Dark island
Σχηματισμένοι το 1990 στο Birmingham γύρω από την τραγουδίστρια και στιχουργό Rosie Cuckston, οι Pram έχουν ήδη τη δική τους, μικρή ιστορία στη βρετανική pop σκηνή. Και τόσο στα πρώτα τους χρόνια στο λονδρέζικο label της Too Pure, όσο και μετά το 1998 και την μεταπήδησή τους σε αυτό της Domino, το κυριότερο στοιχείο της επιτυχίας τους (τουλάχιστον σε μας και στις συνειδήσεις μας, διότι το εμπορικό της αντίστοιχο δεν ήρθε ποτέ) υπήρξε η χαριτωμένη τους ματιά στην αυτοτελή ομορφιά - το αποτέλεσμα της οποίας έγινε με τα χρόνια κάτι μόνιμο. Ξέρουμε εξάλλου ότι οι συγκινήσεις και τα συναισθήματα που βγαίνουν μέσα από τα τραγούδια, παρόλη την ένταση τους μερικές φορές, δεν διαρκούν και μπορούν σε ελάχιστο χρόνο να αλλάξουν άρδην, σε αντίθεση με αυτά της καθημερινής ζωής. Και φαντάζομαι πως είναι αρκετά δύσκολο φωτογραφίζοντάς τα, όπως κάνουν οι Pram, να τυπώνουν και να τονίζουν συνεχώς την κρυμμένη τους γοητεία. Εντούτοις, σίγουρα αυτήν σημασιοδοτούν και, αμφίδρομα, από αυτήν σημασιοδοτούνται. Όπως μια αχτίδα φωτός στο σκοτάδι.
Είναι αλήθεια πως στην εισαγωγική επαφή μαζί του το 'Dark Island' συστήνεται ως ένα album λίγο δύσκολο. Ακούγοντάς το περισσότερο, ανακαλύπτεις πως κατά βάθος τέτοιο θέμα δεν υπάρχει και η όποια ''δυσκολία'' του βρίσκεται στη δική μας αντίληψη να παρακολουθήσουμε τον κόσμο της Rosie Cuckston, ο οποίος για μια ακόμα φορά αλλάζει αργά, αυτή τη φορά αποζητώντας επιρροές από ένα μουσικό φάσμα κατά πολύ μεγαλύτερο των γραμμών της pop. Η συνεκτική jazz είναι υπεύθυνη για το εντυπωσιακό ρετρό ενδιαφέρον του 'The Pawnbroker'. Η κινηματογραφική πλευρά του συγκροτήματος τονίζεται εντονότερα, όπως διαπιστώνουμε στις θλιμμένες τρομπέτες (a la Ennio Morricone) του εναρκτήριου 'Track Of The Cat', του 'Peepshow' και στα παιχνιδίσματα των άλλων δύο instrumentals ('Sirocco', 'Leeward'), συναρμολογώντας ένα άριστο ντεκόρ στην υπηρεσία της δράσης, της φαντασίας και των ονείρων, και μια εύθραυστη, αλλά καλοστημένη και αναζωογονητική ισορροπία. Μερικές φορές η αίσθηση που βγαίνει από κάποια τραγούδια ('Penny Arcade', 'Paper Hats' και κατά κόρον στο 'The Archivist') φέρνει στο νου κάποια σχήματα της Recommended Records του Chris Cutler και κυρίως την Dagmar Krause.
Αν και το σκέφτηκα πολλές φορές κατά τα ακούσματα, δεν κατάλαβα τελικώς αν το 'Dark Island' είναι ένα concept album, όπως γράφεται. Οι Pram όμως ψάχνουν με επιμονή και σχολαστικότητα κάτι που κανείς άλλος δεν μπορεί να δει, απλούστατα διότι αυτό δεν ανήκει καν στην πραγματικότητα των αισθήσεών μας. Έστω και αν η μελαγχολία και μοναξιά αυτών των ήχων είναι τόσο εμβολιασμένες σε εξυπνάδα, που πετυχαίνουν όντως να γίνουν επιπροσθέτως θριαμβευτικές και γήινες.
Ακούστε προσεχτικά την Rosie Cuckston να διαμορφώνει ένα ειδικότερο στυλ σε αυτό το album των Pram. Για τον γράφοντα είναι ένα από τα δύο-τρία καλύτερά τους.
