To Bury Strangers βρίσκεται ήδη μέσα στη φράση που μόλις τελείωσε. Αν το Exploding Head κυκλοφορούσε το 2007, η όμορφα στρωμένη κιθαριστική γραμμή του Keep Slipping Away ασφαλώς και δεν θα υπήρχε. Θα την κυρίευε και θα την πλάκωνε η πρώτη του χάους ορμή. Αν πάλι βρίσκαμε εδώ μέσα το She Dies όλως φυσιολογικά το έστω και ελαφρύ καταλάγιασμα αυτής της ορμής θα το μετέτρεπε σε κυκλικό shoegaze διαμαντάκι χωρίς τους τόνους από εφέ που το βάρυναν τότε.
Για τους φίλους το ίδιο αλάνθαστο, αλλά για τους πολύ φίλους όχι απαραίτητα το ίδιο εθιστικό.
