Playground Noise
Όπως και το 7'' που προηγήθηκε αυτού (Love/Sundays, sold out στο site της εταιρείας), έτσι και το ντεμπούτο άλμπουμ των Πατρινών (μην τα λέμε πάλι...) Playground Noise σχεδόν δέχεται "επίθεση" από ονόματα αναφοράς, επιρροές, πατήματα και αισθητικά δάνεια, τα οποία άπαντες κρίνουν ότι πρέπει να προηγηθούν της οποιαδήποτε αναφοράς στο ουσιαστικό περιεχόμενο του δίσκου και τελικά να μονοπωλήσουν έναντι αυτής. Τόσο πολύ... που από κάποια φάση κι έπειτα σχεδόν απέφευγα να ακούσω το δίσκο, καθότι μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι πρόκειται για καμία ψευτοσκοταδιστική αρπαχτή του τύπου Dial M For Murder (= αρπακολλατζήδες που τρώνε από τα ξεροκόμματα των Interpol). Καλά δεν το είχες ακούσει το 7'' θα μου πεις; Όχι θα σου πω ένοχα, παρέλειψα αδικαιολόγητα.
Ενώ οι έτεροι νεοφώτιστοι της Inner Ear, Electric Litany, χρησιμοποίησαν το studio ως όργανο, με έναν τρόπο που δεν είχαμε ξανακούσει εντός συνόρων (διότι τελικά και δαύτοι εκτός συνόρων πράττουν, είναι και έρχονται από), οι Playground Noise μας υπενθυμίζουν και αυτοί με τη σειρά τους -παρότι με ηπιότερο τρόπο- ότι για κάθε νέο στουντιακό software που ανακαλύπτεται και λατρεύεται σαν θεός, κλείνει και ένα πραγματικό studio (κατά το για κάθε σχολείο που κλείνει, ανοίγει και μια φυλακή, αλλά απέτυχε τελικά η παρομοίωση...). Και ειδικά στα καθ' ημάς όλα αυτά δεν είναι αμελητέες προφάσεις για να μην μιλήσουμε για το ψητό. Μην αρχίσουμε να απαριθμούμε τώρα αριστουργήματα του εγχώριου ροκ, που κατ' ουσίαν δεν "ακούστηκαν" ποτέ όπως έπρεπε, διότι έξω από το στούντιο περίμενε η Σάσα Βούλα να ηχογραφήσει τα τσιφτετέλια της και ο μηχανικός ήχου τσιφτετέλια ήξερε να μιξάρει ο άνθρωπος, τσιφτετελάτο το απέδωσε και το ροκ και χαμένο σε ένα μπουντρούμι ηχητικής άρνησης, λες και επρόκειτο να ακουστεί ξαφνικά και εκεί η φωνή της Σάσας (Βούλας).
Ο μπασίστας Τίμος Καρδάμας αναφέρεται στα credits του δίσκου και ως μηχανικός ήχου και αυτή τη διαφορά θα την ακούσουν οι πιο προσεχτικοί σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ. (Καμία σχέση με το Ράδιο Καρδαμάς, μήπως;)
Παρακάτω, καίτοι τους μηχανουργεί μπασίστας, οι Playground Noise σέβονται απόλυτα τον κανόνα που θέλει τις κιθάρες να αποτελούν το ηγετικό στοιχείο μίας υγιούς ροκ πραγματικότητας. Σε κερματισμένη συνθετική pop βάση ρίχνεις μπετά με μπόλικες κιθάρες και κάπως έτσι πετυχαίνεις και το τρυγόνι του καινοτόμου ροκ, που δεν υποφέρει από την ιστορικά τεκμηριωμένη σαχλαμάρα της τεχνικούρας, και το τρυγόνι της μουσικής που μπορεί να σταθεί αυτόνομη και πέρα από την φόρμα που την πλαισιώνει. Και κρατάς τον σμπάρο καθαρό και για αργότερα. Τι σου είναι η λαϊκή σοφία...
Πέραν του ήχου τους, που τεχνηέντως απλώνεται στο χώρο και δεν εγκλωβίζεται σε ραδιοδιαφημιστικές τεχνικές συμπίεσης προς ευχέρεια μετάδοσης, χώρο για να αναδειχθούν απαιτούν και οι ίδιες οι ιδέες των Playground Noise. Κάπως έτσι τα περισσότερα κομμάτια κινούνται στα όρια των πέντε λεπτών, που είναι η θεμιτή παρεκτροπή από το άγιο τρίλεπτο, στην οποία μας εξανάγκασαν να συνομολογήσουμε οι σωτήρες του κιθαριστικού ήχου κατά την δεκαετία 1985-1995. Το Night Blooming Cereus που υπολείπεται σε διάρκεια είναι ένα λιτό παλαιορομαντικό πιανιστικό θεματάκι, που καλείται να δώσει ανάσα στο συναισθηματικό φορτίο του δίσκου, ενώ το Isolation που τολμάει να δείξει 9' και 26', είναι το αναμενόμενο γκραν φινάλε, που παίρνει πίσω ότι ανάσα δόθηκε.
Κατά τα λοιπά και τα οχτώ τραγούδια που απομένουν για να ολοκληρωθεί ο δίσκος είναι ισάξιας δυναμικής και με περίτεχνο τρόπο συντελούν στο να αποδοθεί άρτια η αισθητική άποψη του συγκροτήματος. Η οποία, κατά την άποψη του υπογράφοντα, δεν πρέπει να αναζητηθεί ούτε στα βαριά και επιδεικτικά σκοτάδια, ούτε στα χαμηλωμένα στα πατώματα βλέμματα. Οι Playground Noise εντοπίζουν την κιθαριστική pop εκεί που θέλει να πάψει να το παίζει καταθλιπτική, αλλά καθώς προσπαθεί να προσπεράσει ακόμη και αυτή τη μελαγχολία της, με συνετή επιμέλεια προσπαθεί να μην καταλήξει χαρωπή και φωτεινή, πριν πειστεί ότι υπάρχει πραγματικά λόγος για κάτι τέτοιο. Το τελευταίο συγκρότημα που θυμάμαι να είχε κατά νου τις συγκεκριμένες λεπτές ισορροπίες, αν δεν με απατά η μνήμη μου ήταν αυτό που εγκαινίασε την αρίθμηση του καταλόγου της Inner Ear.
Με βάση όλα τα παραπάνω και ορμώμενος από τη διάθεση να ακούσω σε αρκετές επαναλήψεις την άποψη των Playground Noise για την διατήρηση στη ζωή ενός ηχητικού κλίματος που κάποιοι ανεπιτυχώς προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι από καιρό κλινικά νεκρό, έσκισα σε αρκετά κομμάτια ακόμη και αυτό το δελτίο τύπου της εταιρείας, που συνόδευε το CD όταν έφτασε στα χέρια μου, διότι καθώς δεν υπολείπεται αναφορών και στερεοτύπων που αναπαράγονται, το θεωρώ τελικά βλαπτικό.
