Lightbulb sun

Μεγάλη η αγάπη που λέτε για τα Σκατζοχοιρόδεντρα : ειδικά το κάτω μισό της Ευρώπης έχει να λέει για την αίγλη με την οποία περικλείνει τον Steve Wilson και την παρέα του από την αρχή σχεδόν της αναφύησής τους. Ο λόγος; Μαντεύω ότι είναι η έντεχνη και καλομελετημένη άποψή τους περί Φλοϋδικού συμπλέγματος (είναι αυτό που βλέπεις τους Waters - Gilmour σα φαλλικά όργανα; - εκδ.). Αν το καλοσκεφτούμε, εδώ και δέκα δεκαπέντε χρόνια κανείς δεν πολυασχολήθηκε και δη τόσο πιστά με τη μεγάλη και ανεξερεύνητη περιοχή που άφησαν χορταριασμένη εδώ και τόσα 365ήμερα οι Floyd και τα συνάφια τους. Να το τονίσουμε το συνάφια, γιατί οι Τree δεν έχουν ως μόνο σημείο αναφοράς τους PF αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι του τεχνικού ροκ της εποχής 69-75. Τότε δηλαδή που η τεχνική κάλυψη κρατούσε το ροκ χωρίς ηλεκτρολογικά και μηχανολογικά προβλήματα. Εντάξει, άλλα παρακλάδια της - ακόμα terra ingocnita πιστεύω - μουσικής της εποχής όπως τo freak rock εκπροσωπήθηκαν όχι άσχημα από πολλά μικρά label και μπάντες· η Woronzow στην έναρξή της αποτέλεσε ένα τυχαίο καλό παράδειγμα. Σε όλες τις περιπτώσεις όμως επρόκειτο όμως για σέκτες με κλειστό κι αφοσιωμένο κοινό ή για μεμονωμένες περιπτώσεις - κομήτες. Σε σχέση με παλαιότερα καλύτερα έργα τους, όπως το "Staircase infinities", το "Lightbubl sun" λειτουργεί λιγότερο σαν σύνολο και περισσότερο σαν μία ακόμα διεκπεραιωτική προσπάθεια. Κι όμως στα τρίλεπτη σύνθεση είναι ωραίοι, όπως στο θαυμάσιο "The rest will flow" και το ημιθαυμάσιο "Sharabazedon". Για τους λάτρεις των μεγάλων κομματιών δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, έχει κι εδώ από ένα οκτάλεπτο κι ένα δεκατρίλεπτο. Για τους λάτρεις των μικρών, είπαμε έχει κι απ' αυτά. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους δεν έμεινε τίποτα.