A place to bury strangers
Είναι σαν να αποφασίσει κάποια μέρα ο αρχιμηχανικός της Ferrari να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, να μπουκάρει με το έτσι θέλω στο μονοθέσιο και να πάρει σβάρνα τις πίστες. Και από πάνω να βγαίνει και πρώτος και να ανοίγει τις σαμπάνιες με τα κασόνια. Παρόμοια περίπτωση ο Oliver Ackermann, ηγέτης τούτου του θορυβώδους τρίο από το Brooklyn, που εκτελεί χρέη αρχιμηχανικού στα σημαντικότερα αμερικάνικα σχήματα των indie 00s, καθώς η εταιρεία του "Death By Audio" τους προμηθεύει με το βασικότερο συστατικό του εναλλακτικού ροκ: τα πετάλια... που κάνουν τις κιθάρες τους να μην ακούγονται σαν τους Dire Straits, τους Lynyrd Skynyrd και τους Van Halen.
Αρχιμάστορας του θορύβου λοιπόν, που αποφασίζει να βγει μπροστά και να στήσει ένα ακουστικό manual για τη χρήση των πολύτιμων αυτών εργαλείων. Επιπλέον, με παρελθόν σε άσημα dream-pop/ shoegaze σχηματάκια -κοπής Πατώκου-, ήρθε η ώρα να φτιάξει κάτι αρκούντως στιβαρό και σχεδόν τρομαχτικό για τον μέσο ακροατή. Μπορεί να φροντίζει να μην αδειάζει ποτέ το λάδι στο καντήλι του χαμένου ταλέντου του Kevin Shields, οι εκτελεστικές και συνθετικές δυνατότητες των A.P.T.B.S. ξεπερνούν κατά πολύ τη στιλιστική απάτη που κατέστησε δήθεν σημαντικούς τους My Bloody Valentine.
Μια σύζευξη της ατμόσφαιρας των Jesus And Mary Chain με τα ακατάληπτα μουρμουρητά των Joy Division, ακούγεται αρκούντως βαρετή. Και είναι αυτό που κάνει όλος ο κόσμος σήμερα, εδώ που τα λέμε. Στο πρίσμα όμως του καλού βιομηχανικού ήχου των 90s και με ηχητική τακτική που δεν αφήνει τίποτε να ακουστεί επικό και μεγαλειώδες, άρα φιλικό και προσιτό εκ του αποτελέσματος στον ακροατή, καταλήγει σε ένα από τα πιο απεγνωσμένα επιθετικά άλμπουμ του 2007. Είναι σαν να παίζει επ' άπειρο η rhythm section από το Transmission και τα τραγούδια να εναλλάσσονται πάνω σε αυτή την αλάνθαστη στιγμή στην ιστορία της μετρονομικής pop.
Άρχονται όλα με το darker beat του To Fix The Gas In Your Head..., αρνούνται να αλλάξουν "βιολί" για πολλά λεπτά οι κιθάρες, οι στίχοι είναι ένας περιττός μονόλογος για κάποιον που συνεχώς προσπαθεί και μετράει περισσότερες αποτυχίες από προσπάθειες και το άλμπουμ απογειώνεται με την πρώτη. Μέχρι να τελειώσει, εμμένει επιληπτικά σε κλίμα των 80s (με μόνη διαφορά πάντα την 90s επιθετικότητα) και θυμίζει το... άγνωστο τμήμα του καταλόγου της Factory, όπου αμετανόητοι πειραματιστές καταδίκαζαν εαυτούς σε αιώνια λήθη.
Είτε ρομαντζάρουν, είτε αυτοκτονούν, είτε απειλούν εχθρούς και φίλους οι A Place To Bury Strangers κινούνται με ικανοποιητικό σαρκασμό απέναντι τόσο στη θεματολογία τους, όσο και στον μονοδιάστατο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την υπόθεση indie rock στα τέλη της πρώτης δεκαετίας της νέας χιλιετηρίδας.
Οι παγωμένοι ήχοι και οι θολές εικόνες είναι απόλυτα οικείο τοπίο εδώ και δεκαετίες στις ακροάσεις μας. Αυτό που προσφέρουν σχήματα όπως οι A.P.T.B.S. είναι η διατήρηση του πάγου στη σωστή θερμοκρασία, η επίταση της θολούρας σε σημείο που να ξενερώνεις για ό,τι σου προσφέρεται clean, cut... και καλοσιδερωμένο (ντροπή και αίσχος στους Rilo Kiley ας πούμε για αυτήν τη mainstream χλαπάτσα που μόλις κυκλοφόρησαν).
Μην τους τοποθετείτε πλάι στους αναβιωτές των σκοτεινών 80s ή των fuzz-αριστών early 90s. Η θέση τους είναι μαζί με άναρχους θορυβοποιούς όπως οι Parts & Labor, που σοδομίζουν ανελέητα το σώμα του rock 'n' roll και καταφέρνουν να γίνονται απεχθείς σε αυτούς που πρέπει. Και υπάρχουν και τραγούδια σαν το Falling Sun, με αυτήν την αίσθηση χαρμολύπης ότι κάπου εδώ τελειώνουν τα πάντα. Σας είχαν λείψει όλα αυτά, έτσι δεν είναι;
Η αποστροφή των άσχετων και η μη ανοχή των τυχάρπαστων είναι ιδανικό κριτήριο για να επιλέξετε το συγκρότημα που θα σας σώσει από το μικρό σας ξαδερφάκι, που δεν κοιμάται τα βράδια γιατί μελαγχόλησε με τα θανατηφόρα στιχάκια... των Editors. Οι A Place To Bury Strangers ηχογράφησαν ένα τεράστιο ντεμπούτο που δεν θα αφήσει ποτέ ήσυχο κανένα τμήμα του εγκεφάλου σας. Να τους αποφύγετε, εφόσον δεν αντέχετε τέτοιες καταστάσεις.
