Museum of imaginary animals
Κυρίες και κύριοι, καλωσορίσατε στην τελετή απονομής των βραβείων του πρώτου φεστιβαλ μουσικής του 2000 για παιδιά με κινηματογραφικούς εφιάλτες, που φιλοξενείται στο πανέμορφο υπόγειο μέγαρο μουσικής της χώρας των θαυμάτων. Η ατμόσφαιρα σήμερα εδώ είναι πραγματικά υπέροχη, με την υγρασία να παραλύει τα κόκκαλα και την κλειστοφοβία να φτάνει σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Για όσους δεν παρακολούθησαν το πραγματικά σκληρό διαγωνιστικό μέρος του φεστιβάλ πρέπει να πούμε πως όσα συγκροτήματα έφτασαν μέχρι εδώ πέρασαν τον εξονυχιστικό έλεγχο της κριτικής επιτροπής, που αποτελείται αποκλειστικά από μέλη της εταιρείας παιχνιδιών Fischer-Prize που είναι και ο χορηγός των μουσικών οργάνων των συγκροτημάτων.
Επίσημοι καλεσμένοι του φεστιβαλ είναι μεγάλα ονόματα της μουσικής όπως ο Pascal Comelade, o Brian Eno και ο Ennio Morricone, μεγάλοι πνευματικοί πατέρες του διαγωνιζόμενου σήμερα είδους, οι οποίοι και θα απονείμουν το βραβείο στο νικητή. Να όμως που η απονομή είναι έτοιμη να πραγματοποιηθεί. Ο Pascal, o Brian και ο Ennio έχουν ήδη ανέβει στη σκηνή, κρατούν το φάκελο με το όνομα του νικητή στα χέρια και η αγωνία είναι στο κατακόρυφο. Η ησυχία στην αίθουσα είναι τόσο μεγάλη που ακούγεται το σκίσιμο του φακέλου από τον κύριο Eno που έχει αναλάβει αυτό το δύσκολο ρόλο. Το χαρτί με το όνομα του νικητή έχει ήδη βγεί και... νικητής του διαγωνισμού είναι οι Pram! Το ακροατήριο χειροκροτεί και επευφημεί την τραγουδίστρια Rosie Cuckston που έρχεται για να παραλάβει το βραβείο. Ακολουθώντας το τυπικό, προβαίνει στις ανάλογες ευχαριστίες, εκεί όμως που μακαρίζει την εξέχουσα τριάδα των καλεσμένων και όλοι περιμένουν το τέλος της ομιλίας της, αυτή χαρίζει και ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Can και στους Neu σημειώνοντας μάλιστα τη σημασία που αυτοί διαδραμάτισαν στη μουσική πορεία των Pram. Το κοινό αισθάνεται κάπως άβολα με την αναφορά αυτή και χειροκροτά αμήχανα μέχρι να βγεί το συγκρότημα επί σκηνής και να παίξει - όπως ορίζει το τυπικό - δύο τραγούδια από το βραβευμένο δίσκο.
Πρώτο κομμάτι το "Mother of pearl", ένα σπάνιο δείγμα pop αισθητικής, παιχνιδίστικης διάθεσης - εξαιτίας ίσως των ιδιαίτερα εύθυμων πνευστών - και απόμακρης παιδικότητας, ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια όχι μόνο του δίσκου αλλά και των τελευταίων μηνών. Και πάνω που ο κόσμος αρχίζει να μπαίνει στον φαινομενικά εύθυμο κόσμο των Pram, αυτοί ξαφνικά τα αλλάζουν όλα, παίζοντας το "Play of the Waves", το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, ένα 7λεπτο στα όρια του ψυχεδελικού, αριστούργημα, σχεδόν κινηματογραφικής ατμόσφαιρας (αυτό θα ακουγόταν ως soundtrack αν είχε γυρίσει ο Jarmusch το 'Μάγο του Οζ'), με την τρομπέτα να της προσδίδει μια υπνωτική οικειότητα και ταυτόχρονα τη φωνή της Rosie να την καθιστά όλο και πιο απόκοσμη.
Μετά από αυτό οι Pram έφυγαν από τη σκηνή αφήνοντας το κοινό σιωπηλό και απορημένο για το κατά πόσο ο κόσμος των ενηλίκων μπορεί στο ελάχιστο να αγγίξει τον παιδικό συναισθηματικό πλούτο, με τη χαρά και τη γλυκύτητα του από τη μια, αλλά και με τους ενδόμυχους και απόλυτα μυστηριώδεις φόβους του από την άλλη.
Ότι ακριβώς εκφράζει δηλαδή το μουσικό καλειδοσκόπιο των Pram.
(Στα παραλειπόμενα του φεστιβάλ αξίζει να σημειωθεί η απογοήτευση των Broadcast που ορκίστηκαν να είναι αυτοί οι επόμενοι νικητές και η θέαση της Laetitia Sadier σε παρακμιακό cabaret να πίνει μαργαρίτες, μετά από τους ψιθύρους που άκουσε για την υφέρπουσα ομοιότητα της φωνής της Rosie με τη δική της. Τέλος, ο Comelade δείπνησε με τους Can σε παράνομο ψυχεδελικό εστιατόριο με την αυγή να τους βρίσκει σε καρμική ταύτιση).
