Apnea eina
Αν είσαι μουσικός, είναι να ζηλεύεις τον .Pridon, Πέτρο Βουδούρη κατά αυτού του κόσμου τα κατάστιχα. Μονάχα από το όχι συχνό φαινόμενο να έχει καταφέρει να ξεκινήσει δισκογραφικά από ξένο label, ανάδρομα και μη κανονικά με τη γνωστή εγχώρια πεπατημένη που ευτυχώς να λέμε μερικοί νεότεροι την αμφισβητούν όλο και περισσότερο. Ήταν με το "Health Food Scroll" του 2005 στην αγγλική Vibrant Music, την περίοδο που σπούδαζε "Ψηφιακή Μουσική" στο Brighton (btw στην ίδια εταιρεία έχει εκδώσει και ο Coti K., αλλά δε θα ενδώσω στην πρόκληση). Ύστερα επιστροφή στην Αθήνα, όπου με τον καιρό το πρώτο του φλερτ με την πατρινή Low Impedance, εκείνο το 5-track "New Steine" ep, εξελίχθηκε εντός τριών χρόνων σε κανονικό αρραβώνα. Ο οποίος αφήνει το φετινό φουλ άλμπουμ "Alpea Eina" στα πεπραγμένα πλέον της ελληνικής ηλεκτρονικής μουσικής Ιστορίας.
Βεβαίως, η Low Impedance δε βαράει στο βρόντο σε ό,τι επιλέγει να κυκλοφορήσει. Ο κατάλογός της έχει στίγμα και ασφαλώς άποψη. Ασχέτως αν συγκυριακά ο (τελεία)Pridon ίσως και να συντηρεί αυτήν τη στιγμή ποικιλοτρόπως κι αυτός το αδηφάγο Ι.Κ.Α. -δε νομίζω ότι όσοι φτιάχνουν μουσική για την τηλεόραση και ασχολούνται με το sound designing όπως αυτός ξεφεύγουν απ' τα δίχτυα του τέρατος-, αλλά μη μπερδέψουμε τα θέματα.
Αν πάλι είσαι ακροατής, χαίρεσαι που ο δημιουργός δεν έμεινε στα ξένα και τώρα έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να παρακολουθήσεις την πορεία του από κοντά, να τον δεις κάπου ζωντανά, πέρα από hype φεστιβάλ σαν το περσινό Synch, να τον συναντάς στο δρόμο έστω κι αν δεν ξέρεις καν ποιος είναι.
Το "Apnea Eina" είναι ένα έως πολύ καλό instrumental ηλεκτρονικό άλμπουμ που δείχνει ότι ο συνθέτης του έχει αδιαμφισβήτητα ποικίλα ακούσματα. Electro, clicks'n'cuts, idm, techno σε brand τίτλους, αν πάμε και στα υποκεφάλαια μάς βλέπω να κολυμπάμε μέχρι αύριο. Αλλά, για να επανέλθουμε, όταν τα βγάζει στις επιρροές του προτιμά να τους δίνει τη γήινη υπόσταση, την απτότητα, που συχνά πυκνά σε παρόμοια εγχειρήματα χάνεται αφού είναι τοις πάσι γνωστό πως οι ηλεκτρονικάριοι είναι εκ γενετής επιρρεπείς στο να παρασύρονται. Λόγω της ολισθηρότητας του ίδιου του αντικειμένου τους...
Ο Βουδούρης θέλει κατασταλαγμένα να είναι προσεγγίσιμος και σε ικανοποιητικό βαθμό το καταφέρνει. Ο καινούργιος του δίσκος, εντούτοις, δεν είναι συνολικά καλύτερος από το ντεμπούτο του, απλώς τώρα συντρέχουν πλέον οι πλείστες άλλες εξωμουσικές προϋποθέσεις να ακουστεί και να προβληθεί περισσότερο. Έχει έναν πιο καλοδουλεμένο ήχο, καθαρότερο, στημένο στην ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα και στην ανεμπόδιστη κύλιση, είναι πιο γεμάτος με ιδέες, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είναι τόσο εμφανής η πρόοδος, αν μπορείς να την πεις έτσι, ακόμη του βγαίνουν πού και πού μέτριες κοινοτυπίες όπως το "Gin" λόγου χάρη.
Από την άλλη, φυσικά, το ώριμο του χρόνου είναι που εμφυσά τη ζωή σε κομμάτια όπως το επιβλητικό "Fumble", κρυφοεπικό, αλλά με πνεύμα και το πιο σοφιστικέ πλεκτό του "Here Be Dragons", που είναι οι κορυφαίες στιγμές του "Apnea Eina" χωρίς μεταξύ τους να μοιάζουν, λέγοντας άλλα πράγματα το καθένα στην ώρα του. Όπως και το "Who Are You?" αλλού.
Αν πιαστώ απ' αυτά, που θα το κάνω, τότε θεωρήστε από τώρα σίγουρη τη συνέχεια της σχέσης του (τελεία)Pridon με τον έπαινο. Η μορφή της έκφρασης της, ωστόσο, θα μείνει σε μοσαΐκ εικόνα, καλώντας τη μάγισσα φαντασία να καθαρίσει την κατάσταση, αυτήν που δεν εξαίρεσε απ' τις αγκάλες της τα παιδιά των Gbytes και της LCD performance. Σχεδόν...
