Macho Libre

Χωρίς πολλά πολλά οι Planet Of Zeus επιχειρούν αυτό που στην εγχώρια ροκ σκηνή μπορούμε να το αναγνωρίσουμε κύρια -ίσως και μόνο- στους Nightstalker, στο εγχώριο hip hop σε τύπους όπως ο Τάκη Τσαν, στο indie δεν μου έρχεται κάτι πρόχειρα : εκλαΐκευση. Με την απόλυτα καλή έννοια του όρου. Γιατί αν δεν είναι και το ροκ (και το hip hop) λαϊκή μουσική, τότε τι στο διάολο είναι η λαϊκή μουσική; Στις σκληρές εκδοχές του μάλιστα, το ροκ είναι κύρια λαϊκό άκουσμα, καθότι μέσα από την ασφάλεια που προσφέρουν συγκεκριμένες φόρμες και τεχνικές, αποφεύγει τα κατατόπια της αποκωδικοποίησης και των πολλαπλών ερμηνειών, στα οποία πρέπει να καταφύγει ο άμοιρος ο ακροατής, μπας και νιώσει κάτι.

Με αυτά τα δεδομένα, το Macho Libre αντιπροσωπεύει το ιδανικό της hard rock κατανάλωσης, στην οποία μπορείτε να προσθέσετε όσα συνθετικά θέλετε, τύπου heavy, stoner, sludge κ.α. και να την αποδώσετε σε όσα ονόματα αναφοράς επιθυμείτε (Kyuss, Pantera...) για να την καταναλώσετε ευκολότερα. Το ροκ εδώ μέσα περνάει και από τις δεκατέσσερις και πλέον γενιές αυτού, δεν κάνει μεγάλη στάση στο punk, αλλά δεν το αγνοεί κι όλας, βρίσκεται στα χέρια μουσικών τόσο ικανών, όσο πρέπει και εκεί που νομίζεις ότι θα σε σφυροκοπάει από την αρχή μέχρι το τέλος, θυμάται κάτι γυμνές κιθάρες του Neil Young, και τις παίρνει παραμάσχαλα, για να ικανοποιήσει και εμάς που αναζητάμε και κάτι πιο... έγκριτο.

Υπερατού της μπάντας, το ότι επιλέγει το μπόλικο groove από τις δόσεις ψυχεδέλειας, που ενίοτε κουράζουν σε μπάντες του είδους. Ομοίως ούτε πειραματισμός εκεί που δεν χωράει, ούτε ανόητο crossover και κυρίως παντελής διαγραφή της όποιας nu metal κληρονομιάς θα μπορούσε να κάνει ενοχλητική την παρουσία της. Τα, δε, φωνητικά του Μπάμπη είναι τόσο σωστά και τόσο κατάλληλα για το εν λόγω είδος, όσο αυτά του Γιώργου Μπέγκα των Five Star Hotel για την εντός συνόρων brit pop: εκθέτουν όλους τους υπόλοιπους ανεπανόρθωτα.

Καλά συντονισμένο και με τις southern metal προσμονές που από το εξωτερικό, είτε δίνουν ανάσες ζωής, είτε πισωγυρίζουν με αμηχανία τον σκληρό ήχο, πάντως δεν τον αφήνουν σε ησυχία. Παρότι από άλλη αφετηρία, οι Black Breath για τους οποίους λέγαμε πρόπερσι δεν βρίσκονται σε πολύ μακρινούς νότους. Η macho αισθητική και ο ατόφια αρσενικός χαρακτήρας της μπάντας υπάρχουν χωρίς καμία επιτήδευση και ούτε μπορεί να εκληφθούν ως κακότροπη ροκ εμμονή. Και οι Motorhead υπήρξαν πάντοτε 100% αρσενικοί, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι για ένα φεγγάρι υπήρξαν και οι Girlschool, και μάλιστα κάθε άλλο παρά ως αστείο. Η μουσική των Planet Of Zeus φτιάχνεται από άντρες, για άντρες και είναι απόλυτα αρσενική, αλλά τα κορίτσια είναι σίγουρο ότι θα ιδρώσουν εξίσου όμορφα με αυτήν. Το The Ballad Of Boston George ας πούμε είναι από τα τραγούδια που πίσω στα 90s επαναπροσδιόριζαν τα σεξουαλικά ροκ είδωλα, στα μάτια κοριτσιών που απέστρεφαν το βλέμμα τους από τον Axl και τους ομοίους του.

Πριν από τρία χρόνια είχαν ντεμπουτάρει με το Eleven The Hard Way, εδώ είναι όμως που -έστω και εν μέσω πλειάδας αναφορών και επιθετικών προσδιορισμών ως και ανωτέρω- κατασταλάζουν στον Planet Of Zeus ήχο, που άλλωστε τους έχει κάνει ήδη θρύλους και επί σκηνής, με φράσεις όπως "το σώσε" και "το έλα να δεις" να επιστρατεύονται πρώτες- πρώτες, όποτε επιχειρεί κάποιος να περιγράψει τα σκηνικά που δημιουργούνται εκεί.

Δεν χρειάζεται να ειπωθούν περισσότερα για να γίνει σαφές ότι το Macho Libre, μαζί με το Cliche των Monovine, ξεκαθαρίζουν ότι μία καλά συντονισμένη "χύμα άποψη" περί του τι εστί rock 'n' roll, υπάρχει και στα καθ' ημάς και μπορεί να δρα τόσο δογματικά, όσο και ως μέσο ανανέωσης της ενέργειας που οφείλει το rock 'n' roll να εμπεριέχει για να δικαιούται να αποκαλείται έτσι. Αν σώνει και καλά θέλετε συγκρίσεις, οι Planet Of Zeus βρίσκονται ένα σκαλοπάτι ψηλότερα, ακριβώς γιατί στη δεύτερη δισκογραφική τους στιγμή είναι πλέον μια μπάντα που ούτε παρακάτω χρειάζεται να πάει, ούτε να ωριμάσει, ούτε τίποτε. Μπορούν να επαναλάβουν τον ίδιο δίσκο 5-6 φορές ακόμη; Αν ναι, δεν θα έχουμε κανένα παράπονο. Περί τόσο ουσιαστικού άλμπουμ πρόκειται σε αυτό που αντιπροσωπεύει.