Polichinelle

(...υπερευαίσθητοι Ιρλανδοί, όμορφος τραγουδιστής με φωνή ραγισμένη, ηλεκτρακουστικές κιθαριστικές μπαλάντες χωρίς ίχνος παραμόρφωσης για να τις λερώνει και ούτε μισό λεπτό ολοκληρωμένης αγάπης σε ολόκληρο το 'Polichinelle' lp. Αν βρίσκεστε ήδη στα πρόθυρα συναισθηματικού breakdown καλύτερα να τους αποφύγετε!...).
Τους Prayer Boat λοιπόν εκτός από εμένα πρέπει να τους είχε ξεχάσει ο κόσμος ολόκληρος. Ίσως και να τους θυμάται βέβαια η φίλη μου, που της «δάνεισα» το «Oceanic feeling», το πρώτο τους «μπαράζ συναισθημάτων» που κυκλοφόρησε το 1991 (ας το επιστρέψει με την ευκαιρία!). Κάποια σκόρπια ep στη μέση της δεκαετίας... και τούτο εδώ το δεύτερο lp του 1999 είχαν την τύχη να το ακούσουν μονάχα Γάλλοι, Βέλγοι, Ολλανδοί και Ισπανοί (και ίσως κάποιοι έξυπνοι... τουρίστες!). Ευτυχώς που η Setanta -που πολύ της ταιριάζουν κάτι τέτοια ανεμοδαρμένα σχήματα- το παραδίδει πλέον και στα υπόλοιπα έθνη.
Aztec Camera, όλα τα σχήματα των αδελφών Head (Pale Fountains, Shack κ.λ.π.), Moose, ίσως οι Red House Painters, το προσωπικό του Mark Hollis, του Guy Chadwick... και ένα σωρό άλλα σχήματα και δίσκοι πάντοτε εκτός εποχής, εκτός «κύριων» και «υπόγειων» ρευμάτων, με διακριτικά ευγενική ποιότητα που αντιστεκόμενη απευθύνεται συνειδητά στους λίγους. Μόνο μια φορά μίλησε στους πολλούς και δεν της βγήκε σε καλό (...Simply Red).
Κάπου εκεί στέκουν και οι Prayer Boat... από το Δουβλίνο με ευαισθησία! Τα τραγούδια τους έχουν την τύχη να αποκτούν φωνή μέσω του Emmet Tinley. Απορίας άξιον πως δεν είναι ακόμη αρχηγός του «μίζερου και ηθελημένα δυστυχισμένου...» παραρτήματος της indie pop σκηνής. Ραγίζει, κλαψουρίζει, παραπονιέται, πιάνει νότες ψηλές (και χαμηλότερες), κάνει «ουυοουου...» και μουρμουρίζει στο αυτί μας... και στο τέλος καταφέρνει και μας τουμπάρει και πάλι. Ευσυγκίνητοι όπως είμαστε κι εμείς αρχίζουμε να κρεμόμαστε από τα χείλη του και τελικά διαπιστώνουμε ότι έχει και ωραία τραγούδια το παλικάρι...
Χωρίς να κατέχει και τα μυστικά αλχημείας των Prefab Sprout καταφέρνει και soulίζει όσο ακριβώς πρέπει τις μουσικές του, τόσο ώστε να παραμένουν γλυκές, χωρίς όμως ποτέ να γίνονται γλυκερές. Το 'Saved' οφείλει στον εαυτό του μία έστω και μετρίου επιπέδου επιτυχία (καλύτερο από οτιδήποτε περιέχεται στο δεύτερο δίσκο των Puressence), ενώ το 'Polichinelle' επιβεβαιώνει την ανακούφισή μας για τη διάλυση των Strangelove (ο Emmet δεν ουρλιάζει και δεν είναι υστερικός). Το 'Balance' ανταποκρίνεται με τον καλύτερο τρόπο στον τίτλο του, διατηρώντας τις ισορροπίες ανάμεσα στην εσωτερική κατάρρευση και στον γαλήνιο τρόπο εξωτερίκευσής της. Όλα δε τα τραγούδια του δίσκου μοιάζουν με μικρές ανολοκλήρωτες συμφωνίες, έτσι όπως είναι ενορχηστρωμένα, αλλά και λόγω της ευγένειας που ποτέ δεν παύει να τα διατρέχει, θέλοντας ίσως να πάψουν να είναι απλώς pop τραγουδάκια (εγχορδομανία και πάλι!).
Δεν ξεσπάει σχεδόν ποτέ, δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση σε όργανα ατμόσφαιρας -πιάνο, ακουστικές κιθάρες...-, αφήνει έστω και λίγο χώρο για να μπει το φως (μάλλον για αυτό δεν κατατάχθηκε στους «μίζερους» τελικά...) και μετατρέπεται με άνεση σε σχεδόν ιδανικό (απλά επειδή υπάρχουν και άλλα καλύτερα...) ηχητικό κάλυμμα του μελαγχολικού εφηβικού σας δωματίου. Ακόμη και τώρα που μεγαλώσατε...
Με αυτά τα προσόντα ζητάει να μπει το 'Polichinelle' lp στη ζωή σας γεμίζοντάς την ιστορίες για ραγισμένες καρδιές... και καρδιές που θέλουν να ραγίσουν. Τίποτε περισσότερο... και τίποτε λιγότερο όμως!