Evergreen

Το άλμπουμ των Plastic Flowers το ακούω καιρό τώρα. Κάθε φορά δε που αποφασίζω να γράψω γι' αυτό, κάτι με κρατά πίσω. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να αντικρούεις το ίδιο σου τον εαυτό και να ταλανίζεσαι ανάμεσα σε δυο διαφορετικές απόψεις. Το παθαίνω συχνά τελευταία. Από την άλλη πνιγόμουν και υποθέτω πως κάποια στιγμή θα έσκαγα, εάν δεν εξωτερίκευα αυτό το οποίο κατάφεραν να κινήσουν μέσα μου οι Plastic Flowers με τη μουσική και τα τραγούδια τους, και δεν είναι καλό πράγμα να καταπιέζεσαι.

Οι Plastic Flowers μου στείλανε φόρα παρτίδα ουκ ολίγες εικόνες από την μεταεφηβική μου ηλικία και την ανεξήγητη πολλές φορές ζεστασιά που ανέδυε εκείνη η εποχή. Τότε που ανακαλύπταμε έναν διαφορετικό ελπιδοφόρο κόσμο και αναπολούσαμε σε σταθερή τροχιά, κοιτάζοντας - κατά βάση - το ταβάνι του δωματίου. Μπορεί βέβαια να μη γνωρίζαμε μέσα μας τι ακριβώς ήταν αυτό που αναπολούσαμε από το ως τότε βραχύ μας παρελθόν, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Shoegaze, indie pop, οι Field Mice να τρεμοπαίζουν κάπου στο βάθος, σκέψεις αγνές, περιτυλιγμένες με καραμελωμένα άσπιλα συναισθήματα. Μέχρις ωσότου έρθουν οι πρώτες καρπαζιές της ενήλικης ζωής και η άτσαλη προσγείωση, πασπαλισμένη φυσικά, πάντοτε, με 5-6 χυλόπιτες. Η αναζήτηση πιο εγκεφαλικών ακουσμάτων τύπου Richie Hawtin αποτελούσε πλέον μονόδρομο, ή στιβαρή δε ρυθμολογία βαρύγδουπων beat τύπου Chemical Brothers σωτήριο δια την ψυχήν άκουσμα.

Οι Γιώργος Σαμαράς και Άγγελος Πασχαλίδης είναι δυο νέα παιδιά που ακόμη παίζουνε περισσότερο με την καρδιά, τίποτα μεμπτό σαφώς επ' αυτού και καθόλου επιλήψιμο. Η επιλογή δε πιο lo-fi αισθητικής και καλλιτεχνικής έκφρασης δια μέσου άλλων δεκαετιών (βλέπε κυρίως δεκαετία '80) επίσης σεβαστή, παρότι διανύουμε το 2014. Άλλωστε η ρετρομανία ήτανε πάντοτε προϊόν της σύγχρονης ποπ κουλτούρας. Καταφέρνουν θαρρώ και ξεπερνάνε τους όποιους σκοπέλους και ενδοιασμούς με τη ζεστασιά που αναβλύζουν οι μελωδίες τους, την ευαισθησία που κρύβει η προσέγγιση στις συνθέσεις τους, οι οποίες ξεπηδάν μέσα από αναλογικά συνθεσάιζερ και φτηνά drum machines. Μερικές μάλιστα εξ αυτών είναι κι αρκετά ενδιαφέρουσες, για το πρώτο τους ουσιαστικά ολοκληρωμένο άλμπουμ (το οποίο ξεπερνά μόλις τα 26 λεπτά), φυσική συνέχεια τεσσάρων EP που προηγήθηκαν αυτού.

Η συνεργασία τους με τους Keep Shelly in Athens, με τα φωνητικά της Sarah P, επίσης ενδιαφέρουσα, σ' ένα σκοτεινό και πιο επιθετικό κομμάτι, που γέρνει λίγο περισσότερο προς την post punk πλευρά τους. Όσο για την σύμπραξή τους με τον Ed Askew, ένα μικρό θρύλο της Νεοϋορκέζικης folk σκηνής, δύσκολα να μη γαργαλιστείς από τη γλυκιά μελαγχολία που αποπνέει.

Οι Plastic Flowers εισέρχονται λοιπόν στο μουσικό χάρτη ελπιδοφόρα, και καθότι ζούνε στη Θεσσαλονίκη, ελπίζω - ως συμπολίτης - να τους συναντήσω κάποια στιγμή κι από κοντά, προτού λάμψει το μέλλον τους και μεταπηδήσουν για άλλες πολιτείες.