In absentia
Ανοιχτή επιστολή στους Porcupine Tree
Τόσο καιρό περίμενα έναν όμορφο δίσκο από εσάς κι επιτέλους μου τον χαρίσατε. Δεν ξέρω το λόγο που ποτέ δε μ' ικανοποίησαν πλήρως τα προηγούμενα ψυχεδελίζοντα πονήματά σας. Όχι απλά δε μ' ικανοποίησαν αλλά στεκόμουν παγερός μπροστά στη θερμή τους υποδοχή ως μεσσιανικών κιθαρωδιών. Πού το σπουδαίο, έλεγα, σ' όλες εκείνες τις τεχνοφρήκ ιδέες και τις βαρυφορτωμένες παραγωγές τους; Προς τι εκείνες οι εγκεφαλικές αναπτύξεις; Γιατί κάθε σας κομμάτι μου στοίχιζε οκτώ κι εννιά λεπτά απ' το χρόνο μου; Όχι ότι δεν προσφέρατε κι εσείς τις ψηφίδες σας (=ωραία τραγούδια) στις ζωγραφιές της κιθαριστικής σκηνής. Αλλά η ακρόαση ολόκληρων των δίσκων σας μου έφερνε μια δυσφορία.
Θα μου πείτε γιατί συνέχιζα ν' ασχολούμαι μαζί σας... Ακριβώς για να αμειφθώ τώρα! Επειδή διέκρινα ειδικόβαρες συνθετικές ικανότητες που στο "In Absentia" τις τιμήσατε δεόντως. Μαεστρία στη συγχορδία και αρμονία στις πολυαντιλαλούσες φωνητικές, και μη ξεχάσω και τις άλλες γόνιμες επιρροές συγκαλυμμένες από τη φλοϋδική κρούστα. Σ' αυτό το δίσκο λοιπόν με χορτάσατε : πρώτα μου διεγείρατε τους ωτικούς αδένες ήδη από το εισαγωγικό σας κομψοτέχνημα ("Blackest Eyes"), για να με οδηγήσετε παραπέρα σε μουσικομυριστά μονοπάτια με το πολυδαίδαλο "Chloroform". Επίσης φαίνεται πως κι εσείς ονειρεύεστε συχνά Trains και αφορμή θέλατε για κι άλλο ωραίο άσμα. Έξυπνο να τοποθετήσετε και το κορυφαίο σας "The creator has a mastertape" στη μέση του δίσκου - αυτοαναφορικό είναι;
Τέλος πάντων, νομίζω πως όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Αποφασίσετε να απομακρυνθείτε λίγο από την τεχνοροκ αντίληψη του μεγάλου κομματιού. Αποφύγατε τις άσκοπες αναπτύξεις και τις αμάν πια πειραματικές σεβεντίσεις, κρατώντας όμως ένα τεράστιο επιτελείο εγχόρδων. Γίνατε ακόμα πιο προσιτοί ή και εμπορικοί για κάποια αυτιά. Σα να επιχειρεί ο Wilson να χτίσει την psych pop του πάνω στο γνωστό βαρυφορτωμένο τοίχο κι όχι το αντίστροφο. Στο τέλος πίστεψα πως θα έρθουν καλεσμένοι κι οι No Man να ανεβάσουν τις ταχύτητες. Ναι, αυτό το off shoot σχήμα του Wilson με τον Tim Bowness, που συνδύαζε τα γνωστά σόλα με χορευτικά μπητ και βιολιά, διασκεύαζε Donovan και καλούσε σε συμμετοχή τον Robert Fripp. Μάλλον λοιπόν, παραφράζοντας ένα τρακ απ' το "Lightbulb sun", έχουμε ακόμα μια Last chance not to evacuate planet earth.
Η απάντηση των Porcupine Tree
Τώρα εμείς πρέπει να χαρούμε ή όχι; Μας είχες στην απόρριψη και σε τουμπάραμε, λες, τώρα. Ας χαρούμε λοιπόν, αλλά μη ρωτάς πως και γράψαμε τόσα καλά κομμάτια μαζί. Ίσως δεχτήκαμε μαζική επίσκεψη μουσών, ίσως χαλαρώσαμε από το άγχος της εμπορικότητας. Ίσως τελικά κάναμε όλα αυτά που θέλαμε με τα ταξίδια στα 70ς και τώρα περιπλανιόμαστε σε πιο σύγχρονα περάσματα.
Σου διέφυγε όμως πως ήδη η νέα χιλιετηρίδα μας βρήκε με κάπως διαφορετικό πρόσωπο, βλέπε "Lightbulb sun", αλλά χωρίς να απεμπολούμε και τους πειραματισμούς μας, όπως έδειχνε η πρόσθετη κυκλοφορία του"Metanoia", την ίδια χρονιά, με instrumental studio jams εποχής προ "Signify". Δεν πρόσεξες τον προβληματισμό που εκδηλώθηκε στο "Where we would be";
Δεν είπες τίποτα για το "Wedding Nails" που σε πολλούς ενθύμισε ... Dream Theater, ούτε έκανες νύξη για την άποψη πως γίναμε, λέει, φανεροί θιασώτες της Radiohead μαεστρίας. Σου διέφυγαν και μερικές τεχνορόκ αγαλλιάσεις. Καλύτερα. Ή, γούστα είναι αυτά. Οι ακροατές μας άλλωστε βλέπουν ο καθένας διαφορετικά πράγματα στα κομμάτια μας και χαίρονται επίσης ανάλογα. It's a kaleidoscope world.
Κάτι είπες για τα μεγάλα μας κομμάτια (μόνο εμείς βγάζουμε τέτοια; άντε μη μιλήσουμε τώρα!). Φαίνεται πως σε συνεπήρε το lp και σου διέφυγε ένα δεύτερο που το συνοδεύει, με τρία λόοοονγκ κομμάτια. Ας είναι! Οι δίσκοι μας είναι απ' αυτούς που κερδίζουν με το χρόνο και τις ρυτίδες τους, έχεις καιρό.
