Την περίοδο 1993-1995 παρακολούθησα τους Pram στα πρώτα βήματά τους. Βρισκόμουν στο Λονδίνο, κοντά στη γενέτειρά τους Mπέρμινγκχαμ, είχα καταναλώσει φρέσκα τα Iron Lung, Gash, The Stars Are So Big και η καλή μου Too Pure με είχε promoθεύσει με τα Meshes και Helium. Είδα δυο-τρεις live εμφανίσεις τους, όπου έπαιζαν λουσμένοι σε σκοτεινά χρώματα, με τα όργανα ακουμπισμένα πάνω σε σιδερώστρες. Τον ενθουσιασμό μου για τη γλυκύτατη Rosie Cuckson και την πειραματική παιδική ποπ της είχα εκφράσει με υπερβολικό τρόπο στα Fractal Press της εποχής. Εκείνη η πρώτη περίοδος τελείωσε με το 0 στα 10 του NME για το Sargasso Sea το 1995. Εκατοντάδες νέες μπάντες στο προσκήνιο, οι Pram έγιναν σύντομα για μένα ιστορία. Το 1998 ο Χρήστος ο Kαρράς μου πάσαρε το North Pole Radio Station και δυο χρόνια αργότερα η αναπόληση με οδήγησε στην αγορά του The Museum of Imaginary Animals. Δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα από αυτά τα τελευταία. Η επιστροφή τους έπειτα από τέσσερα χρόνια δισκογραφικής απουσίας φαντάζει σαν επιστροφή από το μακρινό παρελθόν - δεν πιστεύω ότι έδωσε κανείς σημασία στα άλμπουμ τους Somniloquy (2001) και Dark Island (2003), εκτός ίσως από τον Πάνο Πανότα, που έγραφε πριν από τέσσερα χρόνια γι' αυτό το τελευταίο ότι ανήκε στα 2-3 καλύτερά του από την μπάντα. Ήταν η πρώτη φορά που οι Pram εκδήλωσαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την jazz και τα κινηματογραφικά θέματα.
Η Rosie Cuckson δεν ξέχασε ποτέ ότι οι Pram ήταν κατ' αρχήν μια πειραματική μπάντα. Έχω βάλει εδώ και ώρα στο repeat το Compass Rose. Μόλις ενάμισι λεπτό βιμπράφωνο και κλαρινέτο, πραγματική απόλαυση. Σε παρόμοια μονοπάτια κινείται και το Metaluna, με πολλά industrial κουδουνάκια, αλλά χωρίς την ευαισθησία του προηγούμενου. Το Sundew και το Beluga διεκδικούν και αυτά τη θέση τους στην κορυφή, κυλώντας σαν ρυάκι ανάμεσα στην ποπ και στον προσεγμένο αυτοσχεδιασμό. Το The Empty Quarter, που ανοίγει το άλμπουμ, ομορφαίνει όσο προστίθεται προς το τέλος αυτή η αλά Tindersticks τρομπέτα. Στο Blind Tiger εμφανίζεται μια αμυδρή νότα από Residents προτού η σύνθεση καταλήξει σε τζαζοκατάσταση μεθυσμένου υπόγειου. Παρόμοια αίσθηση αφήνουν το The Silk Road και το Iske, ένα μπαστάρδεμα τζαζ, σάουντρακ και avant garde. Οι Pram φαίνεται να ανακατεύουν όσα έχουν κυκλοφορήσει έως σήμερα και να τα εμπλουτίζουν με τρομπέτα και κλαρινέτο. Είναι προφανές ότι οι instrumental συνθέσεις του "The Moving Frontier" ξεχωρίζουν περισσότερο. Τα πράγματα γίνονται πιο avant garde με τη φωνή της Rosie στο προσκήνιο. Ωστόσο πρέπει να τονιστεί ότι δεν φτάνει στο σημείο να καπελώνει τη μουσική, όπως π.χ. κάνει η Bjork. Τις περισσότερες φορές μουρμουρίζει και "χαϊδεύεται", αλλού υπερηφανεύεται για τις δυνατότητές της, αλλού φέρνει στο νου τους Stereolab στα "αργά" τους.
Οι Pram φαίνεται πως επέστρεψαν ανανεωμένοι και γεμάτοι ιδέες. Τα επιχειρήματα που καταθέτουν στο "The Moving Frontier" είναι δυνατά, σχεδόν ατράνταχτα. Δείχνουν να προχωρούν ένα βήμα μπροστά και επιδεικνύουν ιδιαίτερη μουσική ευαισθησία. Μισή ντουζίνα πανέμορφες συνθέσεις αρκούν για να με πείσουν πως πρόκειται για κάτι ξεχωριστό. Τα επόμενα άλμπουμ τους θα δείξουν αν το "The Moving Frontier" είναι απλώς μια αναλαμπή ή η απαρχή μια νέας ωριμότερης περιόδου.