Images of Sigrid

Διαβάζω στο τελευταίο τεύχος του Muzine τη συνέντευξη του Boy από τους Mary And The Boy και μένω στην παρατήρησή του για απεγκλωβισμό της μουσικοκριτικής - παρουσίασης δίσκων από την εμμονή σε δεκάδες αναφορές ονομάτων σχετικών (ή και άσχετων) με το αντικείμενο. Είτε αυτή γίνεται για την ανάγκη της επίδειξης γνώσεων, είτε για να καλυφθεί επιμελώς η μη ουσιαστική ενασχόληση του συντάκτη με το αντικείμενο του κειμένου του. Ακούστε αυτό, μοιάζει με εκείνο. Όποιος τα γράφει αυτά ας πάει σπίτι του τώρα!

Δεν διαφωνώ επί της ουσίας, λοιπόν. Τα review-ονοματολόγια κατά βάση είναι το τελευταίο οχυρό αυτών που δεν ξέρουν τι να γράψουν, πώς να το γράψουν και κυρίως δεν ξέρουν γιατί γράφουν γενικώς. Με τη σημερινή δυνατότητα εύρεσης πληροφοριών είναι κάτι το οποίο μπορεί να κάνει (και όπως ξέρουμε κάνει) ο οποιοσδήποτε. Σαν κείμενα δεν έχουν καμία αυτόνομη αξία. Είναι για πέταμα. Και είναι πάνω από το 70% των όσων διαβάζουμε.

Μια επισήμανση μόνο, την οποία παραλείπει ο Boy: πρώτα πρέπει να παύσουν τα album που αναίσχυντα αναφέρονται και παραπέμπουν σε δεκάδες ονόματα του παρελθόντος το καθένα και έπειτα τα review αυτών. Κοινώς, αν ο μουσικός/ δημιουργός δεν φροντίσει να απεξαρτήσει το έργο του από τις επιρροές του... γιατί να το κάνει ο μουσικοκριτικός. Αν δηλαδή με το δόλωμα των Placebo αναζητάμε κοινό για τους Absent Mindead φταίμε εμείς ή οι τελευταίοι που αδυνατούν να στήσουν με ανεξάρτητο τρόπο το κοινό τους...

Καθόλου άσχετα δεν είναι όλα τα παραπάνω με το δεύτερο άλμπουμ των Poni Hoax. Στο από τον υπογράφοντα αποθεωμένο, πλην χαρακτηρισμένο ως φωτοκόπια, πρώτο τους άλμπουμ υπήρξε μια ολάκερη δεκάδα αναφορών σε ονόματα με τα οποία σχετίζεται ο ήχος ή η αισθητική τους. Παρόλα αυτά ήταν αδύνατο να αντισταθεί κανείς στην ικανότητα των Γάλλων να γράφουν τραγούδια με ψυχή, έστω και σε δανεικό σώμα..., που θα έλεγε και η Λίνα Νικολακοπούλου (ήμαρτον!).

Η επιστροφή των Poni Hoax οφείλει να είναι απαλλαγμένη από τα στοιχεία του δανεισμού, αν όχι πλήρως, τουλάχιστον επαρκώς. Δεν είναι όμως. Για μία ακόμη φορά τα όλο και καλύτερα τραγούδια τους επιλέγουν να υπηρετήσουν αυστηρά οριοθετημένες φόρμες του μουσικού παρελθόντος. Σε αυτή τη δίνη ετικετολαγνείας, οι Poni Hoax έρχονται να αντιμετωπίσουν και την επέλαση της emo electronica, που ψάχνει γνήσιους εκφραστές, αλλά σκοντάφτει σε μάλλον αναιμικούς και λιγόψυχους παρατηρητές αυτής.

Γοητευτικές απλουστεύσεις των ψυχρών διαθέσεων του συγκροτήματος σε radio friendly και faux e.b.m. αναταράξεις, όπως το εκλεπτυσμένα χορευτικό Antibodies θα μπορούσαν να τους στείλουν εν ριπή οφθαλμού στην αγκαλιά ενός εν δυνάμει mainstream ικριώματος. Περισσότερο F.M. γίνονται τα πράγματα με τις βιοτεχνοποιημένες ενορχηστρώσεις τραγουδιών όπως το Soundtrack Of Your Fears, ικανό να πείσει το κοινό των Walkabouts ότι υπάρχει αλήθεια πέρα από τις κιθάρες.

Το Images Of Sigrid διαφοροποιείται όσο κυλάει σε κιθαριστικές καταιγίδες, όσο μπλέκει την σκοτεινή συνθηματολογία με lo-fi ηλεκτρονικές ταραχές και όσο δεν αφήνει τον ακροατή του να εφησυχάσει ότι πρόκειται για οικεία ηχητικά χωράφια...

Οι πιο υποψιασμένοι από εσάς σίγουρα αντιληφθήκατε περί τίνος πρόκειται. Μεταμοντέρνοι μέσα στον παλιομοδιτισμό τους, ελιτιστές στα όρια της απεριόριστης χωροχρονικής ελευθερίας της μουσικής τους και δογματικά σκωπτικοί μες στην ευφυΐα της ειρωνικής τους διάθεσης, οι Poni Hoax είναι ένα συγκρότημα με απεριόριστες εμπορικές ικανότητες, τόσο ύπουλες και προχωρημένες που ίσως το καταδικάσουν σε αιώνιες underground συναναστροφές.

Ένας έντονα πιο συναρπαστικός δίσκος που έρχεται μετά από ένα ντεμπούτο-σοκ. Μια διαπιστωμένη ικανότητα για αληθινά και ψυχωμένα τραγούδια που αγγίζουν τα όρια της κραυγής. Ένα παιχνίδι γύρω από τα ίδια πράγματα που ίσως τελικά να επιφέρει την εξαφάνιση. Ούτε πίσω, αλλά ούτε και ουσιαστικά μπροστά. Απλά επιβεβαίωση της ανάγκης για ολοένα και περισσότερα τραγούδια από την γκροτέσκα συνθετική φλέβα των μοναδικών σύγχρονων Γάλλων που αρνήθηκαν τις χάρες της ηλεκτρονικής εξωστρέφειας, που κατάντησε γελωτοποιό τον κάποτε ισοπεδωτικό Sebastian Tellier.